جک لسلی؛ فوتبالیستی که قربانی تبعیض نژادی شد

به تازگی کارزاری برای ساخت مجسمه فوتبالیستی به راه افتاده که به دلیل رنگ پوست سیاه خود از فهرست تیم ملی انگلستان حذف شد. جک لسلی می‌توانست در ۱۹۲۵، ۵۳ سال زودتر از ویو اندرسون به اولین بازیکن سیاه‌پوستی تبدیل شود که برای تیم ملی انگلیس بازی کرده است.

در سال ۱۹۸۸ وقتی او از دنیا رفت، بازیکنان سیاه‌پوست زیادی در بالاترین سطح فوتبال حضور داشتند. لسلی در سال ۱۹۰۰ در محله کنینگ تاون در شرق لندن از مادری انگلیسی و پدری جامائیکایی به دنیا آمد. او ورزشکاری با استعداد بود و آمار بالای گل‌هایش در تیم بارکینگ تاون، توجه باشگاه دسته سومی پلیموث آرگیل را به خود جلب کرد.

جک لسلی گلزن برتر پلیموث آرگیل بود

جک فصل ۲۲-۱۹۲۱ به پلیموث آرگیل پیوست و ۱۴ سال برای این تیم بازی کرد. حضور در ۴۰۱ بازی و ثبت ۱۳۷ گل در این مدت با توجه به تبعیض و آزار نژادی که هم از سوی تماشاچیان و هم از طرف تیم حریف تجربه می‌کرد، آماری بسیار تاثیر گذار به حساب می‌آید.

او با عملکرد فوق‌العاده‌اش در پست پشت مهاجم اصلی به یاد آورده می‌شود، فوتبالیستی که به دلیل توانایی‌اش در بازی در نقاط مختلف زمین، به عنوان مدافع میانی هم به کار گرفته می‌شد.

دعوت به تیم ملی
در ۱۹۲۵ باب جک، مربی پلیموث آرگیل از ستاره خط حمله تیمش خواست به دفترش برود تا خبری هیجان‌انگیز به او بدهد. جک برای بازی مقابل ایرلند به تیم ملی دعوت شده بود. این دستاوردی بزرگ هم برای او و هم برای تیم دسته سومی پلیموث به حساب می‌آمد.

هم در باشگاه و هم در شهر همه جا حرف از دعوت لسلی به تیم ملی بود. اما چند روز بعد، وقتی روزنامه‌ها فهرست بازیکنان تیم را منتشر کردند، بیلی واکر از استون ویلا در ترکیب اصلی قرار داشت و نام لسلی در میان ذخیره‌ها بود.

اما او هیچ‌وقت با تیم ملی انگلیس به بلفاست سفر نکرد. در عوض در حالی‌که انگلیس به سختی مقابل ایرلند به تساوی بدون گل رسید، لسلی در دیدار مقابل بورنموث دو گل زد تا پلیموث در نهایت با نتیجه ۷ بر دو حریف را در خانه خودش از پا درآورد.

لزلی هیسکات، نوه جک لسلی می‌گوید: "فکر می‌کنم مربی تیم درخواست داده و گفته بود: 'من اینجا یک بازیکن درخشان دارم که باید برای انگلیس بازی کند. ' بعد یک نفر رفت تا بازی او را ببیند. اما آن‌ها بازی‌اش را تماشا نمی‌کردند و نگاه‌شان به رنگ پوست او بود. به همین دلیل فرصت بازی برای کشورش را از او گرفتند. "

خود لسلی بعد‌ها گفت: احتمالا مسئولان انتخاب بازیکنان تیم ملی موقعی که فهمیدند سیاه هستم، به من به چشم "بیگانه" نگاه کردند. اما او آنچه برایش اتفاق افتاد را پذیرفت و به گفته نوه‌اش هرگز شکایتی نکرد.

نوه‌های لسلی او را به عنوان پدربزرگی با محبت و مهربان به یاد می‌آورند. او در ۱۹۲۵ در حالی با مادربزرگ‌شان، لاوینیا ازدواج کرد که وصلت مردان سیاه پوست و زنان سفید پوست چندان عادی نبود. ازدواجی که برخی اعضای خانواده و به ویژه لاوینیا را در معرض آزار‌های نژادی قرار داد.

لین دیویس، یکی دیگر از نوه‌های جک می‌گوید: "وقتی در خیابان با دوستانم قدم می‌زدم و از مقابل‌مان می‌آمد، به آن سمت خیابان می‌رفت تا وانمود کنم او را نمی‌شناسم و کسی اذیتم نکند. اما من به آن طرف خیابان می‌دویدم و می‌گفتم، 'سلام بابا بزرگ. ' "

حتی کمک به صعود پلیموث و رساندن این تیم به جایگاه چهارم لیگ دسته دو، بستن بازوبند کاپیتانی و زدن ۲۱ گل در ۴۳ بازی فصل ۳۲-۱۹۳۲ هم باعث نشد لسلی دوباره به تیم ملی انگلیس دعوت شود.

ویو اندرسون در ۱۹۷۸ به تیم ملی انگلیس دعوت شد

ویو اندرسون اولین بازیکن سیاه‌پوستی بود که برای تیم ملی انگلیس به زمین رفت. او سال ۱۹۷۸ در دیدار مقابل چکسلواکی در ورزشگاه ومبلی برای اولین بار پیراهن این تیم را پوشید و در دوران حرفه‌ای خود ۳۰ بازی ملی انجام داد.

