قدرت «گاز دایناسورها» چقدر بوده است؟
بررسی‌های تازه نشان داده است که برخی از دایناسورهای شکارچی عظیم، با وجود ظاهر ترسناکشان، فک‌های چندان نیرومندی نداشتند و برای شکار بیشتر به ابزارهای دیگری متکی بودند. البته تی‌رکس با نیروی گاز گرفتن بی‌نظیرش همچنان شهرت خود را حفظ می‌کند!
فرادید| در سال‌های اخیر دانشمندان با استفاده از شکل استخوان‌ها و محل اتصال عضلات توانسته‌اند نیروی گاز گرفتن جانوران منقرض‌شده را محاسبه کنند؛ روشی که با بررسی حیوانات زنده تأیید شده و به آن‌ها اطمینان می‌دهد که برآوردهایشان دقیق است. به همین دلیل است که می‌دانیم تی‌رکس می‌توانست با نیرویی معادل وزن سه خودرو گاز بگیرد.
به گزارش فرادید؛ دکتر «اندرو رو» از دانشگاه بریستول در بزرگ‌ترین پژوهش انجام شده تاکنون درباره دایناسورهای تروپود، ۱۸ گونه شکارچی دوپا را بررسی کرده است. او توضیح می‌دهد که دایناسورهای گوشت‌خوار در مسیر تبدیل‌شدن به غول‌ها، راه‌های متفاوتی را برای شکار در پیش گرفتند. تی‌رکس و خویشاوندانش جمجمه‌هایی قدرتمند و مناسب برای گاز گرفتن و خرد کردن استخوان داشتند، اما گروه‌های دیگر جمجمه‌های سبک‌تر و تخصصی‌تری داشتند که نشان از تنوع بالای شیوه‌های تغذیه حتی در میان شکارچیان عظیم دارد. این طراحی‌های مختلف، تا پیش از برخورد شهاب‌سنگ و تغییر شرایط زندگی به‌خوبی جواب می‌دادند.
رو و همکارش پروفسور امیلی ریفیلد، با استفاده از سی‌تی‌اسکن و اسکن‌های سطحی، مکانیک جمجمه‌های تروپودها را با روشی به نام «تحلیل اجزای محدود» بررسی کردند. آن‌ها دریافتند که اندازه جمجمه‌ها لزوماً با میزان فشاری که می‌توانستند تحمل کنند ارتباط مستقیمی نداشت. برای مقایسه دقیق‌تر، همه جمجمه‌ها را به یک اندازه فرضی یکسان کوچک کردند و نتیجه نشان داد که گونه‌هایی مانند هرراسوروس و سرا‌توسوروس با جمجمه‌های کوتاه‌تر، فشار بیشتری را وارد می‌کردند.
این مطالعه مشخص نکرد که گونه‌هایی با گاز ضعیف‌تر چگونه شکار خود را مهار می‌کردند، اما پژوهشگران حدس می‌زنند که اسپینوسورها و آلو‌سورها بیشتر از چنگال‌هایشان برای دریدن و تکه‌تکه کردن شکار استفاده می‌کردند؛ روشی که نسبت به استراتژی پرخطر تی‌رکس امن‌تر به نظر می‌رسید. در مقابل، تی‌رکس و خویشاوندانش روی گاز گرفتن‌های پرقدرت اما پرریسک تکیه داشتند.
رو می‌گوید جمجمه تی‌رکس مانند تمساح‌های امروزی برای اعمال فشار زیاد بهینه شده بود، در حالی که برخی غول‌های دیگر مثل گیگانوتوسوروس، نیروی گاز کمتری داشتند. او سبک شکار آلو‌سوروس را به اژدهای کومودوی امروزی تشبیه می‌کند، درحالی‌که تی‌رکس‌ها بیشتر شبیه کروکودیل‌ها عمل می‌کردند. به گفته او، این تنوع بیومکانیکی نشان می‌دهد که در اکوسیستم‌های دایناسورها، انواع بیشتری از شکارچیان بزرگ با رقابت کمتر و تخصص‌های گوناگون وجود داشته است.
