تفال به حافظ امروز دوشنبه 16 بهمن ماه 1402

فال گرفتن از آثار ادبی، از باور‌های کهن این مرز و بوم است. در گذر زمان ساکنان این خاک به ادیبانی که گمان می‌بردند بهره‌ای از کلام حق دارند رجوع می‌شد. با این حال، اما در گذر زمان تنها تفال به حافظ در فرهنگ عامیانه ما باقی مانده است.

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

حدیث دوست نگویم مگر به حضرت دوست

که آشنا سخن آشنا نگه دارد

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای

فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد

گرت هواست که معشوق نگسلد پیمان

نگاه دار سر رشته تا نگه دارد

صبا بر آن سر زلف ار دل مرا بینی

ز روی لطف بگویش که جا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

سر و زر و دل و جانم فدای آن یاری

که حق صحبت مهر و وفا نگه دارد

غبار راهگذارت کجاست تا حافظ

به یادگار نسیم صبا نگه دارد

شرح لغت: اهل خدا: بندگان روزی خوار خداوند /ز دست بنده چه خیزد: از من کاری نیاید /راهگذار: گذرگاه

تفسیر عرفانی:

هر کس ارزش بندگان خدا را حفظ کند، خداوند همواره او را از بلا مصون نگه می‌دارد. مقصود او از این شعر این است که حضرت دوست همراه و قرین آن کس خواهد بود که برای سایرین ارزش قایل گردد. در ادامه نیز می‌توان گفت، سخن عشق فقط در گرو یار است، چرا که فقط یار به اسرار آن آگاه است و آن را حفظ خواهد نمود.

تعبیر غزل:

از کینه دست بردار و نسبت به اطرافیان خود بغض و دشمنی نداشته باش. به آن‌ها مهر بورز، وگرنه رنج‌های بی‌شماری گریبانگیر تو می‌شود. با کسی دشمنی می‌کنی، از این کار دست بردار، زیرا او با نظر پاک به تو می‌نگرد و خیرخواه توست.