ماجرای قهرمانی که این روزها دستفروشی می‌کند!

زری طاهری پرکوهی | قهرمانان هر کشور نماد افتخار، شجاعت و فرهنگ آن کشور محسوب می‌شوند، همان کسانی که وقتی اسم‌شان به میان می‌آید یا تصویری از آن‌ها می‌بینیم لبخندی می‌زنیم و از موفقیت‌های‌شان سخن می‌گوییم.

یک قهرمان همیشه قهرمان است، دیروز و امروز هم ندارد، قهرمانان خاطره‌سازان دیروز هستند، همه ما با هر ذوق و سلیقه‌ای برای یک قهرمان ارزش خاصی قائل هستیم چرا که روزی در مقابل کشور‌های دیگر و جهان ما را سرافراز کردند.

پیشکسوتان حوزه ورزش در بخش‌های مختلف که در گذشته از قهرمانان بودند نیز از گنجینه‌های ورزشی ما محسوب می‌شوند و کمترین توقع‌مان این است که در رفاه و آسایش زندگی کنند، همان‌هایی که پیشنهادات مختلف مادی کشور‌های دیگر را نپذیرند و نشان دادند که عشق به وطن مهم‌تر از هر چیز دیگری است.

اما این روز‌ها خبری به‌دست‌مان رسید گه گویای حال و روز نه چندان خوب قهرمان فوق استقامت کشور است، حسین فاضلی رامسری که سابقه اعزام به ۱۱۰ مسابقه برون‌مرزی دارد و بیش از ۱۵ کیلو مدال قهرمانی برای کشور به ارمغان آورده امروز در کنار خیابان‌های رامسر دست‌فروشی می‌کند.

برای اینکه جویای احوالش شویم به سراغش رفته و با او به گفتگو می‌پردازیم، وی که اکنون ۶۵ سال دارد و پدر دور فرزند است، می‌گوید؛ من ۴۵ سال دونده دو‌های سنگین در رشته دوومیدانی بودم همیشه تمرین می‌کنم و هنوز روی فرم هستم، اما با توجه به اینکه هیچ جایگاهی در فدراسیون نداشته و ندارم به دست‌فروشی روی آوردم.

آقای فاضلی با ظاهری ورزشی که گویی دلی پر از غصه دارد، بدون مکث ادامه می‌دهد؛ الان که اینجا ایستادم و کفش می‌فروشم به‌یاد خاطرات مسابقات خوب سال ۱۹۸۳ در الجریزه و مسابقه در سال ۱۳۷۳ در رامسر که رکورد ماراتون ایران به مدت ۱۰ سال را کسب کردم می‌افتم، چه روز‌هایی بود...

این قهرمان پیشکسوت، یادآور می‌شود؛ سه سال است که در رامسر به دست‌فروشی کفش‌های استاندارد ورزشی روی آوردم، چرا که خودم در پی پوشیدن کفش‌های بی‌کیفیت زیر تیغ جراحی رفتم، این کفش‌ها را از سوئد وارد می‌کنم و به زیر قیمت می‌فروشم، مشتری‌های خاص خودم را دارم.

وی در پاسخ به این سوال که چرا دست‌فروشی می‌کنید و برای خود یک مغازه یا فروشگاه دست و پا نمی‌کنید، می‌گوید؛ به‌دلیل مشکلات مادی توان باز کردن مغازه را ندارم، من هنوز مستاجر هستم اگر داشتم برای خودم خانه‌ای تهیه می‌کردم، به‌راستی اگر نصف این ۴۵ سال را دست‌فروشی می‌کردم الان صاحب خانه بودم!

فاضلی، (هر لحظه از حضورش در مسابقات حرف می‌زند تا نکند ما فراموش کنیم با یک قهرمان طرفیم غافل از اینکه قهرمانان همیشه قهرمان هستند)، اضافه می‌کند؛ آخرین حضورم در مسابقات به سال ۲۰۱۹ در سوئد برمی‌گردد که رکورد ۳ دقیقه‌ای را زدم.

این فعال دوومیدانی با بیان اینکه رشته دوومیدانی رشته فقیری است و افراد فعال در آن جایگاهی ندارند، ادامه می‌دهد؛ مسوولان در این بخش با پارتی بازی عمل می‌کنند و حتی حاضر نشدند در بخش اجرایی از افرادی همچون من کمک بگیرند، چرا؟ چون در این رشته پولی نیست، بخشی از مدیران مادی‌گرا شده و مانع از پیشرفت هستند.

وی که سابقه چهار ساله مربیگری در کشور سوئد را دارد، خاطرنشان می‌کند؛ اگرچه من اگر به عقب برگردم همین دوومیدانی را آغاز می‌کنم، من همیشه گفتم می‌خواهم در در وطن خودم باشم و تجربیاتم را به جوانان و نوجوانان بیاموزم، اما حمایت نشدم، مسؤولان شهرمان از بچگی مرا می‌شناسد و مسابقاتم را تماشا کرده و درد مرا می‌د‌اند خواسته مرا برآورده کند تا بتوانم مسؤولیتی در رابطه با مربیگری داشته باشم چرا که خلاقیتم زیاد است، ولی برخی مسؤولان بی‌انصاف هستند.

فاضلی با بیان اینکه درخواستم برگزاری مسابقات قهرمانی در رامسر بود، ولی مورد محالفت رئیس هیإت دوومیدانی مازندران قرار گرفت، می‌گوید؛ رئیس هیأت دومیدانی ما در مازندران یک کیلومتر ندویده که قدر استقامت را بداند، مردم نیاز به برگزاری مسابقات استقامت دارند، این‌ها را ۲۵ سال پیش در رامسر مشاهده کردیم، ولی امروز از آن خبری نیست، خواسته من ایجاد تغییر و تحول در هیأت مازندران است امیدواریم دوومیدانی ذلیل و خار نشود.

این قهرمان تصریح می‌کند؛ صبح‌ها مسیر خانه تا خیابان را می‌دووم دست‌فروشی می‌کنم بعدازظهر‌ها به شاگردم را که او نیز دونده است می‌گویم بمان!

و برای تمرین نوجوانان حاضر می‌شوم، اما حتی یک باشگاه در اختیارمان قرار نمی‌دهند، در حالی که رشته دوومیدانی به افزایش اقتصاد و فرهنگ کشور کمک می‌کند، کاش دبیر اجرایی این رشته بودم، انتظارم این است که شغلی برای من در نظر بگیرند تا بتوانم بدون دغدغه تمرین و برای اهتزار پرچم کشورم تلاش کنم، من سال‌ها سفیر صلح و دوستی و مروج فرهنگ ناب ایرانی در بیش از ۲۰ کشور دنیا بودم.

گفتنی است، شرایط بد و بی‌توجهی به این قهرمان موجب شد تا او امروز حسرت این را بخورد که چرا ۲۰ سال به‌جای شرکت در مسابقات قهرمانی دست‌فروش نبود چرا که درآمد دست‌فروشی بسیار بیشتر از ورزشکار بودن آن هم قهرمان بودن است...

نشستن پای درددل‌های این قهرمان که تمامی هم ندارد در چهره هر شنونده‌ای چیزی جز سکوت و غم پدیدار نمی‌کند، چرا باید حال و روز قهرمان جهان این باشد...