تفال به حافظ امروز دوشنبه 2 بهمن ماه 1402

فال گرفتن از  آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

آن ترک پری چهره که دوش از بر ما رفت

آیا چه خطا دید که از راه خطا رفت

تا رفت مرا از نظر آن چشم جهان بین

کس واقف ما نیست که از دیده چه‌ها رفت

بر شمع نرفت از گذر آتش دل دوش

آن دود که از سوز جگر بر سر ما رفت

دور از رخ تو دم به دم از گوشه چشمم

سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت

از پای فتادیم چو آمد غم هجران

در درد بمردیم چو از دست دوا رفت

دل گفت وصالش به دعا باز توان یافت

عمریست که عمرم همه در کار دعا رفت

احرام چه بندیم چو آن قبله نه این جاست

در سعی چه کوشیم چو از مروه صفا رفت

دی گفت طبیب از سر حسرت چو مرا دید

هیهات که رنج تو ز قانون شفا رفت‌

ای دوست به پرسیدن حافظ قدمی نه

زان پیش که گویند که از دار فنا رفت

شرح لغت: رفت: سپری شد و گذشت /سعی: به شتاب رفتن و دویدن /دار فنا: به فتح فاء سرای نیستی و ناپایداری و به استعاره مقصود دنیاست.

تفسیر عرفانی:‌

آن زیبارو که دیشب از بالین ما جدا شد، چه کار اشتباهی از ما دید که این تصمیم ناصواب را گرفت. راهیان راه نور، هر دم در فراق دوست در رنج و غم به سر می‌برند و همواره خواهان وصال او هستند و برای دستیابی به این وصال، شب و روز در حال دعا به درگاه معشوق هستند تا شاید به لقای او دست یابند.

تعبیر غزل:

به زودی مشکلی برایت پیش می‌آید و گرفتار می‌شوی. تو از آن آگاه نیستی و با آغوش باز به استقبال آن می‌روی. ولی به سرعت متوجه اشتباه خود می‌گردی.