یک دلیل جدید برای انقراض دایناسورها!

یک تحقیق جدید نشان می‌دهد که ۶۶ میلیون سال پیش، شرایط سمی زمین حتی بدون دخالت شهاب‌سنگ می‌توانست بقای اشکال مختلف حیات روی این سیاره را غیرممکن کند.

به نقل از سان، تحقیقات جدید نشان می‌دهد که شرایط سمی روی زمین ۶۶ میلیون سال پیش، احتمالا در حال رفتن به سمت یک فاجعه انقراض دسته‌جمعی بود، درست زمانی که طبق عقیده بسیاری دانشمندان، یک شهاب‌سنگ دایناسورها را منقرض کرد.

طبق این مطالعه، قبل از رویداد انقراض دسته‌جمعی، زمین دارای کیفیت هوای بسیار بد و دمای بسیار پایین، ناشی از فعالیت‌های زیاد آتشفشانی بوده است. محققان سطوح گوگرد را در سنگ‌های تله‌های دکن بررسی کردند، جایی که زمانی یکی از بزرگ‌ترین ویژگی‌های آتشفشانی جهان بود و امروز در غرب هند واقع است.

آن‌ها با استفاده از روشی جدید، غلظت گوگرد را اندازه گرفتند که نشان می‌داد سطوح بالای آن چطور میلیون‌ها سال پیش وضعیت زمین را رو به فاجعه می‌برد. سطوح بالای گوگرد، بقای اکثر اشکال حیات را تقریبا غیرممکن می‌کرد.

سارا کالیگارو، زمین‌شناس دانشگاه اسلو و همکارانش در این مقاله می‌گویند که طبق بررسی آن‌ها، فعالیت‌های آتشفشانی با میزان بالای تولید گوگرد می‌تواند باعث کاهش زیاد دما در سطح جهانی شود. آتشفشان‌های تله‌های دکن می‌تواند با ایجاد زمستان‌های آتشفشانی کوتاه مکرر، زمینه را برای یک بحران زیستی جهانی فراهم کند.

به طور کلی، محققان در تلاش هستند تا مشخص کنند که چه چیزی می‌تواند همه چیز را در زمین به طور کامل از بین ببرد. اکنون، آن‌ها معتقدند که به درک بهتری از شرایط محیطی نزدیکتر شده‌اند.

دان بیکر، ژئوشیمیدان دانشگاه مک‌گیل در بیانیه‌ای مطبوعاتی گفت: «تحقیقات ما نشان می‌دهد که با زمستان‌های آتشفشانی مکرر از چندین دهه قبل از انقراض دایناسورها، شرایط آب و هوایی تقریبا به طور قطع ناپایدار بوده است. این بی‌ثباتی زندگی را برای همه گیاهان و جانوران دشوار و زمینه را برای رویداد انقراض دایناسورها فراهم می‌کرد.»

توضیحات پیرامون انقراض دایناسورها به درک شرایطی که منجر به ظهور پستانداران و تکامل گونه‌های ما شد، کمک می‌کند. با این حال، این موضوع بحث‌های عمده‌ای را در میان دانشمندانی ایجاد می‌کند که معتقدند یک شهاب‌سنگ یا فعالیت آتشفشانی باعث رویداد انقراض شده است.

هنوز دقیقا مشخص نیست که چه چیزی می‌تواند باعث انقراض دسته‌جمعی شود. این تحقیق در مقاله‌ای در ساینس ادونس منتشر شده است.

منبع: همشهری