(تصاویر) کاکل‌دار چینی؛ سگ خانگی عجیبی که زشت‌ترین سگ دنیاست

سگ کاکل‌دار چینی یک نژاد سگ بدون مو است. مانند بیشتر نژاد‌های سگ‌های بدون مو، سگ چینی کاکل‌دار در دو نوع بدون مو و مودار تولید می‌شود که می‌تواند در یک فرآیند جفت‌گیری و زایمان به دنیا بیاید: بدون مو و مودار. 

تاریخچه سگ کاکل‌دار چینی

اگرچه سگ‌های بدون مو در بسیاری از نقاط جهان یافت شده اند، اما بعید است که منشاء سگ کاکل‌دار چینی مدرن در چین باشد. همان جهش ژنتیکی مشترک با «شولویتز کوینتلی» یا همان «سگ بی موی مکزیکی» منجر به این نظریه می‌شود که آن‌ها منشاء مشترکی دارند. تصور می‌شود که منشاء سگ‌های چینی مدرن یا آفریقا یا به احتمال زیاد مکزیک است.

کاشفان اسپانیایی در اوایل دهه ۱۵۰۰، سگ‌های کاکل‌دار چینی را در مکزیک و سایر نقاط آمریکای مرکزی و جنوبی پیدا کردند. کاوشگران بریتانیایی، فرانسوی و پرتغالی نیز این نژاد را در بخش‌های مختلف آفریقا و آسیا در طول دهه‌های ۱۷۰۰ و ۱۸۰۰ یافتند.

در دهه ۱۹۵۰، «دبورا وود» «باشگاه کرست هیون» را ایجاد کرد و شروع به پرورش و ثبت نژاد سگ‌های چینی خود کرد. «جیپسی رز لی» رقصنده بورلسک معروف نیز سگ‌های چینی کاکل‌دار را پرورش داد و پس از مرگ او سگ هایش در «کرست هیون» گنجانده شدند. این دو خط خونی و نژادی پایه واقعی هر سگ کاکل‌دار چینی زنده امروزی است. «وود» همچنین در سال ۱۹۵۹ باشگاه سگ‌های بی مو آمریکایی را تأسیس کرد که در نهایت در سال ۱۹۷۸ با باشگاه کاکل‌دار چینی آمریکایی (ACCC) ادغام شد. سال‌ها بعد، در سال ۱۹۹۱ این باشگاه زمانی که سگ کاکل‌دار چینی توسط «کنل کلاب آمریکا» به رسمیت شناخته شد، به باشگاه مادر این نژاد در ایالات متحده تبدیل شد. 

سگ کاکل‌دار چینی در سال ۱۹۸۷ توسط فدراسیون بین‌المللی سگ (FCI) و در سال ۱۹۹۱ توسط «کنل کلاب» یا انجمن سگ آمریکا به رسمیت شناخته شد.

ویژگی‌های سگ کاکل‌دار چینی

سگ چینی کاکل‌دار یک نژاد بسیار کوچک در نظر گرفته می‌شود که به طور متوسط ۴.۵ تا ۵.۹ کیلوگرم وزن دارد. قد این سگ ۲۷ تا ۳۳ سانتی متر است. این نژاد دارای استخوان‌های ریز، چشم‌های بادامی شکل و گوش‌های بزرگ و راست است. هیچ استاندارد رنگی برای این نژاد وجود ندارد.

در نگاه اول، گونه‌های بدون مو و مودار سگ‌های چینی کاکل‌دار دو نژاد متفاوت به نظر می‌رسند، اما بی‌مویی یک ویژگی غالب در یک نژاد واحد است. سگ بی مو دارای پوستی نرم و شبیه انسان است، همچنین دارای دسته‌هایی از مو بر روی پنجه‌ها و مو‌های بلند و روان روی سر خود است که شبیه تاج به نظر می‌رسند. ژن بی‌مویی علاوه بر این که یک ژن غالب ناقص است، در حالت «جورتخم» (هموزیگوت) دارای اثر کشنده قبل از تولد است. تخم‌های بارور متاثر از ژن‌های بی‌مویی مضاعف هرگز تبدیل به توله سگ نمی‌شوند و دوباره در رحم جذب می‌شوند؛ بنابراین همه سگ‌های چینی کاکل‌دار بدون مو از نظر ژنتیکی ناقص هستند.

انواع بدون موی این سگ می‌توانند در میزان مو‌های بدن متفاوت باشند. مو‌های روی پوزه که به عنوان ریش شناخته می‌شود، غیر معمول نیست. یک بی مو واقعی اغلب مواردی از این مو‌های متداول را (مو روی سر، دم و پنجه ها) ندارد. تفاوت بین سگ‌های بسیار مودار و بدون مو در این است که پوست بدون مو یک لایه با قسمت‌های بدون مو در بدن است، در حالی که سگ مودار دارای یک لایه دوگانه ضخیم است. پوست سگ‌های بدون مو دارای رنگ‌های متنوعی است که از پوست کم رنگ تا رنگ سیاه را در بر می‌گیرد. سگ‌های چینی بی مو اغلب فاقد یک مجموعه کامل از دندان‌های آسیاب کوچک هستند، اما این یک عیب محسوب نمی‌شود.

