( عکس) جاسوس آمریکا که تنها ۸ ماه آموزش دید!

هواپیمای جاسوسی U-۲ که اغلب از آن با عنوان “بانوی اژدها” (Dragon Lady) یاد می شود، با طراحی صیقلی و توان فنی خود، یکی از نمادین ترین هواپیماها در تاریخ هوانوردی نظامی است.

کد خبر : ۱۹۸۸۲۱

۰۵ مرداد ۱۴۰۳ - ۱۴:۲۰

بازدید : ۵۲

زمانی که تنها هشت ماه برای طراحی هواپیمایی با قابلیت پرواز در ارتفاع ۷۰۰۰۰ پا (۲۱۳۳۶ متر) فرصت داده شد، کلارنس “کلی” جانسون، مهندس ارشد کمپانی لاکهید (تصویر زیر) و تیمش در کارخانه سری Skunk Works در کالیفرنیا چیزی را تحویل دادند که اساساً یک گلایدر با موتور جت به نام CL-۲۸۲ بود که بعداً U-۲ نام گرفت.

این هواپیمای تیزپرواز که در اوایل دهه ۱۹۵۰ در پاسخ به افزایش تهدیدات هسته ای و موشک های دوربرد اتمی اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ سرد ساخته شد، چشم انداز شناسایی و جاسوسی هوایی را تغییر داد و توانایی جمع آوری اطلاعات بی نظیری را در اختیار ایالات متحده قرار داد. در این مقاله، نگاهی می اندازیم به تعدادی حقایق جالب در مورد بانوی اژدهای افسانه ای.

۱- پروازهای آزمایشی سری U-۲ باعث افزایش مشاهده یوفوها شد

از آنجایی که زمان بسیار حیاتی بود، این طراحی به سرعت توسط سازمان سیا تایید شده و تولید آن بلافاصله شروع شد. حرف U در هواپیمای U-۲ به معنای utility بود که به صورت عامدانه برای مبهم و گول زننده ساختن این نام به خاطر اهداف سری اش در آن زمان انتخاب شده بود.

واحدهای تکمیل‌شده برای آزمایش بسیار محرمانه‌ تحویل منطقه آزمایشی و آموزشی نوادا، که به منطقه ۵۱ نیز معروف است، تحویل داده شدند. به ادعای سیا، آزمایش این هواپیما در ارتفاع بالا منجر به افزایش قابل توجهی در گزارش های دیدن یوفوها یا بشقاب پرنده ها شد.

در حالی که بیشتر پروازهای تجاری زیر ۲۰,۰۰۰ فوت (۶,۰۹۶ متر) و هواپیماهای نظامی زیر ۴۰,۰۰۰ فوت (۱۲,۱۹۲ متر) پرواز می کردند، خلبانان این هواپیماها از شیئی که بسیار بالاتر از آن ها و در ارتفاع ۶۰,۰۰۰ فوتی (۱۸,۲۸۸ متری) پرواز می کرد مات و مبهوت شده بودند، ارتفاع پروازی که در آن زمان شاهکاری غیرممکن به نظر می رسید.

تحت شرایط خاص، نور خورشید از روی بال‌های نقره‌ای آن زمان U-۲ منعکس می‌شد، که باعث می‌شود آنها شکل “اشیائی آتشین” در حال پرواز بالا در بالای سر خلبان به نظر برسند. گزارش‌های متعددی از دیدن یوفوها منجر به عملیات «کتاب آبی» (Operation Blue Book) توسط نیروی هوایی آمریکا، که به عنوان پروژه کتاب آبی نیز شناخته می‌شود، در پایگاه نیروی هوایی رایت-پترسون، اوهایو، شد.

عملیات کتاب آبی تمام گزارش‌های دیده شدن بشقاب پرنده‌ها را جمع‌آوری کرد و آن‌ها را با گزارش‌های پرواز U-۲ انطباق داد. متعاقباً، بازرسان نیروی هوایی ایالات متحده این گزارش ها را به عنوان “پدیده های طبیعی” رد می کنند و مدعی می شوند که قادر به افشای حقیقت پشت این مشاهدات نیستند. اعتقاد بر این است که U-۲ (و بعداً OXCART) منبع بیش از نیمی از گزارش های دیده شدن بشقاب پرنده ها از اواخر دهه ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ بوده است.

در تصویر بالای یک هواپیمای U-۲C با رنگ استتاری خاکستری موسوم به «Sabre» در سال ۱۹۷۵ می بینید که با درخواست دولت بریتانیا چنین رنگ آمیزی شده بود زیرا این کشور نگرانی هایی در مورد هواپیماهای جاسوسی که از بریتانیا بلند می شدند داشت.

