آنچه باعث می‌شود رگ‌های خون نشت کنند

فرادید | سپسیس (گندخونی) زمانی رخ می‌دهد که بدن آنقدر برای مبارزه با عفونت تلاش می‌کند که سیستم ایمنی بیش از حد فعال به بافت‌های خود بیمار آسیب می‌رساند.

در نتیجه، رگ‌های خونی ممکن است نشت کنند و اندام‌های اصلی نمی‌توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای حفظ زندگی را دریافت کنند. سپسیس یک دلیل اصلی است که بیماران، از جمله بسیاری از بیماران مبتلا به COVID-۱۹، در بخش مراقبت‌های ویژه به سر می‌برند. درمان این بیماری بسیار دشوار است و هیچ دارویی برای تثبیت سد سلولی که خطوط رگ‌های خونی را تسهیل می‌کند، وجود ندارد.

به گزارش فرادید؛ محققان دانشکده پزشکی دانشگاه کالیفرنیا سن دیگو در حال تلاش برای درک بهتر نحوه کنترل نفوذپذیری رگ‌های خونی در بدن و نحوه مداخله آن‌ها برای بازگرداندن یکپارچگی رگ‌های خونی در هنگام سپسیس، ضربه یا سایر شرایط هستند.

این تیم اخیراً دریافت که پروتئینی به نام HSP۲۷ در تنظیم نشت عروق خونی نقش دارد. برای کمک به تجزیه یا ایجاد مانع عروق خونی، سلول‌ها برچسب‌های شیمیایی را در HSP۲۷ اضافه و حذف می‌کنند.

این مطالعه، که در Science Signaling منتشر شده است، اهداف بالقوه جدیدی را برای توسعه دارو‌هایی که موانع رگ‌های خونی را تقویت کرده و از از دست دادن مایعات جلوگیری می‌کند، ارائه می‌دهد.

خوان ترخو، نویسنده ارشد، دکترای داروسازی و معاون امور دانشکده علوم بهداشت در دانشکده پزشکی سن‌دیگو می‌گوید: "این اطلاعات جدید به ما کمک می‌کند تا علت اصلی نشت عروق را بشناسیم، نه اینکه یک رویکرد سکته مغزی گسترده را که ممکن است اثرات خارج از هدف داشته باشد، در نظر بگیریم. "

موانع عروق خونی باید پویا باشند-به اندازه‌ای نفوذپذیر باشند که به سلول‌های ایمنی اجازه دهند تا به محل عفونت فشار بیاورند، اما نه آنقدر نشتی که وضعیت را تهدید کننده زندگی کند. به گفته Trejo، HSP۲۷ به پروتئین‌هایی متصل می‌شود که به تشکیل "اسکلت" سلول کمک می‌کند. او و همکارانش فکر می‌کنند به همین دلیل است که HSP۲۷ می‌تواند بر نفوذپذیری عروق خونی تأثیر بگذارد - با تقویت اسکلت سلول‌هایی که مانع را حفظ می‌کنند.

این تصویر، که توسط میکروسکوپ کانفوکال گرفته شده است، یک رگ خونی را نشان می‌دهد. پروتئین اکتین، که به تشکیل اسکلت سلول کمک می‌کند، با رنگ سبز برچسب گذاری شده است. ترومبین، یک واسطه پیش التهابی، باعث ایجاد شکاف بین سلول‌های سد رگ‌های خونی می‌شود. هنگامی که سیستم ایمنی بیش از حد فعال می‌شود، همانطور که در سپسیس رخ می‌دهد، رگ‌های خونی می‌توانند نشت کنند و اندام‌های اصلی نمی‌توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز برای حفظ زندگی را دریافت کنند.

ترخو مدتهاست گیرنده‌های مرتبط با پروتئین G (GPCRs) را مطالعه کرده است، پروتئین‌هایی که در غشای سلولی در سراسر بدن جاسازی شده اند و در آنجا به عنوان مبدل سیگنال عمل می‌کنند و به سلول‌ها اجازه می‌دهد تا به محیط خارجی خود پاسخ دهند. GPCR‌ها نقش مهمی در اکثر عملکرد‌های بیولوژیکی ایفا می‌کنند. تقریباً یک سوم از کل دارو‌های درمانی موجود در بازار کار می‌کنند، زیرا روی سیگنال‌های GPCR تأثیر می‌گذارند.

در آخرین مطالعه خود، این تیم دریافت که در طول التهاب، GPCR به آنزیم‌هایی به نام کیناز‌ها می‌گوید که برچسب‌های شیمیایی (فسفات) را به HSP۲۷ اضافه کنند. برچسب‌ها ساختار HSP۲۷ را به هم می‌ریزد به گونه‌ای که موانع عروق خونی را بر هم می‌زند. هنگامی که HSP۲۷ دوباره جمع می‌شود، موانع بازیابی می‌شوند. محققان مطالعات آزمایشگاهی خود را روی موش‌ها تأیید کردند، در آنجا دریافتند که مهار HSP۲۷ باعث افزایش نشت عروق خونی می‌شود.

یک چالش در هدف قرار دادن GPCR‌ها برای درمان بیماری این واقعیت است که اکثر آن‌ها به عنوان تنظیم کننده اصلی عمل می‌کنند و بر چندین عملکرد مختلف سلول تأثیر می‌گذارند. مهار یک GPCR ممکن است پیامد‌های ناخواسته زیادی داشته باشد. تیم Trejo با تمرکز بیشتر در پایین دست-نه با هدف GPCR اصلی، بلکه با اهداف فردی که بر اساس آن‌ها عمل می‌کند، مانند HSP۲۷-امیدوار است که بتواند دارو‌های تثبیت کننده مانع عروق خونی را که دقیق‌تر هستند و عوارض جانبی منفی کمتری دارند، توسعه دهد.

ترخو می‌گوید: "آشکار شده است که شما می‌توانید مولکول‌های متفاوتی را ایجاد کنید که می‌توانند به گیرنده متصل شوند و آن‌ها را" سوگیری "کنند - آن‌ها را به روشی بسیار خاص به برخی از مسیر‌ها منتقل می‌کند، اما نه به مسیر‌های دیگر. این چیزی است که ما آن را آگونیسم مغرضانه می‌نامیم و یک مزیت بزرگ برای توسعه دارو است. این بدان معناست که ما می‌توانیم نه تنها یک کلید روشن/خاموش، بلکه دارویی که می‌تواند گیرنده را «خاموش» یا هشت نوع مختلف «روشن» کند، ایجاد کنیم. ما می‌خواهیم بتوانیم مسیر‌هایی را که در آن قرار داریم تغییر دهیم و به دیگران دست نزنیم. "

منبع: UC San Diego