آیین جالب زائران کوه‌های آند
هر سال درست یک هفته پیش از جشن مسیحی «کورپس کریستی،» هزاران زائر از کوه‌های آند در پرو بالا می‌روند تا به «دره سیناکارا» برسند. جشن «کویلور ریتی» یا همان «جشن ستاره برفی» در این دره برگزار می‌شود.
کد خبر :
۱۱۱۵
بازدید :
۳۴۹۳
فرادید | هر سال درست یک هفته پیش از جشن مسیحی «کورپس کریستی،» هزاران زائر از کوه‌های آند در پرو بالا می‌روند تا به «دره سیناکارا» برسند. جشن «کویلور ریتی» یا همان «جشن ستاره برفی» در این دره برگزار می‌شود.
به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی، در این مراسم که در ماه کامل صورت می‌گیرد، آیین مسیحیان کاتولیک و سنت‌های پیش از مسیحیت با هم آمیخته می‌شوند.
به گزارش فرادید به نقل از بی‌بی‌سی، در این مراسم که در ماه کامل صورت می‌گیرد، آیین مسیحیان کاتولیک و سنت‌های پیش از مسیحیت با هم آمیخته می‌شوند.
زائران این مراسم مذهبی بیشتر از روستاها گرد هم جمع می‌شوند. موسیقی یکی از ابزار ضروری این مراسم است. بخش کاتولیک مراسم از اواخر قرن هجدهم میلادی به آن اضافه شد، زمانی که به اعتقاد افراد محلی تصویر حضرت مسیح پس از یک مرگ یک پسر چوپان بر روی یک تخته‌سنگ ظاهر شد.
بخش قبل از مسیحیت این مراسم نیز به پیدایش سالانه خوشه پروین در این منطقه برمی‌گردد. خوشه پروین سالانه و در زمان برگزاری این مراسم در آسمان نیمکره جنوبی نمایان می‌شود و با فراوانی محصولات کشاورزی در ارتباط است.
اردوگاه اصلی «پناهگاه» نام دارد که در قسمت بالای دره سیناکارا قرار دارد. این دره در ارتفاع 4700 متری از سطح دریا واقع شده و مردم برای اینکه با این ارتفاع کنار بیایند پیوسته چای کوکا می‌نوشند و برگ درختان کوکا را می‌جوند. در بالای این دره نیز یخچال‌های طبیعی و مقدسِ کوه کولیپونکو قرار دارند.
مسیر رسیدن به پناهگاه با صلیب علامت‌گذاری شده است. مردم نیز با روشن کردن شمع و دعا خواندن ادای احترام می‌کنند.
شلاق در این مراسم عادی است. جوانانی که قوانین سخت این جشن مذهبی را زیر پا بگذارند با شلاق توسط بزرگ‌ترها تنبیه می‌شوند. علاوه بر آن، نوعی مراسم نبرد با شلاق نیز وجود دارد.
ماچوس‌ها اولین ساکنان افسانه‌ای کوه‌های آند بودند. در این مراسم افرادی ماسک می‌گذراند و وانمود می‌کنند که ماچوس هستند. آن‌ها با صدای زیر و بلند حرف می‌زنند و نقش‌های پلیس و دلقک را بازی می‌کنند. آن‌ها همچنین با زائران این مراسم شوخی می‌کنند و همزمان به آن‌ها تذکر می‌دهند که قوانین را رعایت کنند.
زمانی که زائران به پناهگاه می‌رسند، همه چادر می‌زنند و در واقع یک روستا پدید می‌آید که غذا و رستوران هم دارد. ماهی تازه هم حتی در اینجا موجود است. افرادی ماهی را در بشکه‌های آب گذاشته و آن بشکه‌ها را با الاغ به اینجا می‌آورند.
در پناهگاه بازار آلباسیتاس وجود دارد که افراد می‌توانند از آنجا پول تقلبی یا نمونه مینیاتوری کالاهای دیگر را خریداری کنند.
