درس‌هایی از مثنوی معنوی مولانا: «مسائل و مشکلات را با منطق حل کن!»

فرادید| اوج عرفان مولانا در مثنوی معنوی نشو و نما پیدا می‌کند. این منظومه عظیم که دربردارنده 424 حکایت عرفانی است، علاوه بر زیبایی‌های ادبی و هنری می‌تواند درس‌های بسیار مهمی برای ما داشته باشد.

به گزارش فرادید، مولانا، مثنوی معنوی را بین سال‌های 662 تا 672 و به در خواست یکی از شاگردانش به نام حسام‌الدین حسن چلبی نوشت. مثنوی معنوی در شش دفتر تالیف شده است که مجموع ابیات آن به 25632 بیت می‌رسد. عنوان این کتاب برآمده از قالبی است که مولانا برای بیان عقاید عرفانی خود از آن استفاده کرده است. قالب مثنوی به نوعی از شعر می‌گویند که هر بیت آن دارای قافیه‌ای جداگانه است.

دفتر اول مثنوی

تفاوت انسان با حیوان تنها در توانایی حل منطقی مسائل است. مولانا در ابیاتی این معنی را مد نظر قرار داده است. 

چون کسی را خار در پایش جهد

پای خود را بر سَرِ زانو نهد

وز سَرِ سوزن همی جوید سرش

ور نیابد، می‌کُند با لب تَرَش

خار در پا شد چنین دشواریاب

خار در دل چون بود؟ وا دِه جواب

خار در دل گر بدیدی هر خَسی

دستْ کِی بودی غمان را بر کسی؟

کس به زیر دُمِِّ خر خاری نهد

خر نداند دفع آن، برمی‌جهد

برجهد، وان خار محکم‌تر زند

عاقلی باید که خاری برکَند

خر ز بهر دفع خار از سوز و درد

جُفته می‌انداخت، صد جا زخم کرد

آن حکیمِ خارچینْ استاد بود

دست می‌زد جابجا می‌آزمود