اولین راهپیمایی فضایی با جمینای ۴

وایت توانست با استفاده از تفنگ گازی، جت اکسیژن و مانور دستی خود را از کپسول بیرون براند. بعد از سه دقیقه سوخت او تمام شد و وایت مجبور شد با کشیدن بند و چرخاندن بدنش به فضاپیما برگردد. یازده روز قبل از پرتاب برنامه‌ریزی‌شده در ۳ ژوئن، روزنامه‌ها گزارش دادند که ناسا می‌گوید هنوز مشخص نکرده‌ است که آیا وایت اولین فضانورد آمریکایی خواهد بود که خود را در معرض عناصر فضا قرار می‌دهد یا خیر. آنها همچنین اظهار داشتند که ممکن است تصمیمی گرفته نشود تا یکی دو روز قبل از پرتاب آن را قطعی کنند.

این اولین پرواز در تاریخ آمریکا بود که درمجموع ۱۱ آزمایش علمی را در فضا انجام داد. ازجمله به‌کارگیری یک سکستانت برای بررسی استفاده از ناوبری آسمانی در پرواز به ماه و برنامه آپولو.

این پرواز همچنین شامل اولین تلاش برای قرار ملاقات فضایی بود. زیرا مک دیویت تلاش کرد سفینه خود را در نزدیکی مرحله بالایی تیتان-۲ که آن‌ها را به مدار پرتاب کرد مانور دهد، اما موفقیت‌آمیز نبود.

آزمایش‌ها

یازده آزمایش روی فضاپیما انجام شد که شامل موارد زیر است:

• آزمایش D-8 که از پنج دزیمتر برای اندازه‌گیری تابش در محیط فضاپیما استفاده کرد.
• آزمایش D-9 آزمایشی در ناوبری ساده فضاپیما بود که در آن سرنشینان از یک سکستانت (جایاب) برای اندازه‌گیری موقعیت خود با ستاره‌ها استفاده کردند. هدف این آزمایش بررسی مکان‌سنجی با استفاده از این تکنیک برای پروازهای به‌سوی ماه در برنامه آپولو بود.
• آزمایش‌های S-5 و S-6 هر دو آزمایش‌های عکاسی بودند که در آن از یک دوربین ۷۰ میلی‌متری Hasselblad برای عکاسی از آب‌وهوا و زمین زیر فضاپیما استفاده کردند.

دو آزمایش پزشکی M-3 و M-4 نیز طی این مأموریت انجام شد:

• اولی یک طناب بانجی یا شوک بود که خدمه برای تمرین از آن استفاده می کردند. آنها بعد از مأموریت گفتند که با ادامه مأموریت، این کار سخت‌تر می‌شود، اگرچه ممکن است به دلیل کمبود خواب باشد.
• آزمایش دوم، آزمایش فونوکاردیوگرام بود که حسگرهایی به بدن آن‌ها متصل بود که ضربان قلب را اندازه‌گیری می‌کرد، به ویژه در هنگام بلندشدن و ورود مجدد.

چهار آزمایش مهندسی نیز وجود داشت:

• آزمایش MSC-1 بار الکترواستاتیکی فضاپیما را اندازه گیری کرد.
• آزمایش MSC-2 یک طیف‌سنج پروتون-الکترون بود.
• آزمایش MSC-3 یک مغناطیس‌سنج سه‌محوره بود.
• و درنهایت آزمایش MSC-10 شامل عکاسی از اجزای قرمز آبی زمین بود. عکس‌ها از خاورمیانه و جنوب غربی ایالات متحده گرفته‌ شدند.

فضانوردان ۱۶ وعده غذایی خشک‌شده یا یخ‌زده همراه خود داشتند و همه آنها را به‌جز یکی خوردند. از آنجایی که آنها هیچ وسیله‌ای برای اندازه‌گیری مصرف آب نداشتند، سعی کردند مصرف آن را به حداقل برسانند و همچنین مقادیر بالای حباب‌های گاز در آب را از دستگاه پخش‌کننده آب گزارش کردند.

آنها در اوایل پرواز و پس از فرود، درجاتی از سوزش چشم، بینی و گلو را تجربه کردند. این امر به دود آمونیاک ناشی از بازدارنده شعله استفاده‌شده در کابین نسبت داده‌ شد که در پروازهای بعدی به مواد دیگری تغییر یافت.