خطرناک‌ترین فرودگاه‌های جهان

در دنیا فرودگاه‌های زیادی وجود دارند که با وجود استاندارد بودن تا به حال حوادث بسیاری در آنها رخ داده است. اما در بین این فرودگاه‌ها تعدادی نیز وجود دارند که با وجود قرارگیری در مکان‌های پرخطر، حوادث رخ داده در آنها انگشت‌شمار است. تمام فرودگاه‌هایی که به عنوان خطرناک‌ترین در دنیا معرفی شده‌اند، فرودگاه‌های بین‌المللی هستند و بزرگ‌ترین خطوط هوایی دنیا به آنجا رفت و آمد می‌کنند. در واقع می‌توان این فرودگاه‌ها را به نوعی عجیب‌ترین فرودگاه‌های دنیا نیز نامید. خلبانانی که در این فرودگاه‌ها فرود می‌آیند باید تمام تلاش خود را برای به سلامت رساندن مسافرانشان انجام دهند.  

فرودگاه ساحلی

یکی از خطرناک‌ترین فرودگاه‌های دنیا، فرودگاه بین‌المللی پرنس جولیاناست که در جزیره سنت مارتین در شرق پورتوریکو و در دریای کارائیب قرار دارد. این فرودگاه مربوط به خطوط هوایی جزیره ویند وارد است و تقریبا به بیشتر فرودگاه‌های دنیا پرواز دارد و باید گفت دومین فرودگاه شلوغ منطقه نیز هست. باند این فرودگاه ۲۰۳۰ متر بود که در سال ۱۹۴۲ برای نظامیان ساخته شده بود و تنها یک سال بعد یعنی در سال ۱۹۴۳ تبدیل به یک فرودگاه غیرنظامی و بین‌المللی شد. باند فرودگاه‌های استاندارد دنیا نباید کمتر از ۳ هزار متر باشد.

در سال ۱۹۶۴ این فرودگاه بازسازی و باند آن تا حد امکان بلند شد و تازه در این زمان بود که برج کنترل به این فرودگاه اضافه شد؛ البته بعد از اینکه این باند طولانی شد به ۲۱۸۰ متر رسید که باز هم بسیار کوتاه است وحتی برای جت‌های معمولی نیز فرود آمدن در چنین فرودگاهی بسیار دشوار است.

امکانات امنیتی و رفاهی افزوده شده به این فرودگاه در بین سال‌های ۱۹۸۵ تا ۲۰۰۱، آن را به یک فرودگاه واقعی تبدیل کرد اما اینها همه جزئیات قضیه بود و مشکل اصلی همان کوتاهی باند فرود است که دیگر نمی‌توان برایش چاره‌ای اندیشید. از دیگر خطرات این فرودگاه این است که هواپیماها برای فرود آمدن روی باند آن باید ارتفاع خود را به ده الی ۲۰ متری زمین برسانند که کاری بسیار مشکل و در عین حال پرخطر است.

به خاطر پرخطر بودن این فرودگاه، راه‌های فراری نیز با استانداردهای ایکائو – سازمان بین‌المللی هواپیمایی - در ۲۹ مارس ۲۰۰۴ در آنجا ساخته شد. نزدیک‌ترین مکان به این فرودگاه که یکی از راه‌های فرار نیز به آنجا ختم می‌شود شهر ساحلی ماهو است. اگر از بالا به این فرودگاه نگاه کنید خیابان یک‌طرفه‌ای را می‌بینید که گویا در انتها بن‌بست است. این باند از یک طرف به دریا و از سمت دیگر به کوه می‌رسد.

بیشتر مسافران این فرودگاه را توریست‌ها تشکیل می‌دهند و به همین خاطر ساحل همیشه پر از آدم است. نکته جالب اینجاست که با وجود تمام خطرات، در این فرودگاه تا به حال‌هیچ حادثه تلخی رخ نداده است. البته این فرودگاه میزبان هواپیماهای غول‌پیکری چون ایرباس و بوئینگ نیز است.