زائران دره سیناکارا به شکلی به «ملیت‌های مختلف» تقسیم‌بندی شده و همه توسط «انجمن برادریِ لرد کویلور ریتی» دعوت می‌شوند. این انجمن در واقع هیئتی از افراد مشتاق است که مراسم را برنامه‌ریزی کرده آن را سامان‌دهی می‌کنند. همچنین آن‌ها قوانین سخت‌گیرانه‌ای را برای زائران وضع می‌کنند. مصرف مشروبات الکلی در طول مراسم ممنوع است.
افرادی که با انگیزه مسیحی بودن در این مراسم شرکت می‌کنند یک کار دیگر را هم انجام می‌دهند. آن‌ها صلیب مسیح را به دوش گرفته و سمت آن یخچال‌های مقدس حرکت می‌کنند. این کار را «اوکوکوس‌ها» انجام می‌دهند. اوکوکوس‌ها شخصیتی هستند که نیم انسان و نیم خرس هستند.
اوکوکوس‌ها لباس پشمی تیره پوشیده و ماسک به صورت می‌زنند. نکته‌ای که آن‌ها اشاره می‌کنند این است که از حجم یخچال‌های مقدس در چند سال اخیر به شدت کاسته شده است.
در سال‌های گذشته، اوکوکس‌ها با کفش‌های معمولی ورزشی از این کوه‌ها بالا می‌رفتند، اما حالا کوهنوردان حرفه‌ای با طناب و قلاب به کمک آن‌ها می‌آیند.
صلیب‌ها را بر روی یخچال‌های طبیعی نصب کرده و اجازه می‌دهند که یک شب آنجا بماند. در سال‌های قبل شمع نیز به دور آن روشن می‌کردند، اما حالا به دلیل آب شدن یخچال‌های طبیعی روشن کردن شمع در مقیاس بزرگ ممنوع شده است.
زمانی که اوکوکس‌ها صلیب را در بالای یخچال نصب کردند به پایین برمی‌گردند و شب را با شمع سپری می‌کنند.
سپیده‌دم است و اوکوکوس‌ها به بالا برمی‌گردند تا صلیب‌ها را بردارند. در نهایت نیز به جمعیت می‌پیوندند. زائران در سال‌های گذشته بخشی از یخ یخچال مقدس را می‌بریدند و با خود می‌بردند تا آن را در ظرف مخصوص نگه‌داری آب مقدس کلیسا استفاده کنند. اما به دلیل آب شدن یخچال‌ها این کار نیز ممنوع شده است.
با طلوع خورشید، صلیب‌ها به میان جمعیت باز می‌گردند و این خود آغازگر جشنی باشکوه است. پس از جشن زائران باید آماده سفر یک روزه خود به «تایانکانی» شوند.
جمعیت از پناهگاه به پایین سرازیر شده و هفت ساعت پیاده‌روی بی‌وقفه دارند. سپس به زیست‌گاه «یاناکوچا» می‌رسند. اغلب گروه‌ها سه تا چهار ساعت در آنجا استراحت می‌کنند و شب فرا رسد.
سفر از «یاناکوچا» به کلیسای روستای «تایانکانی» باید در تاریکی شب انجام شود. نور مشعل‌ها در تاریکی شب مانند یک مار در دل کوه می‌پیچد.
هنگام سپیده‌دم، زائران به بیرون تایانکانی رسیده و منتظر طلوع خورشید از افق می‌مانند. «جشن تابش پرتوهای خورشید» توسط افرادی که عقاید معنوی و باستانی اینکاها را جشن می‌گیرند برگزار می‌شود.
مردم آمریکای جنوبی خیلی پیش‌تر از ورود مسیحیت به این قاره «آپوس» یا «خدایان کوه‌ها» را پرستش می‌کردند. اما این جشن در شکل رنگارنگ و امروزی خود علاوه بر آپوس برای ستایش از مسیح نیز برگزار می‌شود. تمامی این تصاویر توسط تیموتی الن و در سال 2014 گرفته شده است. جشن سال جاری میلادی چند روز دیگر برگزار خواهد شد.
۰
