تفال به حافظ امروز شنبه 9 دی ماه 1402

فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی

که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی

من نگویم که کنون با که نشین و چه بنوش

که تو خود دانی اگر زیرک و عاقل باشی

چنگ در پرده همین می‌دهدت پند، ولی

وعظت آن گاه کند سود که قابل باشی

در چمن هر ورقی دفتر حالی دگر است

حیف باشد که ز کار همه غافل باشی

نقد عمرت ببرد غصه دنیا به گزاف

گر شب و روز در این قصه مشکل باشی

گر چه راهیست پر از بیم ز ما تا بر دوست

رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

حافظا گر مدد از بخت بلندت باشد

صید آن شاهد مطبوع شمایل باشی

شرح لغت: نقد عمر: سرمایه ی زندگانی / مطبوع شمایل: نکو چهره و خوش اندام

تفسیر عرفانی:

نوبهار فرا رسیده. پس در این جهت تلاشت را به کار گیر تا خوشدل گردی، زیرا در آن زمان که زیر خروارها خاک باشی، گل های زیادی خواهد رویید. در مفهوم این شعر می توان گفت، آن کس که طالب دوست باشد، جهت فنای این درگاه اندوهناک نمی گردد؛ چرا که ذره یی اندوه از برای این جهان، سرمایه ی عقبی  را نابود خواهد ساخت. در ادامه نیز باید گفت، سر منزل مقصود بس بعید است و فقط آن کس می تواند باقبالش به آن برسد که به اسرار آفرینش پی برد و بداند که در هر جهت معشوق آفریده؛ جلوه آفرینش دیگری نهفته است.

تعبیر غزل:

تو از مستی عشقی که از عشق واقعی حاصل می شود، فقط معنای ظاهری آن را درک کرده ای و می خواهی با استدلال و برهان آن را درک کنی. چنین کاری در مکتب عشق امکان پذیر نیست، بنابراین به دنبال درک معنای واقعی عشق و مستی آن باش که همانا مقام اولیاء الله می باشد.