۲- مناسب برای سفرهای فضایی

خلبانان U-۲ که تا لبه فضا در ارتفاعات بیش از ۷۰۰۰۰ فوت (۲۱۳۳۶ متر) اوج می گیرند، ملزم به پوشیدن لباس های فضایی تخصصی، که با نام لباس های فشار کامل نیز شناخته می شوند، هستند که توسط همان شرکتی که لباس های فضانوردان ناسا را می سازد تهیه می شود تا بتوانند در محیط خشن بالای جو زنده بمانند.

مدل S۱۰۳۴ لباس فضایی، در صورتی که سیستم فشار کابین خلبان از کار بیفتد، به عنوان یک سیستم پشتیبانی از زندگی شخصی عمل می کند، و برای محافظت از خلبانان در برابر اختلاف فشارزدایی، هیپوکسی (کمبود اکسیژن در بافت های بدن) و قرار گرفتن در معرض شرایط نزدیک به خلاء ارتفاع بالا کلیدی است.

مهندسی این لباس بسیار حیرت انگیز است، لباسی که به دقت طراحی شده است تا بین ایمنی، عملکرد و راحتی تعادل ایجاد کند که شرایط سختی را که خلبانان U-۲ با آن روبرو هستند را برجسته می نماید.

این لباس دارای یک کلاه ایمنی متمایز مجهز به یک سیستم ارتباطی، نقابی که می تواند برای جلوگیری از مه گرفتگی گرم شود و یک سیستم تامین اکسیژن که جریان هوای قابل تنفس را برای خلبان تضمین می کند، است. علاوه بر این، این لباس دارای یک بخش خنک‌کننده است که با لوله‌ای برای گردش آب با دمای کنترل‌شده ترکیب شده و خلبان را در طول ماموریت‌های طولانی راحت نگه می دارد. قیمت لباسی که خلبانان هواپیمای جاسوسی U-۲ به تن می کنند حدود ۲۵۰,۰۰۰ دلار است.

۳- مثل دوچرخه ای است که ۷,۲۵۷ کیلوگرم وزن دارد با بال های بزرگ

طراحی شده برای به حداقل رساندن وزن هواپیما و پرواز در ارتفاع بالاتر، پیکربندی منحصر به فرد ارابه فرود U-۲ آن را از اکثر هواپیماهای معمولی متمایز می کند. برخلاف هواپیماهای معمولی که از آرایش سه چرخه استفاده می کنند، U-۲ از آرایش دوچرخه با دو مجموعه چرخ در امتداد محور طولی بدنه استفاده می کند.

این ساختار شامل یک ارابه فرود اصلی رو به جلو است که درست در پشت کابین خلبان قرار دارد و یک ارابه فرود اصلی در عقب در نزدیکی دم که به سکان متصل است تا عملکرد فرمان را در حین مانور تاکسی فراهم کند.

هواپیمای U-۲ با الهام از شخصیتی در کتاب کمیک Terry and the Pirates طراحی شده توسط میلتون کانیف در سال ۱۹۳۴ لقب «بانوی اژدها» را دریافت کرد.

برای حفظ تعادل در هنگام برخاستن، U-۲ از ابزارهای پشتیبانی جانبی استفاده می‌کند که در اصطلاح عامیانه به آن «pogos» یا پای فنردار می‌گویند. این چرخ‌های قابل جدا شدن به سوکت‌هایی در میانه بال متصل می‌شوند و در هنگام برخاستن، روی باند رها می شوند.

پس از فرود، هنگامی که هواپیما روی نوک بال خود قرار می گیرد، این پاهای فنردار برای حرکت روی باند پرواز، مجدداً نصب می شوند. بنابراین بلند شدن و فرود این هواپیمای جاسوسی بسیار متفاوت و خارق العاده است.

۴- رام کردن بانوی اژدها

U-۲ به طور گسترده ای به عنوان سخت ترین هواپیما برای پرواز شناخته می شود. تسلط بر U-۲ نیاز به سطحی استثنایی از تخصص، مهارت و انعطاف پذیری دارد، ویژگی هایی که گروه نخبه خلبانان (کمتر از ۱,۵۰۰ نفر) را که قادر به رام کردن “بانوی اژدها” هستند، متمایز می کند. عوامل متعددی در کنترل بسیار دشوار آن نقش دارند که آن را به آزمونی واقعی برای مهارت و استقامت خلبان تبدیل می کنند.