فرودگاه بر سر چهارراه 

فرودگاه گوستاو که به نام فرودگاه سنت بارتلمی نیز شناخته می‌شود، یکی دیگر از فرودگاه‌هایی است که در فهرست فرودگاه‌های خطرناک دنیا جای گرفته است. این فرودگاه در دهکده‌ای به نام سن ژان، دومین شهر بزرگ در جزیره سنت بارتلمی قرار دارد.

با اینکه رفت و آمد در این فرودگاه زیاد نیست و اکثر هواپیماهایی که به این فرودگاه می‌آیند از نوع کوچک و ۲۰ تا ۳۰ نفره هستند اما هیچ‌کدام از این موارد از میزان خطرناک بودن آنجا کم نمی‌کند. فرودگاه گوستاو برای اولین بار در سال ۱۷۸۵ به دست پادشاه سوئدی به نام گوستاو سوم ساخته شد و در سال ۱۹۸۴ به دست هانز گوستاوسون، از نوادگان همان پادشاه بازسازی و به صورت بین‌المللی درآمد.

بزرگ‌ترین مشکل این فرودگاه، باند آن است که هم کوتاه است و هم شیب‌دار و در انتها به ساحل می‌رسد. نکته بسیار جالب اینجاست که شما حتما خطوط راه‌آهنی را دیده‌اید که از میان خیابان‌های شهر عبور کرده باشند، اما باند هواپیما نه! درست است، از وسط این باند فرود دو جاده محلی نیز عبور می‌کنند.

جزیره سن ژان یکی از جزایر تفریحی بسیار زیبا در سراسر جهان است که هر ساله میلیون‌ها نفر برای بازدید و گذراندن تعطیلات به آنجا می‌آیند که از این تعداد، ده‌ها هزار نفر از طریق فرودگاه به این جزیره وارد می‌شوند. تا به حال چندین حادثه در این فرودگاه خطرناک اتفاق افتاده است که خوشبختانه خسارت جانی از این حوادث گزارش نشده است.

برای مثال چندی پیش وقتی خلبان پایپر آزتک قصد فرود در این باند را داشت، به دلیل کوتاه بودن باند، نوک هواپیما به شدت با زمین برخورد کرد و آتش گرفت. ده نفر از مسافران این پرواز صدمات جدی دیده و به سرعت به بیمارستان منتقل شدند اما بقیه مسافران دچار زخم‌های سطحی شدند.  

فرود روی پل 

یکی از معروف‌ترین فرودگاه‌های خطرناک جهان که شاید همه نام آن را شنیده باشند فرودگاه مادریاست که در پرتغال قرار دارد. این فرودگاه برای اولین بار در ۱۸ جولای ۱۹۶۴ افتتاح شد و شامل باند ۱۸۰۰ متری است. شهرت این فرودگاه به خاطر طول باند کوتاه و در عین حال محاصره شدن با کوه‌های سر به فلک کشیده و اقیانوس است.

این باند تا سال ۱۹۷۷، ۱۶۰۰ متر طول داشت که بعد از حادثه‌ای که برای پرواز ۴۲۵ پرتغال رخ داد و ۱۳۱ نفر در آن حادثه جان باختند، ۲۰۰ متر دیگر به این باند افزوده شد. این باند روی ۱۸۰ ستون ۷۰ متری ساخته شده که بسیار کم عرض است. این فرودگاه در روز به طور متوسط میزبان ۵۰۰ هزار مسافر است.

خلبانان به خاطر وجود کوه‌ها در اطراف این باند، نمی‌توانند تا لحظه آخر ارتفاع خود را کم کنند که این خود یکی از خطرناک‌ترین بخش‌های فرود به حساب می‌آید. تا به حال حادثه‌های بسیار شدیدی در این فرودگاه رخ داده است. در پنجم مارس ۱۹۷۳ وقتی هواپیمای آویاکو کاراوله قصد فرود داشت تعادل خود را از دست داد و به دریا سقوط کرد ولی در این حادثه به جز سه نفر از خدمه، تمامی مسافران به سلامت از آب بیرون آورده شدند.

