ماجرای کشاورزی ایرانی در سواحل کارائیب 

مدت زیادی است که قرارداد کشت فراسرزمینی بین ایران و ونزوئلا بسته شده و بار‌ها از طرف کارشناسان یک قرارداد دو سر برد خوانده شده است.

با این حال امیررضا قنبری، رئیس کارگروه توسعه صادرات ایران و ونزوئلا در گفتگو با هفت صبح توضیح داده است که تا به امروز به دلیل نبود تبلیغات، هیچ گونه کشاورزی خردی از طرف ایرانیان در ونزوئلا شکل نگرفته است و فقط چند سرمایه‌گذاری کلان از طرف شرکت‌های خصوصی و دولتی در این کشور انجام شده است.

این در حالی‌است که سرمایه‌گذاری در زمین‌های کشاورزی این کشور می‌تواند با کمترین هزینه انجام شود و سود بالایی برای سرمایه‌گذار داشته باشد.

در این گزارش می‌خواهیم به این بپردازیم که شرایط کشاورزی در ونزوئلا چگونه است؟ چه محصولاتی را می‌توان کاشت و بعد از آن به کجا صادر می‌شوند؟ مزیت‌های سرمایه‌گذاری در زمین‌های کشاورزی ونزوئلا چیست؟

آبخیز، ارزان و به صرفه

علی رضوانی زاده، نایب رئیس انجمن کشت فراسرزمینی ایران معتقد است ونزوئلا می‌تواند به انبار محصولات کشاورزی جهان تبدیل شود. احتمالا به این خاطر که کمتر کشوری در جهان مانند ونزوئلا از داشتن شرایط اقلیمی و زمینی برخوردار است که امکان توسعه یک فعالیت کشاورزی بهینه را فراهم کند.

ونزوئلا، به دلیل اینکه کشوری با آب و هوای گرمسیری است برای کشاورزی بسیار مناسب است. آب فراوان است و سد‌های متعدد و پرآبی در این کشور وجود دارد. قنبری در این‌باره به هفت صبح می‌گوید: «بارندگی به قدری‌ست که ۵۰۰هزار هکتار زمین می‌تواند تنها با کشت دیمی محصول بدهد. یعنی فقط کافی‌ست بذرپاشی شود و آن را به حال خود رها کرد تا محصول بدهد.» همچنین در سال این امکان وجود دارد که در یک زمین ۳ مرتبه کشت انجام شود.

این کشور حتی اعلام آمادگی برای کشت برنج هم کرده است. از ۹۱ میلیون هکتار زمینی که در این کشور وجود دارد، نیمی از آن برای فعالیت‌های کشاورزی مناسب است. در این میان میزان اراضی موجود برای محصولات یک‌ساله مانند ذرت، پنبه، سویا، برنج، سورگوم (ذرت خوشه‌ای) و لوبیا ۸.۳ میلیون هکتار است. به گفته فخرالدین عامریان، رئیس کارگروه کشت فراسرزمینی در ونزوئلا، از این مقدار زمین، ایرانی‌ها ۲ تا ۳ میلیون هکتار را می‌توانند بخرند.

از مزایای دیگر کشاورزی در این کشور، قیمت ارزان و ناچیز زمین کشاورزی است. قنبری در گفتگو با هفت صبح تاکید می‌کند که سرمایه‌گذاری در زمین‌های کشاورزی این کشور به صرفه است چرا که قیمت هر هکتار زمین برای واگذاری صد ساله، تنها بین ۲ تا ۵ میلیون تومان است. قنبری در توصیف مزیت‌های دیگر این سرمایه‌گذاری می‌گوید: «دولت ونزوئلا قبول کرده است در یک بازه ۱۰ساله تنها ۲۰درصد هزینه زمین را دریافت کند و باقی را محصول دریافت کند.»

همچنین کشت فراسرزمینی لزوما به این معنی نیست که محصول به ایران صادر شود چرا که فاصله ایران تا ونزوئلا زیاد است و ممکن است صرفه اقتصادی و همچنین زمانی نداشته باشد. به‌طور مثال در کشور سیرالئون که فاصله‌اش به نسبت کمتر است، ایران کشت فراسرزمینی انجام می‌دهد و علاوه بر صادرات به کشور‌های اروپایی به ایران هم صادر می‌کند.

