نمایندگان و موگرینی؛ سلفی در پارلمان، ریشه در ایران

عصر ایران نوشـت: شاید طنز و شوخی به نظر برسد ولی اگر قانونی وجود داشته باشد که منتخبان مجلس، قبل از شروع نمایندگی، یک سال در یک کشور توسعه یافته، به انتخاب خودشان و به خرج ملت زندگی کنند، هم چشم و فکرشان بازتر می شود و معنای "جهان" را بهتر می فهمند و لذا قوانین روزآمدتری تصویب می کنند و هم وقتی افرادی مثل خانم موگرینی را می بینند، موبایل به دست به سمتش هجوم نمی برند.

هجوم مضحک برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی به سمت خانم فدریکو موگرینی-مسؤول سیاست خارجی اتحادیه اروپا- برای گرفتن سلفی و عکس یادگاری با او بازتاب گسترده ای در رسانه ها و شبکه های مجازی داشت.

فیگورهای برخی نمایندگان موبایل به دست و ذوق زدگی آنها از این که موگرینی را در یک قدمی خود می دیدند، هر چند مایه انبساط خاطر و طنزپردازی های گسترده کاربران فضای مجازی شد، اما در دل خود معنای تلخی را نهفته داشت.

واقعیت این است که ما ایرانی ها -اعم از این که نماینده مجلس باشیم یا نباشیم- هنوز خود را بخشی از جامعه جهانی نمی دانیم، احساس انزوا یا بی نظیر بودن می کنیم، بین خود و خارجی ها فاصله ای عجیب و غریب احساس می کنیم و نسبت به آنها یا حس وادادگی داریم یا ترس و نگرانی.

علت نیز مشخص است
- ما ایرانی ها سال های سال در مدرسه و دانشگاه زبان انگلیسی می خوانیم ولی نمی توانیم دو کلمه با یک انگلیسی زبان خوش و بش کنیم. از کتاب ها، رسانه ها و سایت های خارجی هم طبیعتاً بی نصیب هستیم، جز عکس هایشان!

- آنقدر درگیر رتق و فتق معیشتی هستیم که اغلب مان فرصت نمی کنیم از لاک خود بیرون بیاییم و به سفرهای خارج از کشور برویم و مدام فضای بیرون از ایران را تجربه کنیم. بسیاری از ما ایرانی ها کل دوران حیات مان را در ایران که تنها یک درصد از مساحت کل کره زمین است سپری می کنیم و هیچ تصوری درباره آنچه بیرون از این خانه می گذرد نداریم.

- اقتصاد بسته ما باعث شده است که مراودات کاری چندانی با کشورهای دیگر نداشته باشیم و به جز تاجرانی اندک شمار، بقیه فعالان اقتصادی ما در داخل چرخه محدود اقتصادی داخلی روزگار بگذرانند و بسیاری شان حتی مفاهیم اولیه تجارت بین المللی مانند گشایش LC را نیز ندانند.

این در حالی است که در کشورهایی مانند امارات متحده عربی، ترکیه، گرجستان، قطر، سنگاپور، قبرس، مالزی،هنگ کنگ، کره جنوبی، ژاپن، اعضای اتحادیه اروپا و ... به دلیل آمیختگی اقتصاد ملی با تجارت جهانی، علاوه بر فعالان اقتصادی، تقریباً عموم مردم - مشخصاً از طبقه متوسط به بالا - با خارجی ها در قالب طرف یا شریک تجاری، هم تیمی ورزشی، همکلاسی دانشگاهی یا گردشگر و ... مراوده دارند و خودشان را بخشی از جهان می دانند.

- ذهنیت و سابقه تاریخی ایرانی ها نسبت به خارجی ها نیز مزید بر علت شده است تا نگاه ها و رفتارهای اغلب ما با خارجی ها، غیر متعارف باشد.

آنچه در مجلس گذشت، ریشه هایی فراتر از پارلمان دارد و تا ایران تعامل متعارفی با جهان نداشته باشد اوضاع همین خواهد بود که هست. در تأیید این سخن می توان به اندک شهرهای توریستی ایران مانند اصفهان اشاره کرد که به دلیل کثرت توریست های خارجی، رفتار مردم این شهرها با خارجی ها، کاملاً معمولی است اما در فلان شهر که سال ها می گذرد و گذار یک شهروند خارجی به آن نمی افتد، اوضاع در صورت حضور یک "موربور آن ور آبی" متفاوت و گاه شرم آور است (چنانچه بعضاً کلیپ هایی از این موضوع هم منتشر شده است).

قطعاً رفتارهای نامناسب و از خود بیخود شدن به هنگام دیدن خارجی جماعت، از نمایندگان مجلس، آن هم در مجلس و در منظر دوربین ها بسیار زشت تر و زننده تر است و نشان می دهد که آنها، حتی با پروتکل ها و آداب و تشریفات سیاست ورزی نیز آشنا نیستند و الّا آن صحنه های شرم آور را به وجود نمی آوردند.

شاید طنز و شوخی به نظر برسد ولی اگر قانونی وجود داشته باشد که منتخبان مجلس، قبل از شروع نمایندگی، یک سال در یک کشور توسعه یافته، به انتخاب خودشان و به خرج ملت زندگی کنند، هم چشم و فکرشان بازتر می شود و معنای "جهان" را بهتر می فهمند و لذا قوانین روزآمدتری تصویب می کنند و هم وقتی افرادی مثل خانم موگرینی را می بینند، موبایل به دست به سمتش هجوم نمی برند.

مردم ما، دولتمردان ما و نمایندگان ما، باید دنیا دیده شوند؛ این، الزام عصر جدید است.