اول اینکه U-۲ در ارتفاعات بسیار بالا، اغلب بالای ۷۰,۰۰۰ فوت (۲۱,۳۳۶ متر)، جایی که هوا رقیق است و حاشیه خطا به حداقل می رسد، پرواز می کند. طراحی این هواپیما عملکرد در این ارتفاعات را نسبت به سهولت کنترل در اولویت قرار می دهد که به ترکیبی منحصر به فرد از سیستمی با کنترل بسیار حساس و مانورپذیری کم منجر می شود. بسیاری از خلبانان اولیه U-۲ پرواز با آن را به کشتی گرفتن با اژدها توصیف می کردند.

دوم اینکه، مراحل برخاستن و فرود U-۲ به طور ویژه ای چالش برانگیز است. در هنگام برخاستن، بال های عظیم و قاب سبک وزن هواپیما، آن را به شدت در برابر بادهای متقابل و سایر اختلالات جوی آسیب پذیر می کند.

فرود U-۲ نیز به دلیل پیکربندی ارابه فرود دوچرخه مانندش، همانطور که در بالا توضیح داده شد، به همان اندازه دلهره آور است. فرود U-۲ به مهارت و هماهنگی فوق العاده ای نیاز دارد، در شرایطی که خلبان باید تعادل هواپیمای خود را روی یک ارابه فرود دو چرخه ای حفظ کند و در عین حال سرعت و ارتفاع را کاهش دهد و این کار را با همکاری یک خودرو تعقیب گر که خلبان دیگری هدایتش را بر عهده دارد انحام می دهد.

همکاری که بازخورد فرود را در هر لحظه به خلبان اصلی منتقل می کند. چیزی که اوضاع را بدتر می کند این است که به دلیل طراحی خاص هواپیما، میدان دید به شدت محدود می شود.

علاوه بر این، خلبانان باید ماموریت‌های طولانی را تحمل کنند که می‌تواند بیش از ده ساعت طول بکشد، در شرایطی که در لباس‌های تحت فشار مشابه لباس‌هایی که فضانوردان می‌پوشند، تحت فشار و محدودیت قرار دارند. به تن داشتن این لباس به دلیل شرایط سخت در ارتفاع کروز ضروری است و از نظر راحتی فیزیکی، مدیریت خستگی و تاب آوری، چالش‌های بیشتری را به همراه دارد.

هواپیمای U-۲ هنوز در سرویس است اما نیروی هوایی ایالات متحده قصد دارد این هواپیمای نمادین را در سال ۲۰۲۶ بازنشسته کند.

۵- خلبانان U-۲ در طول پرواز چه می خورند؟

خلبانان U-۲ با پروازهای ده ساعته و بیشتر از آن، اغلب نیاز به خوردن و نوشیدن در طول پرواز دارند. با این حال، در چنین ارتفاعات بالایی، انجام این کار به آن سادگی که به نظر می رسد نیست.

به گفته گروهبان دیوید لابارژ، سرپرست بخش راه اندازی و بازیابی U-۲، به خلبانان U-۲ دستور داده شده است که وقتی کلاه ایمنی آنها قفل شد، تا زمانی که به زمین بازنگشته و فرود نیامده اند، آن را باز نکنند. عدم توجه به این هشدار می تواند عواقب فاجعه باری داشته باشد.

تا زمانی که کابین خلبان تحت فشار باشد، از نظر تئوری، یک خلبان U-۲ می تواند با خیال راحت کلاهخودش را برای خوردن غذا، خاراندن بینی یا نوشیدن جرعه ای آب باز کند. با این حال، گروهبان لابارژ هشدار می‌دهد که در چنین ارتفاعاتی، در صورتی که خلبانی کلاهخودش را باز کند و سیستم فشار کابین خلبان ناگهان از کار بیفتد یا دچار نقص شود، “خون در بدن آنها فوراً به جوش می‌آید و منجر به مرگ آنی می‌شود.”

به این ترتیب، کلاهخود خلبانان این هواپیمای جاسوسی با یک پورت تغذیه طراحی شده است که خلبانان می توانند از طریق آن از یک بطری آب تغذیه شده با نیروی جاذبه بنوشند و از طریق لوله ای ساخته شده توسط همان افرادی که غذاهای آماده برای خوردن (MRE) می سازند، غذا بخورند. این غذا از طریق یک لوله خمیر دندان مانند از طریق درگاه تغذیه کلاهخود، تحت فشار به طور مستقیم به دهان خلبان منتقل می شود.

سرویس شام در داخل هواپیمای U-۲ انتخاب های مختلفی از جمله بیف استروگانف، ترافل مک و پنیر، مرغ آلفردو، هلو، گلابی، پودینگ شکلاتی و حتی سس سیب دارچینی کافئین دار را ارائه می دهد. یک بخاری در داخل هواپیما باعث می شود که گوشت موجود در تیوب ها گرم و خوشمزه باشد.