(عکس) سفر به تهران قدیم؛ رازگشایی از دو نام فامیل در یک محله

با توجه به نشانه‌های تاریخی اطراف بقعه امامزاده صالح (ع)، مثل سنگ‌قبرهای عهد مغول، می‌توان گفت قدمت این آرامگاه به قرن هفت یا هشت هجری قمری و دوره ایلخانی می‌رسد. در سال ۶۸۰ هجری شمسی، «غازان خان» بنای امامزاده را احیا و بازسازی کرد.

بعد از دوره ایلخانان، در دوره صفویه و قاجاریه نیز بخش‌هایی به اصل بقعه امامزاده صالح (ع) اضافه شد. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی بخش شبستان نیز به آن اضافه شد. در سالهای اخیر با خرید زمین و خانه‌های اطراف، طرح توسعه فضای اطراف امامزاده صالح صورت گرفت که هنوز نیز ادامه دارد. برای اداره امور این بقعه متبرک که هر ساله هزاران زائر از اقصی نقاط تهران و ایران برای زیارت آن می‌آیند متولیانی از قدیم‌الایام وجود داشته است.

طبق گفته اهالی محله تجریش، در گذشته افراد معتمد و سرشناس تجریش از کلیدداران امامزاده صالح (ع) بوده‌اند. در واقع اهالی خود محله به امور مربوط به امامزاده رسیدگی می‌کردند. عباس صالحی، از معتمدین و کسبه قدیمی محله تجریش، درباره متولیان سابق امامزاده صالح(ع) می‌گوید: «قدیمی‌ترین متولیان از طایفه‌ حاج حسینی ‌ بودند و بعدها این منصب را طایفه‌های امامی و صالحی عهده‌دار شدند. مرحوم «شیخ علی امامی» قدیمی‌ترین خادم و آخرین خادم امامزاده صالح (ع) بود که تا چند سال پیش در قید حیات بود. او کلیددار امامزاده صالح(ع) و مرد متین و بسیار باخدایی بود. مرحوم «حاج مصطفی صالحی» متولی دیگر امامزاده بود. حاج مصطفی قاری و روضه‌خوان امامزاده بود و راه پدرش، «آشیخ علی»، را ادامه داده بود، راهی که بعدها پسرش، «حاج رضا»، به مدت پنجاه سال ادامه داد.»

حاج مصطفی صالحی سال ۱۳۴۷ فوت کرد. او همیشه به پسرانش می‌گفت هر چه داریم ازصدقه سر اهل بیت (ع) داریم. مرحوم حاج عباس صالحی یکی از پسران حاج مصطفی است که دعای سحر با صدای او بارها از رادیو و تلویزیون پخش شده است. متولی شدن در امامزاده صالح موروثی بود و بعداز فوت پدر، به پسر بزرگ در خاندان می‌رسید. بعضی از اهالی تجریش نام فامیلی خود را به دلیل وجود بارگاه امامزاده صالح(ع) به نام صالحی یا امامی انتخاب می‌کردند. من و مرحوم حاج عباس صالحی هم‌نام بودیم. مرحوم حاج عباس صالحی در داخل حرم به خاک‌سپرده شد.»

منبع: همشهری