چرا مردم باور نمی‌کنند؟

عبدالله ناصری | مسئله مفاسد اقتصادی که به طور طبیعی در دوران مختلف وجود داشته است، اما با آغاز شکل‌گیری جنبش دوم خرداد و دولت اصلاحات فضای جدیدی را به خود اختصاص داد، مخصوصا با توجه به فضاسازی‌هایی که صداوسیمای آن‌موقع و روزنامه‌های مخالف دولت شکل می‌دادند که بیش از آنکه دغدغه پیگیری مفاسد اقتصادی را داشته باشند، کارشان بحران‌سازی برای نظام اجرائی کشور بود، اما به هر صورت مسئله مفاسد اقتصادی بعد از روی‌کارآمدن دولت مهرورز نهم و دهم دغدغه جدی جامعه بود و از آنجا که شمولیت بسیار زیادی داشت، حتی مسئولان مختلف کشور را نیز درگیر مسئله کرد.

از سوی دیگر توسعه ارتباطات از یک‌سو و عدم توجه رسانه ملی به کارکرد حرفه‌ای خودش که باعث شد شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های مجازی و رسانه‌های خارجی منبع مورد وثوق مردم قرار بگیرند از سوی دیگر بخش اعظمی از اخبار پنهان‌شده در حوزه مفاسد اقتصادی را در کانون توجه رسانه‌ها قرار داد.

پرونده‌های بزرگ مانند سه هزارمیلیاردی که آشکار و علنی بودند یا پرونده‌های پنهانی که از رهگذر اجرای نادرست اصل ۴۴ قانون اساسی شکل می‌گرفت همه این‌ها ذهن جامعه را به سمت پیگیری این سؤال برد که چرا نظام مدیریتی کشور درگیر این مسائل شده است.

حجم قابل‌توجه پرونده‌های مفاسد اقتصادی فصل جدیدی را در فضای افکارسازی عمومی ایجاد کرد. همه این پرونده‌ها؛ چه آن‌ها که باز است مثل بابک زنجانی و چه آن‌ها که مختومه شدند، مانند پرونده سه هزارمیلیاردی یا سلاطین سکه یک سؤال جدی را در پی داشت که آیا این پرونده‌ها در روند رسیدگی، شفاف و روشن بوده‌اند یا نه؛ به‌عنوان‌مثال آخرین پرونده مهم که با اعدام دو سلطان سکه پایان پذیرفت، به طور جدی جامعه را به خود مشغول کرده است. از یک‌سو رئیس پلیس کشور اعلام می‌کند که دستگیری سلاطین با دو تن سکه.

از سوی دیگر دادستان پایتخت اعلام می‌کند که در زمان دستگیری سلاطین، سکه‌ای در کار نبوده است و جامعه را با دو گزاره مواجه می‌کند. پاسخ‌گویی به این ابهامات برای دستگاه‌های حاکمیتی باید مهم‌تر از هر موضوع دیگری باشد.