اولین لژیونر فوتبال ایران که بود؟
مردم ایران در حالی از طرفداران دوآتشه فوتبال و علاقه‌مندان به این ورزش گروهی هستند که شاید تعداد خیلی معدودی از آن‌ها بدانند برای اولین بار یک سلماسی الاصل متولد تبریز از دولت وقت عثمانی این ورزش را برای ایران به ارمغان آورده است.
کد خبر :
۵۹۷۲۶
بازدید :
۴۱۲۵
سجاد ثقفی | مردم ایران در حالی از طرفداران دوآتشه فوتبال و علاقه‌مندان به این ورزش گروهی هستند که شاید تعداد خیلی معدودی از آن‌ها بدانند برای اولین بار یک سلماسی الاصل متولد تبریز از دولت وقت عثمانی این ورزش را برای ایران به ارمغان آورده است. فضای فوتبالی و تب و تاب جام جهانی در کشورمان بهانه خوبی است تا با وارث فوتبال کشورمان و اولین لژیونر تاریخ فوتبال ایران آشنا شویم.
مردم ایران در حالی از طرفداران دوآتشه فوتبال و علاقه‌مندان به این ورزش گروهی هستند که شاید تعداد خیلی معدودی از آن‌ها بدانند فوتبال را برای اولین بار یک سلماسی الاصل متولد تبریز بنام حسین صدقیانی معروف به حسین افندی (۱۰ دی ۱۲۸۱ در تبریز - ۱۰ آذر ۱۳۶۱ تهران) فرزند تاجر آزادیخواه سلماسی ساکن تبریز یعنی حاج رسول صدقیانی از رهبران انجمن غیبی تبریز، مغز سیاسی انقلاب مشروطیت آذربایجان از دولت وقت عثمانی برای ایران به ارمغان آورده است.
حاج رسول با خانواده به دنبال اشغال آذربایجان توسط روس‌ها در سال‌های بعد ۱۲۹۰ شمسی در استانبول ساکن شد و پسرش حسین صدقیانی زمانی‌که در عثمانی ساکن بود، بازی فوتبال را از کلوپ فنر باغچا استانبول اخذ و به تبریز آورد.
حسین صدقیانی تا ۱۸ سالگی در استانبول بود و ۳ فصل در تیم فنرباغچه ترکیه بازی کرد و سپس در سال ۱۲۹۹ و در ۲۶ سالگی برای تحصیلات به دانشگاه تراویل چارلری اتریش وارد شدکه در آن زمان نیز به باشگاه مارچین مونسئو بلژیک پیوست.
دکتر توحید ملک زاده، نویسنده کتاب تاریخ ۱۰ هزارساله سلماس در این خصوص در گفت و گو با خبرنگار ایسنا منطقه آذربایجان غربی گفت: حسین در سال ۱۳۰۴ به ایران آمد و برای ادامه زندگی مشهد را انتخاب کرد و عضو کلوب فردوسی شد که یکی از قدیمی‌ترین باشگاه‌های ورزشی کشور بود و از همین جا بود که آوازه مردی که فوتبال را با کفش ورزشی انجام می‌داد در ایران پیچید؛ چراکه تا آن زمان بازیکن فوتبال‌های ایرانی با گیوه بازی می‌کردند.
ملک زاده بیان کرد: پس از اینکه آوازه نام صدقیانی و سبک و سیاق بازی اش در ایران پیچید، وی به تیم منتخب تهران دعوت شد؛ همان تیمی که با سرپرستی میرمهدی خان ورزنده در سال ۱۳۰۵ به باکو رفت و با تحمل شکست از باکو برگشتند.
وی افزود: در این حین صدقیانی ۲۴ ساله بار دیگر عزم سفر کرد و این بار به بلژیک رفت و به عضویت باشگاه شارلروا درآمد و پس از ۱۰ سال بازی در بلژیک، زندگی و نگرش افندی را با فوتبال عوض کرد و این درحالیست که در سال ۱۹۳۲ عنوان آقای گلی مسابقات بلژیک را به خود اختصاص داده بود.
