سرنوشت تمدن‌های زیرزمینی باستانی با منبع انرژی مرموز غیر خورشیدی

در ابتدا تصور بر این بود که این تونل ها متعلق به عصر ماقبل تاریخ است اما تحقیقات بیشتر مشخص کرد که استخوان های به دست آمده خیلی جدیدتر از خطوط و نقاشی های روی دیواره این چاه هستند. 

این تونل ها با سنگ و ملات و آهک مسدود شده بودند که مانعی بر سر راه کاوشگران بود.

یکی از تونل های بزرگ که قابل تردد بود، بعد از طی مسافت قابل توجهی به یک هال وسیع زیرزمینی، منتهی می شد که بیش از ۲۲ متر ارتفاع داشت؛ کاملا معلوم بود که آنجا حاصل کار موجودات با تمدن بوده اما برای چه منظوری ساخته شده بود؟ هنوز هیچ پاسخ دقیقی برای این موضوع پیدا نشده است.

شکل ورودی اصلی به تونل ها یکسان است یعنی با دیواره های زیبای مستقیم و اتاق های کم عرض و موضوع عجیبی که وجود دارد این هست که این تونل ها تقریبا مشابه تونل هایی که در آمریکای مرکزی هم پیدا شده است.

در قزاقستان همچون جمهوری اذربایجان، داخل غارهایی که در نزدیکی تونل ها وجود دارد، نقاشی و نوشته هایی روی دیوار ها است که مایه اصلی جهانی دارند نظیر خطوط متقاطع شبیه صلیب شکسته نازی ها که سمبل ابدیت است یا خطوط حلزونی شکل.

دانشمندان روسی درباره حفر این تونل ها عقیده دارند که این ها بخشی عظیم هستند که به طرف ایران کشیده شده اند و شاید هم به تونل هایی که بعدها در نزدیکی امودریا کشف شده، وصل شده باشند و حتی ممکن است به دخمه های پیچ در پیچ زیرزمینی مرکز و غرب چین، تبت و مغولستان هم متصل باشند و حکایت از تمدن های زیرزمینی باستانی دارند

 تونل ها در سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۲۱ توسط یک کاوشگر روسی کشف شدند؛ خود او عقیده داشت که مردم آن زمان از ترس تهاجم و قتل و غارت مغول ها به حفر تونل ها پرداختند تا بتوانند درون آنها مخفی شوند. 

در این رابطه شرق شناس معروف نیکولاس زوریخ، براین باور است که در جایی در آسیا امپراطوری عظیم زیر زمینی وجود داشته شمبهالا نام داشته اند. روحانیان تبتی عقیده دارند که این تونل ها پادگان امنی هستند و آخرین آنها، پناهندگان را از یک فاجعه عظیم نجات داده اند.

روایت می شود که مردم درون آن تونل ها به منبعی از انرژی دست یافته بودند که گویی جانشین انرژی خورشید شده بود و سبب رشد گیاهان و افزایش طول عمر انسان ها می شد و نور سبز رنگی را منتشر می کرده است.

نکته جالب تر این که چنین عقایدی در افسانه های آمریکاییان نیز وجود دارد. 

در حدود سال های ۱۸۹۹ تا ۱۹۰۰ جوینده طلا با نام وایت اجلومان به گورستانی زیرزمینی دست یافت که این مکان مرموز بسیاری از پژوهشگران و محققان را در بهت عجیبی فرو برده است، چرا که صدها جسد در وسط آن به شکلی طبیعی وجود داشت که برخی از آنها روی صندلی های سنگی لم داده بودند و برخی دیگر به حالت طبیعی در اطراف سالن نشسته بودند. حالات آنها به گونه ای بود که گویی مرگ غافلگیرشان کرده است و داخل آن گورستان زیرزمینی، نور سبز رنگ روشن بود. 

طبق بررسی های به عمل آمده همه اجساد در یک لحظه معین جان خودشان را از دست داده بودند اما متأسفانه دانشمندان نتوانستند علت مرگ دسته جمعی آنها را پیدا کنند.

منبع: پارسینه