تمام سبک‌های رزمی که بروس لی در آن‌ها تمرین کرد و استادانی که از آن‌ها یاد گرفت

اما در شرایطی که اکثر رزمی کاران تمایل دارند که وقتشان را صرف مهارت پیدا کردن در یک سبک مبارزه کنند، بروس لی دائماً در حال توسعه و تحول سبک رزمی خود بود و ضربات، حرکات، ژست‌ها و ایده‌های جدیدی از سبک‌های مبارزه دیگر می‌گرفت.

برخی از بزرگ ترین بازیگران ژانر هنرهای رزمی مانند چاک نوریس، استیون سیگال و ژان کلود ون دام سال ها به طور رسمی در زمینه ورزش رزمی مورد علاقه شان تمرین کرده و کمربندهای مشکی متعددی دریافت کردند. در تفاوتی فاحش با همه آن ها، بروس لی هرگز در هیچ رشته ای کمربند سیاه به عنوان نشان استادی تمام به دست نیاورد و تنها مدت کوتاهی در زندگی اش به عنوان شاگرد در یک مدرسه هنرهای رزمی حضور داشت. با این وجود، بروس لی هنوز هم به عنوان چهره افسانه ای دنیای کونگ فو و بهترین بازیگر رزمی کار تاریخ سینما شناخته می شود. سکانس های نبرد پرتنش و جذاب فیلم های بروس لی مانند Enter the Dragon, Way of the Dragon و Game of Death همگی نشانگر مهارت و استعدادی است که وی در هنرهای رزمی داشت.

البته بدون پیشینه ای که معرف توانایی های بسیاری از دیگر بازیگران رزمی کار است، بروس لی به شکل طاقت فرسایی به تنهایی یا همراه با دیگران تمرین می کرد و همیشه به دنبال ایده های جدید رزمی بود که به توانایی هایش اضافه کند. به لطف زمان و تعهدی که بروس لی در تمریناتش به کار می بست، او توانست در گستره ای از هنرهای رزمی به مهارت دست پیدا کند که از کونگ فو فراتر می رفت. در ادامه این مطلب قصد داریم شما را با تمام سبک های مبارزه ای و هنرهای رزمی آشنا کنیم که بروس لی تمرین کرده و در آن ها به مهارت کامل یا نسبی دست یافت.

تای چی

تای چی سبکی رزمی است که توسط رزمی کاران عموماً به خاطر داشتن یک سبک زندگی سالم در پیش گرفته می شود، بیشتر به خاطر تکنیک های نرمش شناخته می شود که معمولاً به شکل اسلوموشن اجرا می شوند. از آنجایی که تای چی فاقد سرعت اجرای اکثر سبک های هنرهای رزمی است، انتخاب مناسبی برای نبردهای خیابانی نبوده و بیشتر محبوب کسانی است که به دنبال افزایش سطح سلامت کل بدنشان هستند. لی هوی چون، پدر بروس لی، هر روز تای چی تمرین می کرد و اصول این ورزش را زمانی که لی هنوز بچه بود به او آموخت. بر اساس کتاب زندگینامه بروس لی با عنوان Bruce Lee: A Life نوشته متیو پولی، بروس لی در دوران بزرگسالی تایید کرد که تکنیک های تای چی را «بلااستفاده» یافته است. از این رو اگر چه تای چی اولین سبک هنرهای رزمی بود که بروس لی یاد گرفت اما تاثیر اندکی روی تبدیل شدن وی به یک مبارز کونگ فو داشت.