این نویسنده تاریخ ۱۰ هزارساله سلماس در خصوص آوازه و افتخارآفرینی‌های این فوتبالیست سلماسی الاصل برای آذربایجان و ایران تصریح کرد: حسین افندی در حضور آلبرت اول پادشاه بلژیک و ۶۰ هزار تماشاگر در بازی فینال، سه گل به تیم بروکسل زد و تیم رویال - شارل روآ اسپورتنیگ کلوب را به قهرمانی باشگاه‌های بلژیک رساند و در سال ۱۳۱۵ شمسی در سن ۳۳ سالگی تماشاگر بازی المپیک ۱۹۳۶ برلین با حضور هیتلر و جسی اوونس بود و سپس به ایران برگشت هنوز با همان لهجه ترکی صحبت می‌کرد و نشان می‌داد که سال‌ها زندگی در اتریش و بلژیک بر زبان و گویش مادری اش تأثیر نگذاشته است.
ملک زاده خاطرنشان کرد: حسین در ایران عضو تیم توفان و همبازی اکبر حیدری معروف شد و پس از یک سال بازی در سال ۱۳۱۶، به انجمن تازه تأسیس تربیت بدنی و پیشاهنگی رفت و مسوولیت اداره تیم‌های فوتبال را برعهده گرفت و مهارت و کاردانی وی تاجایی بود که وقتی تیم ملی در شهریور ۱۳۲۰ برای بازی با تیم ملی افغانستان به کابل رفت، حسین صدقیانی را به عنوان سرمربی در کنارش داشت و تا سال ۱۳۲۹ همواره مرد اول و تصمیم گیرنده امور فوتبال بود.
وی تصریح کرد: در سال ۱۳۵۱، با آمدن کامبیز آتابای به فوتبال ایران، زمینه بازگشت دوباره حسین صدقیانی به تیم ملی فراهم آمد و پیرمرد ۷۰ ساله با عنوان سرپرست به جایی بازگشت که ۴۶ سال قبل برایش بازی کرده بود. آخرین میدان حضورش جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین در سال ۱۳۵۷ بود.
این بزرگ مرد و افتخار فوتبال ایران پس از آخرین حضورش د. جام جهانی آرژانتین، پنج سال بعد در ۸۰ سالگی و در ۱۰ آذرماه سال ۱۳۶۱ درگذشت.
مردم ایران در حالی از طرفداران دوآتشه فوتبال و علاقه‌مندان به این ورزش گروهی هستند که شاید تعداد خیلی معدودی از آن‌ها بدانند فوتبال را برای اولین بار یک سلماسی الاصل متولد تبریز بنام حسین صدقیانی معروف به حسین افندی (۱۰ دی ۱۲۸۱ در تبریز - ۱۰ آذر ۱۳۶۱ تهران) فرزند تاجر آزادیخواه سلماسی ساکن تبریز یعنی حاج رسول صدقیانی از رهبران انجمن غیبی تبریز، مغز سیاسی انقلاب مشروطیت آذربایجان از دولت وقت عثمانی برای ایران به ارمغان آورده است.
حاج رسول با خانواده به دنبال اشغال آذربایجان توسط روس‌ها در سال‌های بعد ۱۲۹۰ شمسی در استانبول ساکن شد و پسرش حسین صدقیانی زمانی‌که در عثمانی ساکن بود، بازی فوتبال را از کلوپ فنر باغچا استانبول اخذ و به تبریز آورد.
حسین صدقیانی تا ۱۸ سالگی در استانبول بود و ۳ فصل در تیم فنرباغچه ترکیه بازی کرد و سپس در سال ۱۲۹۹ و در ۲۶ سالگی برای تحصیلات به دانشگاه تراویل چارلری اتریش وارد شدکه در آن زمان نیز به باشگاه مارچین مونسئو بلژیک پیوست.
