چرا باید کفش‌های خود را بیرون از خانه در بیاورید؟

نظر دانشمندان این است که جای کفش در خانه نباشد، آن‌ها را تا حد امکان بیرون بگذارید و اصلا به داخل راه ندهید. اما کدام دلیل علمی توجیه می‌کند که کفش‌هایتان را بیرون از خانه بگذارید؟

شاید خیلی از شما شهرنشینان و آپارتمان نشینان، به دلیل امنیت هم که باشد، کفش‌ها را به داخل خانه بیاورید و در جاکفشی شیک خود بگذارید تا خیالتان راحت باشد.

شاید هم آپارتمان امنی دارید و کفش‌هایتان را در پشت درب ورودی بیرون از منزلتان یا روی پادری یا در جاکفشی مناسب پاگرد قرار می‌دهید. اما صرف نظر از عقیده مدیر آپارتمان یا مجتمع مسکونی که در آن زندگی می‌کنید، علم در این مورد چه می‌گوید؟

جای کفش کجاست؟

به نظر شما واقعا جای کفش کجا می‌تواند باشد؟ بیرون از خانه یا داخل خانه در جاکفشی‌های لوکسی که درب آن‌ها حسابی کیپ می‌شود؟

اگر پای خود را روی چیزی گل آلود یا چندش آور بگذارید، احتمالاً کفش‌های خود را تمیز می‌کنید. اما وقتی به خانه می‌رسید، آیا همیشه دم درب منزل کفش را در می‌آورید؟

بسیاری از مردم این کار را نمی‌کنند. آن‌ها با خودشان این طور فکر می‌کنند که آن چه در کف کفش‌های خود حمل می‌کنند، آخرین چیزی است که هنگام رسیدن به خانه به ذهنشان می‌رسد.

شیمیدانان محیط زیست یک دهه را صرف بررسی محیط داخلی و آلاینده‌هایی که مردم در خانه‌های خود در معرض آن‌ها قرار می‌گیرند، کرده اند. اگرچه بررسی آن‌ها از محیط داخلی، از طریق برنامه DustSafe، هنوز کامل نیست، اما در مورد این که آیا جای کفش در خانه است یا خارج ار خانه، علم به دومی متمایل است.

پس، بهتر است کثیفی خود را بیرون از خانه بگذارید.

چه آلاینده‌هایی در خانه شما وجود دارد؟

مردم تا ۹۰ درصد از زمان خود را در داخل خانه می‌گذرانند، بنابراین، سوال پوشیدن یا نپوشیدن کفش در خانه یک سوال پیش پا افتاده نیست.

تمرکز سیاست معمولاً بر محیط بیرونی برای خاک، کیفیت هوا و خطرات بهداشت عمومی محیطی است. با این حال، علاقه نظارتی رو به رشدی در مورد کیفیت هوای داخل ساختمان وجود دارد.

موادی که در داخل خانه شما ایجاد می‌شود فقط شامل گرد و غبار و خاک ناشی از ریختن مو و پوست افراد و حیوانات خانگی نمی‌شود. حدود یک سومِ آن از خارج است، چه باید با خودش به داخل خانه بیاورد یا در ته کفش‌های شما به دام می‌افتد.

برخی از میکروارگانیسم‌های موجود در کفش‌ها و کف‌پوش‌ها پاتوژن‌های مقاوم به دارو هستند، از جمله عوامل عفونی مرتبط با بیمارستان (میکروب‌ها) که درمان آن‌ها دشوار است.

اگر سموم سرطان‌زای بقایای جاده آسفالت و مواد شیمیایی که غدد درون ریز را مختل می‌کنند به چمن اضافه کنید، می‌توانید کثیفی کفش‌های خود را با دید جدیدی ببینید.

نمونه‌برداری از کثیفی‌های نامحسوس داخل خانه

کار بررسی دانشمندان شامل اندازه گیری و ارزیابی قرار گرفتن اعضای خانه در معرض طیف وسیعی از مواد مضر موجود در خانه‌ها بود. از جمله موارد زیر:

ژن‌های مقاوم به آنتی بیوتیک (ژن‌هایی که باکتری‌ها را به آنتی بیوتیک‌ها مقاوم می‌کنند)
مواد شیمیایی ضدعفونی کننده در محیط خانه
میکروپلاستیک‌ها

عناصر رادیواکتیو

مواد شیمیایی پرفلورینه (همچنین به عنوان PFAS یا "مواد شیمیایی ماندگار" شناخته می‌شوند، به دلیل تمایل آن‌ها به ماندن در بدن و تجزیه نشدن) که به طور گسترده در بسیاری از محصولات بسته بندی صنعتی، خانگی و مواد غذایی استفاده می‌شود.