وینگ چون

در نوجوانی، بروس لی علاقه ای به تای چی نداشت اما به سرعت به سبک وینگ چون علاقمند شد، فرم «نرم» کونگ فو که بر اساس حرکات انعطافی، سرعت و زمانبندی مناسب شکل گرفته بود. به جای تمرکز بر افزایش قدرت کلی و خام بدن، مبارزان وینگ چون آموزش می دیدند تا حملات مهاجمان را خنثی کرده یا به خودشان بازگردانده و تعادل آن ها را به هم بزنند. در طول دهه ۱۹۵۰، بروس لی شاگر یک استاد بزرگ وینگ چون به نام ایپ من بود که مشهورترین استاد این سبک در زمان خود بوده و بعدها در یک سری فیلم بسیار موفق رزمی با نام Ip Man نقش او را دونی ین بازی کرد. اگر چه ایپ به عنوان استاد کونگ فوی بروس لی شناخته می شود اما بیشتر چیزی که لی در مورد وینگ چون آموخت از شخص دیگری بود. بدنبال ثبت نام لی در مدرسه هنرهای رزمی ایپ من، وی یکی از شاگردان برجسته اش به نام وونگ شون لونگ را به عنوان مربی اصلی لی انتخاب کرد، کسی که بعدها خود به استاد این سبک هنرهای رزمی تبدیل شد. بروس لی بعدها در نامه ای به این استاد وینگ چون از احترام خود به وی به عنوان استاد واقعی کونگ فویش سخن گفت.

بوکس

در حالی که بروس لی هنوز شاگرد رشته رزمی وینگ چون بود، به خاطر نوع کاملاً متفاوتی از مبارزه که به کار می گرفت و از یادگیری سبک بوکس غربی در دوران دبیرستان در مدرسه سنت فرانسیس خاویر نشأت گرفته بود به شهرت رسید. ظاهراً معلم ورزش این مدرسه یک بوکسور آموزش دیده بود که استعداد و پتانسیل بروس لی را درک کرده و تصمیم گرفته بود شخصاً به او بوکس بیاموزد. با ترکیب راهنمایی های این بوکسور و تجربیات قبلی اش در وینگ چون، لی در رقابت های بوکس دبیرستان شرکت کرده و اولین و تنها مبارزه رسمی اش را در همین مدرسه انجام داد. این ابتدا و پایان فعالیت های لی به عنوان بوکسور بود اما علاقه او به این ورزش هیچگاه از بین نرفت. سال ها بعد، لی به تحقیق در مورد مبارزه های محمد علی کلی پرداخت و تکنیک رقص پای مشهور این بوکسور سنگین وزن مشهور را وارد سبک مبارزه خود کرد.

کاراته

اگر چه بروس لی در رشته کاراته هیچ آموزش رسمی دریافت نکرده بود اما در این هنر رزمی ژاپنی مهارت داشته و در دوران بازی در نقش کاتو در سریال The Green Hornet از تکنیک های این ورزش رسمی استفاده کرد. علاقه لی به کاراته تماماً از تمریناتش با برخی از دوستان رزمی کارش در دهه ۱۹۶۰ نشأت می گرفت که از آن میان می توان به اد پارکر و چاک نوریس اشاره کرد که از قهرمانان کاراته جهان در آن زمان بودند. تمرین کردن با هم به همه آنها اجازه داد تا چیزهای زیادی از همدیگر و سبک های مبارزه شان یاد بگیرند. برای مثال، نوریس چگونگی زدن ضربات پا با ارتفاع بالا را به بروس لی آموخت.

جودو

اتفاقی که در هنگام ساخت سریال The Green Hornet رخ داد، بروس لی را به یک سبک مبارزه دیگر آشنا کرد: جودو. ظاهراً گروهی از بدلکاران این سریال که از شدت ضربات و خشونت بروس لی در جریان فیلمبرداری این سریال خسته شده و به شدت از او کتک می خوردند، از بهترین بدلکارشان به نام جین لو بل خواستند که او را ادب کند. لو بل که یک کشتی گیر شناخته شده و قهرمان رشته جودو بود، به شکلی غافلگیر کننده به بروس لی حمله کرده و با موفقیت توانسته او را از پشت گرفته و با خودش دور محل فیلمبرداری بچرخاند. لی نمی توانست خود را از دست های قوی این جودوکار قدرتمند رها کند. اگر چه بروس لی از این وضعیت ناراحت بود اما نمی توانست کاربردی بودن رویکرد لو بل را نفی کند. در واکنش به این ماجرا، لی تمرینات خود را با لو بل آغاز کرد و با چندین تکنیک کشتی و گلاویز شدن رشته جودو، سبک رزمی خود را تکمیل تر کرد. جین لو بل در گذشته مدعی شده که سبک های گلاویز شدنی که لی در فیلم Enter the Dragon به کار می گیرد تماماً نتیجه آموزشی های وی به بروس لی بوده است.