دکتر توحید ملک زاده، نویسنده کتاب تاریخ ۱۰ هزارساله سلماس در این خصوص در گفت و گو با خبرنگار ایسنا منطقه آذربایجان غربی گفت: حسین در سال ۱۳۰۴ به ایران آمد و برای ادامه زندگی مشهد را انتخاب کرد و عضو کلوب فردوسی شد که یکی از قدیمی‌ترین باشگاه‌های ورزشی کشور بود و از همین جا بود که آوازه مردی که فوتبال را با کفش ورزشی انجام می‌داد در ایران پیچید؛ چراکه تا آن زمان بازیکن فوتبال‌های ایرانی با گیوه بازی می‌کردند.
ملک زاده بیان کرد: پس از اینکه آوازه نام صدقیانی و سبک و سیاق بازی اش در ایران پیچید، وی به تیم منتخب تهران دعوت شد؛ همان تیمی که با سرپرستی میرمهدی خان ورزنده در سال ۱۳۰۵ به باکو رفت و با تحمل شکست از باکو برگشتند.
وی افزود: در این حین صدقیانی ۲۴ ساله بار دیگر عزم سفر کرد و این بار به بلژیک رفت و به عضویت باشگاه شارلروا درآمد و پس از ۱۰ سال بازی در بلژیک، زندگی و نگرش افندی را با فوتبال عوض کرد و این درحالیست که در سال ۱۹۳۲ عنوان آقای گلی مسابقات بلژیک را به خود اختصاص داده بود.
این نویسنده تاریخ ۱۰ هزارساله سلماس در خصوص آوازه و افتخارآفرینی‌های این فوتبالیست سلماسی الاصل برای آذربایجان و ایران تصریح کرد: حسین افندی در حضور آلبرت اول پادشاه بلژیک و ۶۰ هزار تماشاگر در بازی فینال، سه گل به تیم بروکسل زد و تیم رویال - شارل روآ اسپورتنیگ کلوب را به قهرمانی باشگاه‌های بلژیک رساند و در سال ۱۳۱۵ شمسی در سن ۳۳ سالگی تماشاگر بازی المپیک ۱۹۳۶ برلین با حضور هیتلر و جسی اوونس بود و سپس به ایران برگشت هنوز با همان لهجه ترکی صحبت می‌کرد و نشان می‌داد که سال‌ها زندگی در اتریش و بلژیک بر زبان و گویش مادری اش تأثیر نگذاشته است.
ملک زاده خاطرنشان کرد: حسین در ایران عضو تیم توفان و همبازی اکبر حیدری معروف شد و پس از یک سال بازی در سال ۱۳۱۶، به انجمن تازه تأسیس تربیت بدنی و پیشاهنگی رفت و مسوولیت اداره تیم‌های فوتبال را برعهده گرفت و مهارت و کاردانی وی تاجایی بود که وقتی تیم ملی در شهریور ۱۳۲۰ برای بازی با تیم ملی افغانستان به کابل رفت، حسین صدقیانی را به عنوان سرمربی در کنارش داشت و تا سال ۱۳۲۹ همواره مرد اول و تصمیم گیرنده امور فوتبال بود.
وی تصریح کرد: در سال ۱۳۵۱، با آمدن کامبیز آتابای به فوتبال ایران، زمینه بازگشت دوباره حسین صدقیانی به تیم ملی فراهم آمد و پیرمرد ۷۰ ساله با عنوان سرپرست به جایی بازگشت که ۴۶ سال قبل برایش بازی کرده بود. آخرین میدان حضورش جام جهانی ۱۹۷۸ آرژانتین در سال ۱۳۵۷ بود.
این بزرگ مرد و افتخار فوتبال ایران پس از آخرین حضورش د. جام جهانی آرژانتین، پنج سال بعد در ۸۰ سالگی و در ۱۰ آذرماه سال ۱۳۶۱ درگذشت.
۰