او گفت: " تا همین دو هفته پیش هیچ چیز در مورد لسلی نشنیده بودم و این بسیار شرم‌آور است، چون دستاورد‌های او و کار‌هایی که کرده باید در ذهن همه سیاه‌پوستان در درجه اول اهمیت باشد. این عمیقا باعث تاسف است و امیدوارم مجسمه‌ای که قصد نصب آن را دارند، ادامه‌ای برای میراث او باشد. "

پلیموث آرگیل با کشیدن نقاشی دیواری جک لسلی و گذاشتن نام او روی اتاق هیأت مدیره باشگاه به این بازیکن ادای احترام کرده است. به تازگی هم گروهی از هواداران تیم کمپینی برای ساخت و نصب مجسمه‌ای از او به راه انداخته‌اند.

پلیموث با کشیدن نقاشی دیواری لسلی به او ادای احترام کرده است

گرگ فاکسمیت، یکی از بنیانگذاران این کمپین می‌گوید: "در روزگاری که بعضی از مجسمه‌ها پایین کشیده می‌شوند، با نصب مجسمه‌ای از جک لسلی می‌خواهیم دستاوردهایش را گرامی بداریم و بی‌عدالتی‌هایی که متحمل شد را به یاد آوریم. "

برگزارکنندگان این کمپین امیدوارند بتوانند ۱۰۰هزار پوند پول جمع کنند. ویو اندرسون و خود باشگاه پلیموث از جمله حامیان آن هستند.

سایمون هالت، رییس باشگاه پلیموث گفت: " تبلیغ و تأمین بودجه این مجسمه توسط هواداران، به معنای پیوستن آن‌ها به مبارزه علیه نژادپرستی در فوتبال است. تاریخ را برنده‌ها نوشته‌اند و فکر می‌کنم الان تلاش ما بر این است به برخی از افرادی که در آن پیروزی‌ها مورد اجحاف قرار گرفته‌اند، بیشتر توجه کنیم. "

بیل هرن، یکی از نویسندگان کتاب "پیشگامان سیاه فوتبال" که به زودی منتشر خواهد شد، می‌گوید: "جک لزلی باید به یک شخصیت مهم در تاریخ فوتبال و جامعه بریتانیا تبدیل می‌شد. همه به الگو نیاز دارند و فوتبالیست‌های سیاه‌پوست جوان در دهه‌های ۳۰، ۴۰ و ۵۰ از داشتن چنین الگوی مهمی محروم بودند. اگر او همان طور که حقش بود، برای تیم ملی انگلیس بازی می‌کرد، به منبع الهامی برای نسل‌های مختلف بازیکنان جوان سیاه‌پوست تبدیل می‌شد. "

کار در کفش‌کن باشگاه
آسیب دیدگی چشم لسلی به دلیل برخورد بند توپ چرمی با آن، او را مجبور به خداحافظی از فوتبال کرد. پس از آن لسلی به همراه خانواده‌اش به شرق لندن بازگشت و کسب و کار خود به عنوان سازنده، نصاب و تعمیرکار دیگ بخار ادامه داد.

بعد از بازنشستگی، لسلی وقت آزاد زیادی داشت و لاوینیا او را مجبور کرد به باشگاه وست‌هم برود و ببیند کاری برای او دارند یا نه. لسلی با ران گرینوود، مدیر وست‌هم که فورا او را شناخت و بازی‌های فوق‌العاده‌اش را به یاد آورد، ملاقات کرد.

گرینوود کار در کفش کن باشگاه را به او پیشنهاد داد و به طرزی غمگینانه، لسلی مسئول پاک کردن گل از کفش‌های ستاره‌های فوتبال انگلیس از جمله بابی مور، جف هرست، مارتین پیترز و ترور بروکینگ شد. نکته طعنه‌آمیزتر ماجرا این بود که لسلی کفش‌های کلاید بست، مهاجم سیاه‌پوست وست‌هم را هم تمیز می‌کرد.

بست در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ از جمله معدود بازیکنان سیاه‌پوستی بود که در بالاترین سطح فوتبال انگلیس حضور داشت. لسلی به این کار عشق می‌ورزید و از بودن در کنار بازیکنان لذت می‌برد، اما چنین شرایطی برای مردی که حقش بود به جایگاهی بی‌نظیر در تاریخ فوتبال برسد، چندان مناسب به نظر نمی‌رسید. جایگاهی که شاید او در این روزگار به آن دست یابد.

گرگ کلارک، رییس فدراسیون فوتبال انگلیس می‌گوید: "داستان‌هایی مثل این بسیار غم‌انگیز هستند. تبعیض در فوتبال، به هر شکل و در هر دوره‌ای غیرقابل‌قبول است". او می‌گوید فوتبال انگلیس "گام‌های بزرگی" در زمینه تنوع نژادی برداشته هر چند هنوز راه درازی در پیش است. به گفته کلارک فدراسیون فوتبال انگلیس از کمپین ساخت مجسمه لسلی به منظور شناساندن او به عنوان یک پیشگام حمایت می‌کند.