اسکریما

اسکریما یک سبک شناخته شده مبارزه با سلاح است که منشأ آن فیلیپین بوده است. یکی از معروف ترین ورزشکاران این رشته رزمی دان اینوسانتو بود که دوست قدیمی و شریک تمرینی بروس لی بود. با استفاده از دانش رشته اسکریما، اینوسانتو بیش از پیش مهارت مبارزه بروس لی را با آموزش سبک مبارزه با چوب فیلیپینی تکمیل کرد، از جمله تکنیک های ماندگار کار با نانچیکو که بروس لی بعدها به شکلی فراموش نشدنی در فیلم های Fist of Fury, Game of Death, و Enter the Dragon به کار گرفت.

تکواندو

یکی از دوستان بروس لی در دهه ۱۹۶۰ جون ری نام داشت که استاد بزرگ هنرهای رزمی کره موسوم به تکواندو بود. به عنوان یکی از محبوب ترین سبک های مبارزه ای در سراسر جهان، تکواندو تاکید خاصی روی قدرت و ضربات به قسمت بالای بدن و حرکات رزمی با ارتفاع زیاد دارد. تمرین و درگیری با ری به لی امکان داد تا درک عمیقی از هنرهای رزمی کره ای پید کرده و تکنیک لگد زدن خود را بهبود بخشد. اما یکی از اصلی ترین حرکاتی که لی از ری یاد گرفت ضربه پا نبود بلکه حمله بسیار سریع موسوم به AccuPunch بود که به گفته محمد علی کلی کسی توان مقابله با آن را نداشت.

جیت کان دو

برای سال ها، وینگ چون روش اصلی مبارزه بروس لی بود اما این موضوع زمانی تغییر کرد که بروس در بردن یک مبارزه با یک رزمی کار چینی به نام وونگ جک مان به دشواری افتاد. به خاطر دشواری هایی که در اجرای سبک وینگ چون در این مبارزه علیه حریف چینی برای بروس لی ایجاد شد، وی به این باور رسید که سبک مبارزه وینگ چون اشکالات و نواقصی دارد. در تلاش برای تبدیل شدن به یک مبارز بهتر، لی وینگ چون را با سبک مبارزه خاص خود جایگزین کرد.

با ترکیب تکنیک هایی که وی در تمام مبارزاتش با حریفانی از سبک های دیگر رزمی یاد گرفته بود، با ترکیبی از حرکات پا و شمشیرزنی، بروس لی تکنیک «راه مقابله با مشت» را خلق کرد که امروزه با نام جیت کان دو شناخته می شود، سبک هنرهای رزمی که بیشتر ترکیبی از ایده های خود بروس لی است تا یک سبک رزمی زیرا نیازی نیست که رزمی کار در آن از ژست های خاص یا حرکات ثابتی استفاده کند.

به جای این ها، هدف جیت کان دو دادن آزادی کافی به مبارز است که برای واکنش نشان دادن به شرایط مبارزه حاضر به آن نیاز دارد بدون اینکه او را به مجموعه ای خاص از حرکات محدود نماید. بروس لی با این هدف سبک جیت کان دو را طرح ریزی کرد که سبکی عملی و کارآمد در نبردهای خیابانی باشد.

منبع: روزیاتو