دیوار چنگیزخان؛ بخش فراموش شده دیوار چین
این بخش از دیوار همچنین به عنوان «دیوار چنگیزخان» نامگذاری شده است؛ اشاره‌ای به جنگجوی نامدار مغولی که با فتوحات زیاد در مناطقی از آسیا شامل چین، روسیه، ایران و خاورمیانه و همچنین اروپای شرقی، امپراتوری مغول را پایه‌گذاری کرد.
کد خبر :
۸۱۲۸۴
بازدید :
۱۷۷۵۸
باستان‌شناسان با نقشه برداری ماهواره‌ای از مسیر بخشی فراموش شده دیوار بزرگ چین که هزاران کیلومتر دورتر در اِستِپ‌های مغولستان برای کنترل جمعیت عشایری احداث شده بود، به اسرار تازه‌ای پی بردند.
پروفسور گیدئون شلاخ-لاوی، استاد مطالعات آسیایی و مدیر تحقیقاتِ دانشگاه عبریِ بیت المقدس در این خصوص به خبرگزاری فرانسه گفته است: ساخت این بخش از دیوار بزرگ چین پروژه‌ای عظیم به جای مانده از قرون وسطی است که به شکلی غیر عادی بسیار کم در اسناد تاریخی ذکری از آن به میان آمده است.»
باستان شناس برای رد یابی و تعیین مسیر دقیق این بخش به گفته او «فراموش شده» از دیوار چین به همراه گروهی از همکاران خود به محل رفته و همچنین از تصاویر ماهواره‌ای و هوایی نیز بهره برده است.
او می‌گوید: برای نخستین بار است که این بخش از دیوار به صورتی جدی مورد مطالعه قرار گرفته و عمده دلیل این ماجرا هم شاید به موقعیت جغرافیایی آن مربوط می‌شود که بسیار دور افتاده به نظر می‌رسد.
دیوار بزرگ چین که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده مجموعه‌ای از سازه و استحکامات نظامی است که ساخت آن به تدریج از قرن سوم میلادی آغاز شد.
این بنا طولانی‌ترین و بزرگ‌ترین سازه تدافعی و نظامی از لحاظ زمان ساخت در جهان است که با هدف دفاع در برابر هجوم اقوام صحراگرد از ناحیه شمال ساخته شده بود.
طول این دیوار ۹۰۰۰ کیلومتر تخمین زده می‌شود. به گفته باستان‌شناسان اگر قطعات و بخش‌های از بین رفته یا فراموش شده از این دیوار را به حساب آوریم طول آن به ۲۱ هزار کیلومتر خواهد رسید.
مسیر «خط شمالی» دیوار بزرگ چین که حدود ۷۴۰ کیلومتر طول داشته و با خشت و خاک ساخته شده بوده است توسط پروفسور گیدئون شلاخ-لاوی و گروهش دوباره ترسیم شده است. «خط شمالی» دیوار بزرگ چین در منطقه‌ای استپی و پوشیده از علف بین چین، روسیه و مغولستان حائل بوده است.
این بخش از دیوار همچنین به عنوان «دیوار چنگیزخان» نامگذاری شده است؛ اشاره‌ای به جنگجوی نامدار مغولی که با فتوحات زیاد در مناطقی از آسیا شامل چین، روسیه، ایران و خاورمیانه و همچنین اروپای شرقی، امپراتوری مغول را پایه‌گذاری کرد.
محققان ابتدا گمان می‌کردند که این بخش از دیوار نیز با مقاصد دفاعی و برای جلوگیری از هجوم عشایر و قبایل تحت فرمان تموچین ساخته شده، اما به گفته باستان‌شناس به نظر می‌آید که این بخشِ دیوار با مشخصات منحصر به فردی که دارد (ارتقاع نه چندان بلند و احداث در منطقه‌ای کم‌تر استراتژیک) تنها برای نظارت و کنترل تردد جمعیت عشایری کاربرد داشته و به نوعی یک ابزار برای سیاست‌ورزی داخلی بوده است.
پروفسور گیدئون شلاخ-لاوی، استاد مطالعات آسیایی و مدیر تحقیقاتِ دانشگاه عبریِ بیت المقدس در این خصوص به خبرگزاری فرانسه گفته است: ساخت این بخش از دیوار بزرگ چین پروژه‌ای عظیم به جای مانده از قرون وسطی است که به شکلی غیر عادی بسیار کم در اسناد تاریخی ذکری از آن به میان آمده است.»
باستان شناس برای رد یابی و تعیین مسیر دقیق این بخش به گفته او «فراموش شده» از دیوار چین به همراه گروهی از همکاران خود به محل رفته و همچنین از تصاویر ماهواره‌ای و هوایی نیز بهره برده است.
او می‌گوید: برای نخستین بار است که این بخش از دیوار به صورتی جدی مورد مطالعه قرار گرفته و عمده دلیل این ماجرا هم شاید به موقعیت جغرافیایی آن مربوط می‌شود که بسیار دور افتاده به نظر می‌رسد.
دیوار بزرگ چین که در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شده مجموعه‌ای از سازه و استحکامات نظامی است که ساخت آن به تدریج از قرن سوم میلادی آغاز شد.
این بنا طولانی‌ترین و بزرگ‌ترین سازه تدافعی و نظامی از لحاظ زمان ساخت در جهان است که با هدف دفاع در برابر هجوم اقوام صحراگرد از ناحیه شمال ساخته شده بود.
طول این دیوار ۹۰۰۰ کیلومتر تخمین زده می‌شود. به گفته باستان‌شناسان اگر قطعات و بخش‌های از بین رفته یا فراموش شده از این دیوار را به حساب آوریم طول آن به ۲۱ هزار کیلومتر خواهد رسید.
مسیر «خط شمالی» دیوار بزرگ چین که حدود ۷۴۰ کیلومتر طول داشته و با خشت و خاک ساخته شده بوده است توسط پروفسور گیدئون شلاخ-لاوی و گروهش دوباره ترسیم شده است. «خط شمالی» دیوار بزرگ چین در منطقه‌ای استپی و پوشیده از علف بین چین، روسیه و مغولستان حائل بوده است.
این بخش از دیوار همچنین به عنوان «دیوار چنگیزخان» نامگذاری شده است؛ اشاره‌ای به جنگجوی نامدار مغولی که با فتوحات زیاد در مناطقی از آسیا شامل چین، روسیه، ایران و خاورمیانه و همچنین اروپای شرقی، امپراتوری مغول را پایه‌گذاری کرد.
محققان ابتدا گمان می‌کردند که این بخش از دیوار نیز با مقاصد دفاعی و برای جلوگیری از هجوم عشایر و قبایل تحت فرمان تموچین ساخته شده، اما به گفته باستان‌شناس به نظر می‌آید که این بخشِ دیوار با مشخصات منحصر به فردی که دارد (ارتقاع نه چندان بلند و احداث در منطقه‌ای کم‌تر استراتژیک) تنها برای نظارت و کنترل تردد جمعیت عشایری کاربرد داشته و به نوعی یک ابزار برای سیاست‌ورزی داخلی بوده است.
منبع: یورو نیوز
۰