تمرکز قوی کار دانشمندان شامل ارزیابی سطوح فلزات بالقوه سمی (مانند آرسنیک، کادمیوم و سرب) در داخل خانه‌ها در ۳۵ کشور است.

این آلاینده‌ها - و مهمتر از همه سم عصبی خطرناک سرب - بی بو و بی رنگ هستند؛ بنابراین هیچ راهی وجود ندارد که بتوان پی برد آیا خطرات قرار گرفتن در معرض سرب فقط در خاک یا لوله‌های آب شما است یا اینکه در کف اتاق نشیمن شما نیز وجود دارد.

علم نشان می‌دهد که ارتباط بسیار قوی بین سرب داخل خانه و خاک حیاط شما وجود دارد.

محتمل‌ترین دلیل این ارتباط، کثیفی‌هایی است که از حیاط خانه شما وارد شده یا روی کفش‌هایتان و پنجه‌های پشمالوی حیوانات خانگی شما زیر پا چسبیده است.

این ارتباط نشان دهنده این اولویت است که مطمئن شوید مواد محیط بیرون شما دقیقاً در همان جا باقی می‌مانند. (ما در اینجا نکاتی به شما خواهیم گفت.)

یک باکتری خطرناک کفش در خانه!

مقاله‌ای در وال استریت ژورنال چنین استدلال کرد که کفش‌های داخل خانه چندان هم بد نیستند. نویسنده مقاله به این نکته اشاره کرده بود که باکتری E. coli - باکتری خطرناکی که در روده بسیاری از پستانداران از جمله انسان رشد می‌کند - به قدری گسترده است که تقریباً در همه جا وجود دارد. بنابراین، جای تعجب نیست اگر این باکتری را در ته کفش پیدا کنید (همانطور که در مقاله اشاره شده است منشا ۹۶ درصد باکتری‌ها از ته کفش‌هاست).

اما بیایید شفاف باشیم. اگرچه علمی بودن و استفاده از اصطلاح E. coli خوب است، اما این چیزها، به بیان ساده تر، باکتری‌های مرتبط با مدفوع هستند.

چه مال ما باشد و چه حیوان خانگی مان، اگر در معرض سطوح بالای این باکتری قرار بگیریم، این پتانسیل را دارد که ما را بسیار بیمار کند. پس، اگر یک جایگزین بسیار راحت دارید - و می‌توانید کفش هایتان را دم در خانه عوض کنید، چرا آن‌ها را به داخل خانه خود راه می‌دهید؟

در بهترین حالت، خانه بدون کفش برنده می‌شود نه کفش در خانه!

آیا زندگی در خانه بدون کفش عیب دارد؟

از نقطه نظر بهداشت محیطی، به جز انگشتان پا که گاه به گاه خمیده می‌شوند، زندگی در خانه بدون کفش معایب زیادی ندارد. گذاشتن کفش‌هایتان روی پادری درب ورودی نیز پاتوژن‌های بالقوه مضری را در آنجا باقی می‌گذارد.

همه ما می‌دانیم که پیشگیری به مراتب بهتر از درمان است. پس، درآوردن کفش در ورودی منزل برای بسیاری از ما یک فعالیت پیشگیری اساسی و آسان است.

آیا برای محافظت از پا به کفش نیاز دارید؟ این هم ساده است - فقط از کفش یا دمپایی خانگی مخصوصی (کفش روفرشی، دمپایی روفرشی) استفاده کنید که هرگز در بیرون پوشیده نمی‌شوند.

علاوه بر این، موضوعی به نام «سندرم خانه استریل» وجود دارد که به افزایش نرخ آلرژی در بین کودکان اشاره دارد. برخی استدلال می‌کنند که این مربوط به خانواده‌های بیش از حد وسواسی است.

در واقع، مقداری کثیفی احتمالاً مفید است، زیرا مطالعات نشان داده اند که به تقویت سیستم ایمنی بدن و کاهش خطر آلرژی کمک می‌کند.

اما راه‌های بهتر و کمتری برای انجام این کار وجود دارد تا اینکه با کفش‌های کثیف در داخل خانه قدم بزنید. بیرون بروید، برای پیاده روی بروید، از فضای باز لذت ببرید.

فقط قسمت‌های کثیف‌تر آن را به داخل نیاورید تا در خانه‌های ما انباشته نشود و محیط زندگی ما را آلوده نکند.

منبع: بهداشت نیوز