در ۱۹ نوامبر ۱۹۷۷ نیز بار دیگر هواپیمای بوئینگ ۷۲۷ که از طریق مادریا از بروسل به لیسبون پرتغال می‌رفت، برای فرود در این باند آماده شده بود که به دلیل کوتاهی باند نوک هواپیما با زمین برخورد کرد و باعث انحراف آن به طرف دریا شد اما قبل از افتادن در آب منفجر شد و تمام سرنشینان و خدمه که تعداد آنها ۱۳۱ نفر بود جان خود را از دست دادند. در همان سال یعنی ۱۹۷۷ حادثه دیگری رخ داد که در آن نیز ۳۶ نفر کشته و ۵۷ نفر به شدت زخمی شدند.  

فرودگاه بدون باند فرود

همه ما وقتی نام فرودگاه را می‌شنویم توقع داریم باند فرودی نیز در آنجا ساخته شده باشد اما فرودگاه بین‌المللی بارا که حتی سازمان ایکائو نیز آن را تایید کرده، تنها فرودگاه در دنیاست که باند فرود ندارد و هواپیماها در آنجا مجبور به فرود آمدن در ساحل هستند. این فرودگاه در جزیره بارا در اسکاتلند ساخته شده و در فهرست خطرناک‌ترین فرودگاه‌های جهان، مکانی را به خود اختصاص داده است.

جالب است بدانید که اگر شب به این فرودگاه برسید، دیگر باند فرودی در کار نیست و با یک ساحل آب گرفته مواجه خواهید بود زیرا به خاطر جزر و مدهای دریا هنگام غروب، آب ساحل را می‌پوشاند به طوری که حتی مردم نیز مجبور به ترک ساحل می‌شوند.

این فرودگاه از نعمت روشنایی نیز برخوردار نیست و تنها دو خودرو در دو طرف باند ایستاده و چراغ‌هایشان را روشن می‌کنند. البته وقتی آب عقب کشیده باشد، این ساحل بسیار عریض بوده و فرود یا پرواز برای خلبانان راحت‌تر خواهد بود.

نکته‌ای که در مورد این فرودگاه بسیار جالب است، تابلویی است که در چند نقطه از ساحل که همان باند فرود است نصب شده و روی آن نوشته شده است: «هنگامی که هواپیما در حال پرواز یا فرود است از ساحل دور شوید» و دیگر اینکه محل فرود به دلیل جزر و مد آب ممکن است در روز چندین بار عوض شود و متخصصان باید روزی چند بار آن را نشانه‌گذاری کنند.  

فرود در صخره و دریا

از دیگر فرودگاه‌های بسیار پرخطر در دنیا، نام فرودگاه جوآنچو یراسکوئین کمی از دیگر نام‌ها پررنگ‌تر است زیرا تعداد خلبان‌هایی که می‌توانند به سلامت در این باند فرود بیایند انگشت‌شمار است. این فرودگاه در جزیره سابا در دریای کارائیب و در قسمت شرقی جزیره آنتیل در هلند قرار دارد و بسیاری از جزایر کوچک منطقه را نیز پوشش می‌دهد.

بزرگ‌ترین مشکلی که این فرودگاه دارد باند فرود بسیار کوتاه است که از یک طرف به تپه‌ها و از طرف دیگر به دریا راه دارد. طول باند این فرودگاه فقط ۳۹۶ متر است که حتی جت‌های کوچک و شخصی نیز قادر به فرود در این باند نیستند، چه برسد به هواپیماهای بزرگ.

