آخرین کشور روی زمین که تیم ملی فوتبال ندارد

فرادید| زنجیره‌ای از جزایر آتشفشانی و مرجانی در وسط اقیانوس آرام که جزایر مارشال را تشکیل می‌دهند، مدت‌هاست میزبان آزمایشات هسته‌ای ایالات متحده بوده‌اند و اکنون امیدوارند به یک نیروی مستقل در جهان فوتبال تبدیل شوند؛ اما برای تحقق چنین رویایی، راهی دراز را باید بپیمایند. 

به گزارش فرادید، آرزوی آن‌ها نه تنها ایجاد تیم ملی جزایر مارشال، بلکه تیمی است که بتواند در سطح جهانی رقابت کند. لوُید اُوِرز انگلیسی در خط مقدم این آرزوست.

محل ساخت استادیوم در ماجورو، پایتخت جزایر مارشال

اورز از آکسفوردشایر با سابقه مربیگری که او را به کشورهایی از جمله کانادا، ایالات متحده آمریکا و سوئد برده است، موظف شده پایه‌هایی بسازد که این تیم فوتبال بین‌المللی را به مرز نهایی بازی برساند. 

همه چیز از یک «مکالمه تصادفی» با شِم لیوای، رئیس فدراسیون فوتبال این کشور در پی پست‌های وبلاگ مربیگری آنلاین اورز آغاز شد. 

اورز به بی‌بی‌سی اسپورت گفته است: «این کار از طریق ایمیل شروع شد، سپس به دلیل تفاوت ساعت، گفتگو از طریق واتس‌اپ آسان‌تر شد. سپس به مرحله‌ای رسید که از من خواسته شد پیشنهادی را در کنار فلسفه خودم در مورد چگونگی رشد بازی ارائه دهم.» 

لوید اورز مذاکرات و جلساتی را در نخستین سفر خود به جزایر مارشال در اوایل سال جاری رهبری کرد. 

اورز برای نخستین بار در تابستان امسال سفر ۱۳۰۰۰ کیلومتری را به این کشور انجام داد. آنجا، او نخستین جلسه فوتبال برای کودکان را به رهبری فدراسیون فوتبال جزایر مارشال (MISF) که توسط لیوای در سال ۲۰۲۰ تأسیس شد، نظارت کرد. 

هدف، هرقدر هم که طول بکشد، این است که این کشور ۶۰ هزار نفری به عضویت کنفدراسیون فوتبال اقیانوسیه (OFC) درآید، قبل از اینکه در نهایت در مسابقات جهانی رقابت کند. برای اُوِرز ۳۳ ساله، فرصت رهبری این پروژه بلندپروازانه از بدو تولد آن، فرصتی بود که او نمی‌توانست رد کند. 

«در سطح شخصی، این فرصتی بود برای من که بخشی از هدفی به این بزرگی باشم، تنها کشور جهان بدون تیم ملی مشخص. اما جاه‌طلبی هم در کار است. فدراسیون می‌خواهد بخشی از OFC باشد، در نهایت می‌خواهد عضو فیفا هم بشود. آن‌ها نمی‌خواهند فقط مقابل کشورهای محلی بازی کنند، بلکه می‌خواهند بخشی از یک برنامه بزرگتر باشند. آن‌ها می‌خواهند بخشی از مسابقات مقدماتی جام جهانی، بخشی از مسابقات قهرمانی OFC و بخشی از جریان اصلی فوتبال باشند. فکر کنم در ۱۰ سال آینده، اگر به مسیری که فدراسیون برای پیشبرد اهداف و جاه‌طلبی‌های خود می‌خواهد ادامه دهیم، دلیلی وجود ندارد این اتفاق نیافتد.» 

ایالات متحده ۶۷ سلاح هسته‌ای را در جزایر مارشال بین سال‌های ۱۹۴۶ و ۱۹۵۸ منفجر کرد. 

جزایر مارشال پس از جنگ جهانی دوم توسط ایالات متحده اشغال شد و از آن به عنوان پایگاهی برای آزمایش سلاح‌های هسته‌ای استفاده شد، اما در نهایت سال ۱۹۸۶ به یک کشور مستقل تبدیل شد. 

این خاطره‌ای است که ملت مایل است آن را پشت سر بگذارد. اورز با اعتقاد به این که نفوذ فرهنگی آمریکا تا حدی موجب افزایش محبوبیت فوتبال در این جزایر شده است، می‌گوید: «بدیهی است چیزی برای پنهان کردن وجود ندارد، چون این بخشی از فرهنگ آن‌هاست، بخشی از تاریخ است. در کواجالین، یک پایگاه نظامی کاملاً فعال ایالات متحده وجود دارد. این بخشی از هویت آن‌هاست و از آنجا که این پایگاه به شدت متاثر از فرهنگ ایالات متحده است، علاقه زیادی به ورزش‌هایی مانند بیسبال و بسکتبال وجود دارد. اما حالا که فوتبال در ایالات متحده رشد کرده، متعاقباً در جزایر مارشال هم علاقۀ به آن رشد کرده است.» 

