کشف ماده معدنی جدید در سنگ ۲۲۰ ساله

محقققان یک نوع ماده معدنی جدید "شگفت‌انگیز" کشف کرده‌اند. آن‌ها در حال تجزیه و تحلیل تکه سنگی بودند که ۲۲۰ سال پیش در معدنی در کورنوال در جنوب غربی انگلستان استخراج شده بود. این ماده معدنی که رنگ سبز تیره متمایزی دارد، "کرنوویت" نامگذاری شده است. این نام از کلمه "کرنو" گرفته شده که همان کورنوال به زبان کورنی است.

گروهی به سرپرستی مایک رامزی، کانی‌شناس موزه تاریخ طبیعی در لندن، هنگام مطالعه تکه سنگی که از معدن ویل‌جرالد در کورنوال استخراج شده بود، این ماده معدنی را کشف کردند. رامزی گفته است "شگفت‌انگیز است که ما در سال ۲۰۲۰ یک ماده معدنی جدید معرفی می‌کنیم".

برای قرن‌ها، کانی‌شناسان معتقد بودند که کریستال‌های سبز، زیرمجموعه ماده معدنی دیگری به نام لیروکونیت هستند؛ اما رامزی و تیمش دریافتند که آن‌ها ترکیب شیمیایی متفاوتی دارند. لیروکونیت‌های آبی، در بین کلکسیونر‌ها در سراسر جهان بسیار محبوب و ارزشمند هستند، و بیشترشان از معدن ویل‌جرالد گرفته شده‌اند.

کورنوال، در جنوب غربی انگلستان، تاریخ معدنکاری غنی دارد و جزو میراث جهانی یونسکو است. معادن کورنوال به دلیل کشف مواد معدنی در جهان معروف است.

رامزی، سرپرست اصلی مواد معدنی موزه تاریخ طبیعی در لندن، گفته است "بسیاری از این کشف‌ها، صد سال پیش اتفاق افتاد، هنگامی که معادن هنوز فعال بودند. به همین دلیل، کشف یک ماده معدنی جدید، بویژه در کورنوال که به دلیل مواد معدنی‌اش معروف است، واقعا شگفت‌انگیز است".

او گفت "با توجه به اینکه قرن‌های متمادی، بسیاری از زمین‌شناسان و جویندگان و کلکسیونرها، در پی گنج‌های معدنی منطقه کورنوال را کند و کاو کرده‌اند، بسیار شگفت‌انگیز است که حالا در سال ۲۰۲۰ ما یک ماده معدنی جدید از این منطقه را به فهرست اضافه می‌کنیم".

اکنون توصیف علمی این ماده معدنی جدید توسط انجمن بین‌المللی مواد معدنی تایید شده است؛ نام و مشخصات این نوع جدید در مجله کانی‌شناسی سال آینده منتشر خواهد شد.

رامزی گفت که بیشتر لیورکونیت‌ها از معدن ویل‌جرالد گرفته شده‌اند و اضافه کرد "این معدن بین سال‌های ۱۷۹۰ و ۱۹۰۹ مورد استفاده بود، اما هم‌اکنون تخریب شده است".او گفت "هم‌اکنون یک منطقه مسکونی جای آن را گرفته و دیگری چیزی از معدن آنجا باقی نمانده است. این یک محل (تاریخی) منقرض شده است و ما هرگز نمی‌توانیم زمان را به عقب برگردانیم".

رامزی گفت "‌تنها چیزی که ما الان داریم چیزی شبیه یک کپسول زمان کوچک است. این واقعیت که این تکه سنگ در موزه نگهداری شده بود، این امکان را به ما داد که بتوانیم این نوع تحقیقات را انجام دهیم؛ چون هرگز نمی‌توانیم به محل برگردیم و سنگ‌های بیشتری جمع‌آوری کنیم. "