(عکس) شکستن استخوان‌های پا برای زیبایی؛ دردناک‌ترین سنت جهان!

بستن پا یک روش سنتی چینی بود که شامل محکم بستن پا‌های دختران جوان به منظور جلوگیری از رشد آن‌ها انجام می‌شد که در نتیجه پا‌ها تغییر شکل داده و به طور قابل توجهی کوچکتر از حد معمول می‌شدند.

این رسم بیش از هزار سال از قرن دهم تا اوایل قرن بیستم انجام می‌شد و نماد زیبایی و موقعیت اجتماعی به شمار می‌رفت.

عمل بستن پا در سلسله سونگ (۹۶۰-۱۲۷۹) آغاز شد و در طول سلسله مینگ (۱۳۶۸-۱۶۴۴) در میان خانواده‌های طبقه بالا رواج یافت. این رسم به ویژه در میان خانواده‌های ثروتمندی که می‌خواستند موقعیت و اعتبار خود را به نمایش بگذارند، محبوب بود، زیرا آن را نشانه‌ای از ثروت می‌دانستند. همچنین اعتقاد بر این بود که این عمل زنان را خواستنی‌تر می‌کند، زیرا به عنوان نماد زیبایی و زنانگی در نظر گرفته می‌شد.

فرآیند بستن پا بسیار دردناک بود و اغلب منجر به مشکلات جدی سلامتی می‌شد. پا‌های دختران جوان با بانداژ محکم بسته شده بود، انگشتان پا خم شده بودند و پاشنه پا به زور به سمت کف پا کشیده شده بود. با بزرگ شدن دختر، پابند‌ها سفت شدند و باعث شکستن استخوان‌های پا و قوس آن شدند. این شکستگی منجر به تغییر شکل پا‌ها و به طور قابل توجهی کوچکتر شدن آن‌ها می‌شد، به طوری که کف پا اغلب فقط ۷ تا ۸ سانتی‌متر طول دارد.

عمل بستن پا عواقب شدیدی برای سلامت زنان داشت. پا‌های بد شکل راه رفتن را برای آن‌ها دشوار می‌کرد و اغلب منجر به درد مزمن، عفونت و مشکل در ایستادن طولانی مدت می‌شد. این عمل همچنین تحرک زنان را محدود می‌کرد و کار یا شرکت در فعالیت‌های روزانه را برای آن‌ها دشوار می‌کرد.

پای دختران بین چهار تا ده سالگی بسته بود. برای نرم شدن پا‌ها از معجون گرم گیاهی و خونی استفاده می‌کردند. کندن ناخن‌های پا به توقف رشد کمک می‌کرد. به جز شست پا، انگشتان پا در کف پا فشرده شدند، جایی که در زیر پا پیچ خوردند و شکستند. سپس قوس پا به شدت شکسته شد تا پا با ساق هم تراز شود.

باند‌هایی که سه متر طول داشتند، محکم دور پای شکسته پیچیده می‌شدند. برای اینکه دختر‌ها نتوانند باند‌ها را باز کنند، آن‌ها را به هم می‌دوختند. پیشنهاد شد که بستن پا توسط یک کلاسور واجد شرایط انجام شود. از آنجا که آن‌ها بیش از حد برای بچه‌های رنج کشیده خود احساس همدردی می‌کردند و پای دختران را به اندازه کافی محکم نمی‌بستند، مادران بهترین نامزد‌ها نبودند.

برای جلوگیری از عفونت پا‌های آسیب دیده، پا‌ها را هر چند روز یکبار باز می‌کردند و تمیز می‌کردند. گوشت پوسیده نیز بریده می‌شد. از ۱۰ دختر، یک دختر در اثر این عمل جان خود را از دست داد. برای تغییر بیشتر اندازه پاها، ممکن است در صورت لزوم، استخوان‌ها یک بار دیگر خرد شوند. دختران برای شکستن بیشتر استخوان‌های پا و افزایش گردش خون، باید مسافت قابل توجهی را طی می‌کردند.

با وجود خطرات سلامتی، سنت بستن پا برای قرن‌ها ادامه داشت. این یک آیین برای دختران جوان در نظر گرفته می‌شد و کسانی که این روش را انجام نمی‌دادند اغلب توسط جامعه تحقیر می‌شدند. همچنین اعتقاد بر این بود که هر چه پا‌ها کوچکتر باشد، زن مطلوب‌تر به حساب می‌آید.

در اواخر قرن نوزدهم، عمل بستن پا شروع به کاهش کرد، زیرا به طور فزاینده‌ای به عنوان یک سنت عقب مانده و وحشیانه تلقی می‌شد. دولت چین به همراه غربی‌ها شروع به صحبت علیه این عمل کردند و در سال ۱۹۱۱ جمهوری تازه تاسیس چین بستن پا را غیرقانونی اعلام کرد.

علیرغم ممنوعیت، این سنت در برخی مناطق ادامه یافت و تا زمانی که حزب کمونیست در سال ۱۹۴۹ به قدرت رسید، این عمل ریشه کن نشد. امروزه پابندی را نمادی از ستم و آزار زنان می‌دانند و به طور گسترده آن را سنتی وحشیانه و منسوخ می‌دانند. با وجود ریشه کن شدن، این سنت هنوز در برخی از نقاط دورافتاده چین انجام می‌شود.