دانشمندان 40 میلیون «پشه» را با بالگرد و پهپاد در جزایر هاوایی رها کرده‌اند
پرندگان رنگارنگی به نام «هانی‌کریپر» زمانی در هاوایی فراوان بودند و با آوازهای شاد و پرهای زیبا فضای جزیره را پر می‌کردند. اما امروز این پرندگان بومی به دلیل بیماری مالاریای پرندگان که توسط پشه‌های مهاجم منتقل می‌شود، در معرض خطر هستند. از بیش از ۵۰ گونه هانی‌کریپر که قبلاً در جزایر هاوایی زندگی می‌کردند، تنها ۱۷ گونه باقی مانده‌اند.
فرادید| اکنون دانشمندان برنامه‌ای هوشمندانه طراحی کرده‌اند تا به بازگشت این پرندگان کمک کنند. آن‌ها با پهپادها هزاران پشه نر آزمایشگاهی را رها می‌کنند که نیش نمی‌زنند و حامل نوعی باکتری هستند که مانع تولید مثل می‌شود. وقتی این پشه‌های نر خاص با پشه‌های ماده وحشی جفت‌گیری کنند، تخم‌ها نطفه‌دار نخواهند بود و این باعث کاهش جمعیت کلی پشه‌ها و در نتیجه نجات پرندگان خواهد شد.
به گزارش فرادید؛ این پروژه توسط گروهی به نام «پرندگان، نه پشه‌ها» که از سازمان‌های دولتی، فدرال، خصوصی و غیرانتفاعی تشکیل شده، هدایت می‌شود و هدفش حفاظت از پرندگان بومی هاوایی است. از شروع پروژه در نوامبر ۲۰۲۳ تاکنون بیش از ۴۰ میلیون پشه نر در زیستگاه‌های هانی‌کریپر در مائویی و کائوآی رها شده‌اند.
اکثر رهاسازی‌ها از هلیکوپتر انجام شده است، اما اخیراً گروه شروع به آزمایش پهپادهای هشت فوتی کرده است. پهپادها نمی‌توانند به اندازه هلیکوپتر پشه حمل کنند (فقط حدود ۲۳ هزار پشه به جای ۲۵۰ هزار) اما ایمن‌تر هستند چون نیازی به حضور انسان در آن‌ها نیست. همچنین پهپادها سریع‌تر و آسان‌تر در شرایط آب و هوایی نامشخص به کار گرفته می‌شوند.
پشه‌ها در کپسول‌های استوانه‌ای کوچک ساخته شده از کاغذ زیست‌تخریب‌پذیر قرار دارند که هر کپسول حدود هزار پشه نر دارد. این کپسول‌ها داخل جعبه‌ای با دمای کنترل‌شده روی پهپاد قرار می‌گیرند. پس از رهاسازی، پشه‌ها به زمین جنگل می‌افتند و تا زمانی که آماده پرواز شوند، در کپسول‌ها محافظت می‌شوند. کپسول‌ها پس از قرار گرفتن در معرض هوا به تدریج تجزیه می‌شوند.
پشه‌ها بومی هاوایی نیستند؛ آن‌ها به طور تصادفی در سال ۱۸۲۶ با کشتی‌های شکار نهنگ به جزایر آورده شدند و در آب و هوای گرم و مرطوب هاوایی به سرعت تکثیر شدند. اکنون هشت گونه پشه در هاوایی وجود دارد، اما دو گونه برای زیست‌شناسان بیشترین نگرانی را دارند: پشه خانه جنوبی که مالاریا را منتقل می‌کند و پشه ببر آسیایی که بیماری آبله پرندگان را پخش می‌کند.
هر دو گونه ترجیح می‌دهند در ارتفاعات پایین‌تر و گرم‌تر زندگی کنند، اما با گرم شدن زمین به دلیل تغییرات اقلیمی، دانشمندان نگرانند که پشه‌ها بتوانند به ارتفاعات بالاتر، یعنی آخرین پناهگاه هانی‌کریپرها، نفوذ کنند.
کاهش جمعیت پشه‌ها ممکن است تنها شانس بقا برای این پرندگان باشد. پشه‌های نری که رها می‌شوند حامل باکتری طبیعی به نام «ولباچیا» هستند که مانند کنترل بارداری برای پشه‌ها عمل می‌کند و مانع تولید مثل آن‌ها می‌شود.
این روش که «تکنیک حشره ناسازگار» نام دارد، در جاهای دیگر دنیا مانند فلوریدا، کالیفرنیا، مکزیک و چین هم استفاده شده است، اما معمولاً برای کنترل پشه‌هایی به کار می‌رود که بیماری‌های انسانی را منتقل می‌کنند، نه بیماری‌هایی که پرندگان را تهدید می‌کنند.
امروزه چند گونه از هانی‌کریپرها به شدت در خطر انقراض هستند، از جمله آکوهوکه (هانی‌کریپر تاج‌دار)، کیویکیو (طوطی‌نوک مائویی) و آکه‌که (آکه‌په کائوآی). گونه‌ای دیگر به نام آکی‌کیکی (کِریپر کائوآی) تابستان گذشته عملاً در طبیعت منقرض شد.
این پرندگان علاوه بر بیماری، با مشکلاتی مثل از دست دادن زیستگاه و شکار توسط حیوانات مهاجم مانند موش‌ها نیز روبرو هستند. اما بیماری‌های منتقل شده توسط پشه بزرگ‌ترین تهدید آن‌هاست.