بیشتر روزها در این جزیره بادهای بسیار شدید اقیانوسی می‌وزد که همین امر، کار را برای ماهرترین خلبان‌ها نیز مشکل می‌کند. خلبانانی که به این فرودگاه می‌آیند باید بسیار مراقب باشند تا هنگام بلند شدن یا فرود آمدن با صخره‌ها برخورد نکرده یا در دریا سقوط نکنند. همچنین این فرودگاه با اینکه در یکی از جزایر پر رفت و آمد ساخته شده هیچ‌گونه امکانات رفاهی نیز ندارد. این فرودگاه از برخی مکان‌های جزیره سنت مارتین قابل مشاهده است. جالب است بدانید با اینکه این فرودگاه در فهرست خطرناک‌ترین‌ها در دنیا جای دارد اما تا به حال حادثه مرگباری در آنجا اتفاق نیفتاده است.

فرودگاهی روی قله

فرودگاه هیلاری تنزینگ که البته به نام لاکلا نیز شناخته می‌شود، درشرق نپال و روی کوه‌های سر به فلک کشیده اورست قرار دارد. این فرودگاه در فهرست خطرناک‌ترین فرودگاه‌های دنیا، لقب بدترین و ناامن‌ترین را نیز یدک می‌کشد. در ژانویه ۲۰۰۸ این فرودگاه به‌نام ادموند هیلاری، اولین شخصی که موفق به فتح قله اورست شد تغییر کرد.

مانند دیگر فرودگاه‌های خطرناک دنیا، این فرودگاه نیز باند فرود بسیار کوتاهی دارد که طول آن فقط ۲۸۰۰ متر و عرض آن تنها ۲۰ متر است. اما مشکل اصلی اینجاست که این باند از یک طرف به صخره‌های بسیار بلند و از طرف دیگر به پرتگاه بسیار عمیقی که به دریا می‌رسد ختم می‌شود.

بیشتر پروازهای این فرودگاه به سمت کاتماندو، نزدیک‌ترین شهر به نپال است که تمام آنها هنگام روز انجام می‌شوند. زیرا این فرودگاه روشنایی مناسبی برای پروازهای شبانه ندارد و همچنین توفان و برف هنگام شب سنگین‌تر است که باعث سخت‌تر شدن کار خلبانان می‌شود. البته این فرودگاه نیز جزء آن دسته از فرودگاه‌های خطرناکی است که تا به حال بارها و بارها حادثه‌های مرگبار در آن رخ داده است.

در  ژوئن ۱۹۹۱ پروازی که از کاتماندو به نپال می‌آمد به خاطر توفانی‌بودن هوا، دید کاملی از روبه روی خود نداشته و پس از برخورد شدید با باند به دره سقوط کرد. تمام ۱۴ سرنشین این پرواز و خلبان و خدمه کشته شدند. یکی دیگر از حوادثی که در این فرودگاه اتفاق افتاد در ۲۶ سپتامبر ۱۹۹۲ بود که پروازهاربین یارشوجو که راهی کاتماندو بود، هنگام برخاستن از زمین کنترل خود را از دست داده و با کوه برخورد کرد؛ خوشبختانه در این حادثه هیچ‌کس صدمه جدی ندید.

در اول اکتبر سال ۲۰۰۴ یکی از هواپیماها بر اثر سرما مشکل فنی پیدا کرده بود و همین باعث شد تا در زمان برخاستن از باند خارج شده و با توده‌های برف برخورد کند. در این سانحه ۱۶ نفر کشته، هشت نفر به شدت زخمی و سه نفر ناپدید شدند. برای یافتن افراد گم شده، فرودگاه به مدت دو روز بسته بود. این سه نفر در حالی که از شدت سرما بی‌حال شده بودند در نزدیکی فرودگاه پیدا شدند.

درست دو ماه پیش یعنی اکتبر ۲۰۱۰ نیز سانحه‌ای دیگر در این فرودگاه رخ داد که در آن حادثه نیز هواپیما هنگام نشستن دچار مشکل شد و به شدت با باند برخورد کرد که خوشبختانه این بار نیز همه مسافران جان سالم به در بردند. اینها تنها چند نمونه از حوادث بی‌شماری است که در این فرودگاه رخ داده ولی هنوز مسؤولان برای حل این مشکل چاره‌ای نیافته‌اند.