ببینید؛ نقد سریال سووشون بعد از انتشار قسمت سوم و سکانس بحث برانگیز دارالمجانین
سکانس دارالمجانین در سووشون به کارگردانی نرگس آبیار، با وجود تاثیرگذاری و بار احساسی بالا، به یکی از بحث‌برانگیزترین لحظات سریال در فضای مجازی تبدیل شده است؛ جایی که برخی آن را اوج روایت می‌دانند و برخی دیگر از حرکات دوربین و کش‌دار بودن صحنه گلایه دارند.
با نهایت تاسف، اقدام به اقتباس از رمان سووشون اثر سیمین دانشور توسط نرگس آبیار، نتیجه‌ای مثبت به همراه نداشته و با گذشت سه قسمت، ارتباط گرفتن با سریال کاری است مشکل. دوربین روی دست و حرکت دائم آن حس زندگی برنمی‌انگیزد؛ بلکه چشم را خسته و مخاطب را کلافه می‌کند. سریال حراف است و سازندگان تفاوتی میان کتاب و نسخه تصویری قائل نیستند. علاوه‌بر روایت ذهنی زری، دیالوگ‌ها متعدد است و مجال درنگ و تامل به مخاطب نمی‌دهد. اغلب شخصیت‌ها فاقد هویت لازم هستند و نیز به اتفاقات معمولی روزمره بیش از اندازه پرداخته می‌شود.
سازندگان سووشون به جای انتقال روح رمان، بیش از اندازه به منبع اقتباس وفادار هستند و این موضوع گاهی آزاردهنده می‌شود. نمونه‌اش سکانس دارالمجانین در قسمت سوم که زری (بهنوش طباطبایی) برای ادای نذر خود میان بیماران می‌رود. این صحنه ۱۲ دقیقه‌ای مصداق کامل شلیک به اعصاب و روان مخاطب است. نمایش حرکات عجیب زنان و مردانی که به دلیل مشکلات روانی، حتی از ریخت افتاده‌اند، نسبتی با زیبایی شناسی ندارد.
سووشون سریال است و نه مستند. کتاب هم نیست که خاطره زری از دارالمجانین با جزئیات ترسیم شود. کارگردان با درکِ حال و شرایط مخاطب امروز، باید این سکانس را کوتاه می‌کرد و وضعیت شیراز و ایران آن دوران را به اختصار قاب می‌گرفت. یعنی حتی اگر چاره‌ای جز نمایش پلشتی نمی‌ماند؛ می‌شد در حد اشاره و فهم مخاطب، حرف را منتقل کرد.
فعلا باید گفت حیف از هزینه بالا که صرف سریال سووشون شده؛ چون دو دسته را ناامید کرده: کسانی که دلباخته رمان هستند و کسانی که بدون خواندن آن، پی سرگرمی و آشنایی با فضای کتاب می‌گردند.
منبع: تی وی بان