در حالی که پیامدهای آزمایشات هسته‌ای ایالات متحده هنوز بر زندگی در جزایر مارشال تأثیر می‌گذارد، تغییرات آب و هوایی با افزایش سطح آب دریاها، یک تهدید زیست‌محیطی فوری است. در پایتخت (ماجورو) یک استادیوم ملی که استحکامات دریایی آن را احاطه کرده، در حال ساخت است.

اورز می‌گوید: «در سال‌های اخیر، درک گسترده‌ای وجود داشته مبنی بر این که با بالا آمدن سطح آب دریا، جزایر مارشال متأسفانه بسیاری از جزایرش را از دست خواهد داد و تا سال ۲۰۵۰ بیشتر زمین‌هایش را از دست می‌دهد».

امیدواری این است از طریق فوتبال، این جزایر بتواند توجه بیشتری را به تأثیر تغییرات آب و هوایی جلب کنند. 

وقتی MISF برای نخستین بار رویای خود را در رسانه‌های اجتماعی اعلام کرد، تعداد کمی از آن‌ها از جمله اورز می‌توانستند واکنش مثبتی را که دریافت خواهد شد، تصور کنند. از آن زمان، این کشور نخستین پیراهن فوتبال خود را رونمایی کرده و امیدوار است بازیکنان مارشالی تا جولای یا آگوست ۲۰۲۴ در مراسم افتتاحیه آن را بپوشند.

اورز در مورد واکنش‌ها گفت: «ما امیدوار بودیم اما انتظارش را نداشتیم. ما فقط در عرض دو یا سه روز حدود ۱۵۰۰ دنبال کننده در توییتر داشتیم. باور نکردنی است. ما اصلاً چنین انتظاری نداشتیم. فرآیند اولیه مشارکت این بود که به ایجاد آگاهی برای این کشور کمک کنیم که موفق شدیم به آن دست یابیم. برای ما، نخستین هدف این بود که کشور را روی نقشه قرار دهیم. ما این کار را کردیم چون مردم نمی‌دانستند کجاست. اگر به نقشه‌های گوگل نگاه کنید، یک نقطه بسیار کوچک است. یک ماه پیش، بیش از ۴۰ ساعت طول کشید تا به آنجا برسم و وقتی به آنجا برسید، متوجه می‌شوید چقدر کوچک است.» 

طراحی کیت توسط یک برنده مسابقه از آرژانتین تولید شد که ایده آن از بین بیش از ۲۰۰ متقاضی انتخاب شد. رنگ‌های آبی و نارنجی نمایانگر رنگ‌های پرچم ملی است، در حالی که الگوها و راه‌راه‌ها مفاهیم فرهنگی دارند و بازتاب ارتباط جزیره با اقیانوس هستند.

لوید اوورز وظیفه پرورش فوتبال در جزایر مارشال را بر عهده دارد

چالش مهم بعدی برای اورز این است که یک تیم رقابتی از بازیکنان تشکیل دهد تا به عنوان نماینده نخستین تیم جزایر مارشال پس از آماده شدن کشور برای مسابقه بین‌المللی فوتبال آماده شوند. 

او برای دستیابی به این هدف، قصد دارد شروع به جذب نیرو در نزدیکی جزایر مارشال کند، از جمله از کسانی که در حال حاضر در جزایر اطراف در کشورهایی با تیم‌های باشگاهی و ملی معتبر بازی می‌کنند. 

با ایجاد یک زیرساخت پایدار که هم‌اکنون آغاز شده و با ساختار لیگ موجود و جلسات منظم هفتگی سازماندهی شده برای کودکان و بزرگسالان، تا رسیدن به هدف اصلی چیزی نمانده است. 

اورز می‌گوید: «بازیکنان زیادی در جزایر اطراف هستند. ما جزایر سلیمان، پاپوآ گینه نو را داریم، همه آن کشورهایی که واقعا بازی می‌کنند. ابتدا ما با کشورهای محلی که اهداف مشابهی دارند رقابت خواهیم کرد، اما اهداف بلندمدت ما بسیار بزرگتر از این است. ما می‌خواهیم از سوی فیفا به رسمیت شناخته شویم و بخشی از بازی‌های کنفدراسیون و مقدماتی المپیک باشیم.»

مترجم: زهرا ذوالقدر