دولت و اضطراب ملی کرونا

بابک زمانی | یکی از مسئولان دولتی در ارتباط با برگزاری کنکور می‌گفت: «گروهی که درس خوانده‌اند می‌خواهند امتحان بدهند و گروهی به دلایل دیگر می‌خواهند امتحان عقب بیفتد».

وزیر بهداشت با گروهی از مداحان ملاقات و احتمالا تلاش کرد نظر ایشان را درباره تعطیلی مراسم محرم جلب کند (ا‌ن‌شاءالله خواهان نظر ایشان درباره اقدامات لازم برای کرونا نبوده است).

در اواخر سال گذشته که بحران کرونا داشت گسترش می‌یافت، بسیار گفته شد: «این هیولای طبیعت را تنها و تنها عقل، انضباط و انسجام حریف است؛ یعنی آنچه در دولت به‌عنوان شگفت‌انگیزترین مخلوق بشر متبلور است. ماشینی با ساختاری پیچیده، هوشمند، مقتدر، پیشگو و برنامه‌ریز...».

گفته شد: «دولت باید با هیبتی مقتدر و هدایتگر در انظار عمومی ظاهر شود و نشان دهد که تفوق بحران موجود بر چالش دائمی قدرت را درک می‌کند و تنها راه‌حل‌های عقل‌گرایانه را برمی‌گزیند...».

حتی اهمیت این ساختار متمرکز و تا حدودی هراسناک که مایه امیدواری مردم می‌شود به کالبد بی‌جان «ال سید» سردار اسپانیایی تشبیه شد که کالبد بی‌جانش نشسته بر اسب، سپاه اسپانیا را به پیروزی رساند. راستی سرگردانی دولت برای راضی‌کردن موافقان و مخالفان کنکور در کجای این تصویر قرار می‌گیرد؟

آیا دولت مسئول راضی‌کردن مردم است یا برنامه‌ریزی در جهتی عقل‌گرایانه که دانش و مصلحت اقتضا می‌کند؟ از سوی دیگر ملاقات وزیر بهداشت با مداحان در مورد بحران کرونا چه تأثیری بر این تصویری که از دولت ایدئال پرداخته شد، می‌گذارد؟

آیا خواهش و تلاش در اقناع ایشان برای تعطیل‌کردن مراسم و رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی با امکان پذیرفته‌نشدن درخواست و ناکام‌ماندن اقناع همراه نیست؟ تصور چنین احتمالی در کسانی که شاهد اوج‌گیری روزافزون بحران و مرگ عزیزان و نزدیکان‌شان هستند، هولناک نیست؟

آیا صدای ناله‌ها و ضجه‌های کادر درمان و بستگان درگذشتگان مردم و پزشکان را باید خود وزیر به این گروه بسیار عزیز برساند؟ که آیا بپذیرند، آیا نپذیرند؟ آقای وزیر تابه‌حال چند بار میزبان نمایندگان انجمن‌هایی بودند که از آغاز بحران تاکنون هرکدام ده‌ها کشته در این نبرد داده‌اند؟ آیا تابه‌حال برای تساهل و تسامحی که دولت در برابر زیرپاگذاشتن مقررات سلامتی با خاطیان انجام می‌دهد، از این نمایندگان (می‌خواستم بگویم اولیای‌دم) اجازه گرفته‌اند؟

آیا تصویر دولت در ذهن خود مداحانی که به مشورت خوانده شده‌اند، خدشه‌دار نمی‌شود؟ و آیا خود ایشان هم در اهمیت موضوع دچار تردید نمی‌شوند؟ و مگر نپرسیدند که آیا آمار‌ها راست است؟ با همه این موارد و همه این مشکلات نماینده دولت در وزارت بهداشت (وزیر بهداشت) قبل از برگزاری مراسم وعده برگزاری مراسمی تاریخی و به‌یادماندنی را می‌دهد! آیا اساسا پز عالی واقعه رخ‌نداده، باعث بی‌اعتمادی نیست؟

آن‌هم به دنبال وعده‌های عملی‌نشده؛ اما پرسروصدای کنترل خانه به خانه کرونا، ارائه الگوی منحصربه‌فرد درمان کرونا، ویروس‌یاب قابلمه‌ای تاریخی و... در نظرگاه مردمی که با هزاران رسانه مجازی هر روز وقایع را دنبال می‌کنند و میلیون‌ها افراد تحصیل‌کرده‌ای که به‌خوبی درک می‌کنند و به‌عنوان گروه مرجع افکار عمومی را شکل می‌دهند.

آیا دولتی که مشکلات را می‌شناسد، به‌درستی آن‌ها را تشخیص می‌دهد، به مردم معرفی می‌کند، آنچه در توان دارد آشکارا به میدان می‌آورد، بر اجرای آن در تمام اماکن نظارت می‌کند، اماکن دربسته شلوغ را تعطیل می‌کند، خاطیان را امربه‌معروف می‌کند، حتی به مجازات می‌رساند، مقتدر و استوانه‌تر است یا دولتی که تنها نگران نظرات گروه‌های متنفذ است؟ کدام‌یک از این دولت‌ها اضطراب ملی ما را در آستانه این بحران که گویا تازه در آغاز آن هستیم، بیشتر فرو می‌نشاند؟