دایناسورها چند سال عمر می‌کردند؟
شاید تعجب کنید اما اگر بخواهیم برای یک «براکیوسور» کیک تولد درست کنیم، شاید به شمع زیادی نیاز نداشته باشیم، چون حتی بزرگترین دایناسورها هم به ندرت بیشتر از ۵۰ سال عمر می‌کردند.
فرادید| دایناسورها تقریبا در همه چیز «بزرگترین» هستند؛ اما آیا طول عمر آن‌ها هم مثل اندازۀ جثه‌شان چشمگیر بوده است؟
به گزارش فرادید، آنچه پیش‌تر درباره طول عمر دایناسورها می‌دانستیم، در ۲۰ سال اخیر تغییر چشمگیری کرده است. دلیل آن شناخت بهتر ما از «سرعت رشد» آن‌هاست. حالا می‌دانیم عمرشان به شکل شگفت‌آوری کوتاه‌تر از جانوران غول‌پیکر امروزی مانند لاک‌پشت‌ها بوده که می‌توانند بیش از ۱۰۰ سال زندگی کنند.
این موضوع درباره بزرگترین جانوری که روی زمین قدم زده (پاتاگوتیتان مایوروم) حتی شگفت‌آورتر است. این غول‌های ماقبل‌تاریخی ۳۷ متر طول و نزدیک ۷۰ تن (برابر ۱۰ فیل آفریقایی) وزن داشتند. با این حال، حتی این دایناسورهای عظیم هم به اندازه بسیاری از انسان‌های امروزی عمر نمی‌کردند.
اندازه پاتاگوتیتان در برابر انسان
دایناسورها چقدر عمر می‌کردند؟
پروفسور «پل بَرِت» از موزه تاریخ طبیعی لندن می‌گوید: «دایناسورهای خیلی بزرگ مانند سوروپودها، احتمالاً نزدیک ۳۰ تا ۳۵ سال طول می‌کشید تا به حداکثر اندازه برسند و اگر کمی بیشتر دوام می‌آوردند، شاید به ۴۰ یا ۵۰ سال هم می‌رسیدند. اما دایناسورهای کوچک‌تر مانند اورنیتوپودها (فرض کنید درایوسور یا هیپسیلوفودون) ظاهراً در چهار تا پنج سالگی به رشد کامل می‌رسیدند. پس از سه یا چهار سال، اگر خیلی خوش‌شانس نبودند، معمولاً می‌مردند.»
یکی از اکتشافات مهم درباره طول عمر دایناسورها این بود که بسیاری از آن‌ها خیلی سریع رشد می‌کردند. اما رشد سریع، عمر را کوتاه می‌کند.
به گفته برت: «احتمال دارد حتی بزرگترین دایناسورها هم به ندرت بیشتر از ۵۰ سال عمر می‌کردند. این موضوع برای خیلی از پژوهشگران هم تعجب‌آور است، چون انتظار داریم حیوانات عظیم‌الجثه عمر طولانی داشته باشند. امروزه نهنگ‌های آبی و فیل‌ها عمری شبیه انسان دارند (بیش از ۷۰ سال)، اما سوروپودهای غول‌پیکر که ده برابر یک فیل وزن داشتند، احتمالاً خیلی زودتر می‌مردند.»
دایناسورهای پیر چطور می‌مردند؟
سیاره در دوران ماقبل تاریخ محیطی سخت و بی‌رحم بود. هر دایناسوری که نشانه‌های پیری از خود بروز می‌داد، طعمه آسانی برای شکارچیان میشد. اگر هم خوش‌شانس بود و از شکار جان سالم به در می‌برد، باز هم مرگ از راه‌های زیادی بر سر راهش کمین میکرد.
برت می‌گوید: «بیماری‌ها، بدشانسی، صاعقه، افتادن درخت یا گرفتار شدن در سیل. اما مهم‌ترین دلایل مرگ حیوانات زنده همواره گرسنگی یا کم‌آبی است، به‌ویژه زمان خشکسالی‌های فصلی. تا حدی هم بیماری‌ها، شکار شدن و در آخر فرسودگی ناشی از پیری، اینکه دیگر نتوانند غذا بجوند یا هضم کنند.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
