چند حقیقت خواندنی درباره زندگی عجیب و غریب مردم در گذشته

با تغییر زمانه، ارزش ها و هنجارهای رفتاری نیز تغییر می کنند. مثلاً چیزی که زمانی رفتاری پسندیده محسوب می شد، حالا می تواند کاملاً عجیب یا حتی ناپسند تلقی شود. مانند فرانسه ی قرون وسطی که مردم بعد از خوردن غذا دست های خود را با رومیزی پاک می کردند و سوپ را مستقیم با کاسه سر می کشیدند، رفتارهایی که امروزه قابل قبول محسوب نمی شود.

در ادامه از چیزهایی خواهیم گفت در گذشته عادی محسوب می شدند اما حالا باورنکردنی به نظر می رسند.

۱- جنس چتر مهم بود

موضوع آداب استفاده از چتر به قدری ذهن رابرت لویی استیونسون، نویسنده ی انگلیسی را به خود درگیر کرده بود که او در سال ۱۸۹۴ مقاله ای تحت عنوان «فلسفه ی چتر» نوشت. او معتقد بود که چترها جایگاه اجتماعی صاحبان خود را نشان می دهند و جنس پارچه ی چتر می تواند چیزهای زیادی درباره ی شخصیت صاحب آن بگوید. به عقیده ی او، چترهای ابریشمی به افراد ریاکار تعلق داشتند و چترهای گینگهام (نوعی پارچه) برای افراد نجیب و خوشنام بودند.

۲- زیاد صحبت کردن ناپسند محسوب می شد

در عصر ویکتوریایی، طول مدت مکالمه ی افراد هم مانند هر مقوله ی دیگری مرتبط با زندگی اجتماعی، با قوانین سختگیرانه و محدودیت هایی همراه بود. آشنایانی که در خیابان به یکدیگر برمی خوردند، باید سلام و احوالپرسی خود را کوتاه می کردند تا توقف آن ها در میانه ی راه، باعث ایجاد مزاحمت برای دیگران نشود. برای گفتگوی طولانی، مکان های بخصوصی درنظر گرفته شده بود. مثلاً مردم می توانستند در پارک ها مدت زمان بیشتری با یکدیگر صحبت کنند.

۳- ازدواج تنها در زمان های بخصوصی ممکن بود

در عصر ویکتوریایی، ازدواج کردن بعد از نیمه ی روز ممنوع بود. در سال ۱۸۶۳ کتابی به نام «عادات جامعه ی خوب: راهنمایی برای بانوان و جنتلمن ها» منتشر شد که در آن به این موضوع اشاره شده است.

۴- به جای لوازم آرایش از گوشت خام استفاده می شد

امروزه زیبایی طبیعی و داشتن ظاهری جوان تر از سن واقعی خود، طرفداران زیادی دارد و برای این منظور از محصولات زیبایی مختلف و زیادی استفاده می شود. در عصر ویکتوریایی اما از گوشت خام به عنوان یک محصول زیبایی همه کاره استفاده می شد. آن زمان مردم اعتقاد داشتند که اگر یک تکه گوست خام را شب تا صبح روی صورت خود بگذارند، عصاره ی جوانی آن از طریق پوست وارد بدن خواهد شد. علاوه بر آن، مالیدن هر نوع چربی حیوانی ای به پوست نیز مفید دانسته می شد.

۵- بالا آوردن لباس با هر دو دست ممنوع بود

در عصر ویکتوریایی، قوانین مختلفی در رابطه با رفتار زنان در بیرون از خانه وجود داشت. زن ها باید هنگام عبور از خیابان دامن لباس خود را با دست راست شان اندکی بالاتر از مچ پاهایشان می آوردند. اما انجام این کار با هر دو دست ناپسند محسوب می شد. بالا آوردن دامن با هر دو دست تنها زمانی قابل قبول بود که آلودگی خیابان زیاد باشد.

۶- به پدر و مادرها گفته می شد با فرزند خود بازی نکنند

در اواخر قرن نوزدهم و در اوایل قرن بیستم، ارتباط میان والدین و کودک با آنچه که امروز هست، کاملاً متفاوت بود. آن زمان به والدین توصیه می شد به فرزند خود زیاد محبت نکنند. به علاوه، به آن ها گفته می شد با نوزاد خود تا پیش از رسیدن به ۴ یا ۶ ماهگی بازی نکنند.

۷- نمک و فلفل از یکدیگر جدایی ناپذیر بودند

در نیمه ی ابتدایی قرن بیستم، سرو نمک جدا از فلفل در زمان غذا رایج نبود. مثلاً اگر مهمان فقط نمکدان را می خواست، فلفلدان را هم به همراهش به او می دادند. نادیده گرفتن این امر بی احترامی محسوب می شد و آن را نشانه ی تربیت نداشتن می دانستند.

۸- باید هنگام صحبت با تلفن لبخند می زدند

امروزه دیگر تماس تلفنی امری عادی است. اما در دهه ی ۴۰ قرن بیستم، مردم آن را یک معجزه ی تکنولوژیک می دانستند. حتی قوانین بخصوصی درباره ی استفاده از این وسیله ی غیر معمول وجود داشت. مثلاً گرچه هنگام صحبت با تلفن امکان دیدن فرد دیگری که پشت خط بود وجود نداشت، اما لبخند زدن و واضح صحبت کردن هنگام مکالمه ی تلفنی را نشانه ی ادب می دانستند.

۹- توصیه می شد در قطار نه چیزی بخوانند و نه صحبت کنند

حالا در قرن بیست و یک، سفر با قطار می تواند فرصتی برای تمام کردن یک رمان جذاب یا تکمیل یک وظیفه ی شغلی باشد. اما در عصر ویکتوریایی به افرادی که چشمان ضعیفی داشتند توصیه می شد هنگام سفر با قطار از مطالعه ی کتاب پرهیز کنند و به کسانی هم که مشکل ریه داشتند توصیه می شدند از صحبت کردن با دیگران خودداری کنند.

۱۰- طول کفش نشان دهنده ی جایگاه اجتماعی بود

در قرون وسطی لباس ها از اهمیت زیادی برای اشرافیون برخوردار بودند، چون راهی برای نشان دادن ثروت خود و همینطور برتری خود به فقرا محسوب می شدند. به همین دلیل، اروپایی ها مُدهای عجیب زیادی به راه انداختند. یکی از آن ها استفاده از کفش های نوک تیز دراز برای مردان بود. طول این کفش ها جایگاه اجتماعی صاحبان شان را نشان می داد: هر چه نوک کفش بلندتر بود، جایگاه اجتماعی فرد نیز بالاتر بود.

۱۱- بر اساس ویژگی های ظاهری همسر انتخاب می کردند

در عصر ویکتوریایی مردم نگرش خاصی نسبت به مقوله ی انتخاب همسر داشتند. آن زمان به کسانی که موهای قرمز رنگ و پوست روشن داشتند توصیه می شد با افراد مو مشکی ازدواج کنند. به همین شکل، از افراد چاق انتظار می رفت با افراد لاغر ازدواج کنند و به آن هایی که خونسرد و عصا قورت داده بودند، توصیه می کردند با کسانی ازدواج کنند که احساسی و خونگرم بودند.

منبع: روزیاتو