به گفته قنبری سرمایه گذاران می‌توانند محصولات خود را به کشور‌های همسایه ونزوئلا مانند برزیل، آرژانتین و آمریکا صادر کنند. این کار هزینه کمی برای سرمایه‌گذار دارد، اما سود کلانی می‌دهد.

کشاورزی صنعتی

کشاورزی در ونزوئلا به صورت صنعتی و کاملا مکانیزه انجام می‌شود. رئیس کارگروه توسعه صادرات ایران و ونزوئلا در این باره توضیح می‌دهد: «کشاورزی در این کشور کاملا صنعتی‌ست و مانند ایران از روش‌های سنتی استفاده نمی‌شود. با هواپیما بین زمین‌ها تردد می‌شود و باند فرودگاه در کنار زمین‌های کشاورزی تعبیه شده است. زمین‌هایی که افراد و سرمایه‌گذاران می‌خرند بزرگ هستند. زیر ۵۰۰ هکتار زمین در ونزوئلا جزو کشاورزی خرد محسوب می‌شود و به طور مثال بالای هزار هکتار کشاورزی کلان. هدف ونزوئلا هم این است که افراد با سرمایه‌گذاری کشاورزی کشورشان را مکانیزه کنند.»

گلرنگ؛ یکی از سرمایه‌گذاران

قنبری معتقد است به دلیل این‌که دولت در زمینه سرمایه‌گذاری در کشت فراسرزمینی اقدامات تبلیغاتی انجام نداده، هیچ سرمایه‌گذار خصوصی برای این کار اقدام نکرده است. عامریان هم چند روز پیش در مصاحبه‌ای گفته بود: «به دلیل عدم حمایت از کشاورزی فراسرزمینی از سوی وزارت کشاورزی، سرمایه‌گذاران ایرانی رغبتی برای ورود و خرید زمین در این کشور از خود نشان نمی‌دهند.

دولت ایران هم حمایتی برای توسعه کشت فراسرزمینی از خود نشان نداده در نتیجه سرمایه‌گذار احساس امنیت نمی‌کند و تمایلی برای ورود به بازار ندارد.» با این وجود سرمایه‌گذاری‌های کلان در زمین‌های این کشور انجام شده است. یکی از آن‌ها شرکت گلرنگ است. به گفته قنبری این شرکت زمین خریده، اما هنوز به مرحله بهره‌برداری نرسانده و کشت انجام نداده است. شرکت دیگری هم پیش از گلرنگ در حدود ۱۰۰هزار هکتار زمین کاکائو کشت کرده بود.

قنبری در ادامه درباره چند شرکت خصوصی و دولتی می‌گوید: «اخیرا بعد از اختتامیه اجلاس نهم کمیسیون مشترک در ایران، جلسه‌ای داشتیم و قرار شد چند شرکت ایرانی برای سرمایه‌گذاری به ونزوئلا بروند و روی زمین‌های کشاورزی فعالیت انجام دهند. وعده عملکرد آن‌ها هم این است که محصول تولید کنند و در بازار‌های کشور‌های همسایه مثل برزیل، آرژانتین و آمریکا محصولاتشان را بفروشند.»

دولت ونزوئلا برای جذب سرمایه‌گذاری خارجی مشوق‌های دیگری را هم در نظر گرفته است که برخی از آن‌ها عبارتند از:

* لغو تعرفه‌های گمرکی ۵۵۰ قلم کالای وارداتی از جمله مواد غذایی

* تصویب قانون مقابله با تحریم‌ها به منظور فراهم شدن شرایط سرمایه‌گذاری شرکت‌های خارجی

* شناور کردن نرخ ارز و فراهم نمودن امکان تسعیر پول ملی به ارز‌های خارجی برای بازگرداندن سرمایه

* افزایش سهم مشارکتی سرمایه‌گذاران خارجی

* تسهیل ثبت شرکت برای شرکت‌های خارجی

* حمایت دولت در تامین انرژی مورد نیاز پروژه‌ها اعم از برق و سوخت

* امکان استفاده از ارز‌های رمز پایه در نظام مالی ونزوئلا

منبع: روزنامه هفت صبح