کرونا، مرگ سالمندان و غفلت جوانان

محمدعلی آرامی | مدتی است که غم فقدان هم‌نوعان، هم‌وطنان و عزیزان خانواده‌های‌مان بر دل‌های‌مان سنگینی می‌کند. طبق آمار و گزارش سالمندان در این هجوم بی‌رحمانه و بلاخیز طبیعت، شدیدتر از جوانان و میانسالان درگیر شده و به کام مرگ فرو می‌روند.

سالمندانی که ما در سایه دانش و تجربه و عواطف آن‌ها زندگی می‌کنیم و بار دشواری‌های هستی را تاب می‌آوریم، اغلب به دلیل بازنشستگی یا احتیاط، کمتر از جوانان و میانسالان فعال در کوچه و خیابان و مراکز تجمع حضور می‌یابند.

انتظار چنین است که با این تمهید، آنان کمتر به این بیماری ویروسی مبتلا شوند و از این شرایط بحرانی به سلامت عبور کنند؛ اما دریغ که فرزندان و جوانان‌شان، جوانانی که عشق به آن‌ها در دل و جان‌شان موج می‌زند، با بی‌احتیاطی‌های خود این ویروس را به خانه آن‌ها می‌آورند و با غفلتی دردناک سالمندان خود را مبتلا می‌کنند.

وقتی که بی‌ملاحظگی‌ها و نبود رعایت دستورات بهداشتی مربوط به کنترل این بیماری را در جامعه و رسانه‌ها می‌بینم، تجمعاتی را شاهد هستم که بدون پوشش و فاصله‌گذاری مناسب ساعاتی طولانی را کنار هم و اغلب با گفتگو می‌گذرانند و توصیه‌های بهداشتی را به شوخی می‌گیرند، باید بپرسیم گناه پدربزرگ و مادربزرگ شما، که چشم‌انتظار بازگشت و دیدار شما هستند، چیست که برای‌شان این ویروس را هدیه می‌برید؟

جوان‌هایی که سالمندان‌تان را عاشقانه دوست می‌دارید، به خاطر آن‌ها هم شده، دستورات بهداشتی را رعایت کنید. این دستورات و توصیه‌ها آن‌قدر تکرار شده‌اند که دیگر نیازی به بازتکرار آن‌ها نیست و جان کلام همه آن‌ها حضور محدود و با فاصله و حفاظت‌شده و تنها در شرایط ضروری در خارج از خانه است.

می‌دانم که این شرایط برای جوانان فعال و جست‌وجوگرِ نشاط و شادی بسیار دشوار است؛ ولی شاید اندیشیدن به این وجه قضیه (حفاظت از سالمندان)، انگیزه و آگاهی آنان را برای تحمل شرایط دشوار بیشتر کند. این پاندمی دیر یا زود خواهد گذشت؛ اما پدران و مادران سالمند، پدربزرگان و مادربزرگان و «خسرو سینایی» ها، «کامبوزیا پرتوی» ها، «رئیس‌نیا»‌ها و... دیگر پیش ما باز نخواهند گشت.

غفلت جوانان در این پاندمی پیامد‌های تلخ در پی دارد. کاش موقعیت خود را درک کنند و نقش و وظایف خطیر خود را به‌درستی بدانند و به آن عمل کنند.