سگ مودار چینی دارای موی بلند و نرم است. هر دو نوع بدون مو و مودار می‌توانند در یک زایمان دیده شوند. ظاهر سگ مودار با توجه به نحوه تربیت و مراقبت از او متفاوت است. وقتی موهایش به طور کامل روی صورتش رشد می‌کند، به شدت شبیه یک تریر می‌شود. با این حال، مو‌های اطراف پوزه سگ مودار معمولاً تراشیده می‌شود. سگ کاکل‌دار چینی سگی زیبا و برازنده است که همراهی دوست داشتنی، بازیگوش و سرگرم کننده به شمار می‌رود. موی این سگ بلند و نرم ابریشمی است.

میزان مو‌های بدن در انواع سگ‌های بدون موی چینی بسیار متفاوت است، از بی موی واقعی که که موی بسیار کم دارد و یا اصلا ندارد تا سگ نوع «بی موی مودار»، که اگر مرتب نشود، اغلب به اندازه یک سگ کاملا مودار رشد می‌کند. پوشش کامل مو این سگ‌های بی‌مو ترکیبی از سگ‌های مودار و سگ‌های بدون مو نیست، بلکه تنها نتیجه بیان ضعیف‌تر ژن متغیر بی‌مو هستند. مسئول جهش این صفت بی مویی در سال ۲۰۰۸ شناسایی شد. 

تولید مثل

آلل بدون مو (نوع وحشی) یک صفت غالب است، در حالی که آلل مودار در حضور آن به عنوان یک صفت مغلوب و نهفته ساده عمل می‌کند. زیگوت‌هایی که دو نسخه از آلل بی مو دریافت می‌کنند هرگز به توله سگ تبدیل نمی‌شوند. بنابراین، تمام سگ‌های کاکل‌دار چینی حداقل یک کپی از آلل مودار را حمل می‌کنند.

صفت مودار را نمی‌توان پرورش داد، زیرا توسط تمام سگ‌های کاکل‌دار چینی (حتی سگ‌های بدون مو) حمل می‌شود. همه سگ‌های چینی بدون مو توانایی تولید توله‌های مودار را دارند، حتی زمانی که آن‌ها با یک بدون مو جفت‌گیری کنند. از طرف دیگر، سگ موداری که با یک مودار دیگر جفت‌گیری کند، هرگز نمی‌تواند توله‌های بدون مو تولید کند، زیرا آن‌ها حامل ژن بی‌مویی نیستند.

بهداشت و سلامت سگ کاکل‌دار چینی

یک مطالعه در بریتانیا در سال ۲۰۲۴ نشان داد که امید به زندگی برای این نژاد ۱۳.۴ سال در مقایسه با میانگین ۱۲.۷ برای نژاد‌های خالص و ۱۲ سال برای نژاد‌های دورگه است. گونه‌های بدون مو کاکل‌دار‌های چینی می‌توانند مستعد ابتلا به دندان‌های ضعیف باشند. دندان‌های ضعیف ممکن است شامل دندان‌های از دست رفته یا شلوغ و دندان‌های مستعد پوسیدگی در صورت عدم مراقبت مناسب باشد. بیشتر سگ‌های گونه مودار دارای نقص دندانی اندکی هستند.

مشکلات چشمی یک نگرانی در این نژاد است چرا که نسبت به سایر نژاد‌ها شیوع بیشتری در مشکلات چشمی دارد. سگ کاکل‌دار چینی همچنین می‌تواند حداقل دو شکل آتروفی پیشرونده شبکیه داشته باشد که در نهایت می‌تواند منجر به نابینایی نیز شود.

سگ‌های کاکل‌دار چینی به همراه «کری بلو تریر» می‌توانند زوال سیستم چندگانه را که در «کری بلو تریر» به آن بیوتروفی عصبی پیشرونده گفته می‌شود، ایجاد کنند. این یک اختلال حرکتی پیشرونده است که با آتاکسی مخچه‌ای بین ۱۰ تا ۱۴ هفتگی شروع می‌شود. پس از ۶ ماهگی، سگ‌های مبتلا در شروع حرکات دچار مشکل می‌شوند و به طور مکرر زمین می‌خورند. ژن مسئول این اختلال به «کروموزوم ۱ سگ» نگاشت شده است. 

سگ کاکل‌دار چینی در فرهنگ عامه 

یکی از معروف‌ترین سگ‌های کاکل‌دار چینی، نژاد اصیل بدون مو به نام «سام» بود. او برنده مسابقه زشت‌ترین سگ جهان از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ بود. دیگر سگ‌های کاکل‌دار چینی، چه نژاد‌های خالص یا ترکیبی، در این مسابقه نیز رتبه‌های بالایی را کسب کرده اند.

منبع: راز بقا