(عکس) شگفت‌آورترین جزایر جهان، از جزیره نفرین شده تا جزیره متحرک

می‌دانستید که از هر ۱۰ نفری که روی زمین زندگی می‌کنند، محل زندگی یکی از آنها در جزیره است؟ می‌دانستید که از هر ۱۰ نفری که روی زمین زندگی می‌کنند، محل زندگی یکی از آنها در جزیره است؟ 

بیشتر جزایر دنیا داستان‌های زیبایی از جمله نحوه به وجود آمدن آنها، دزدان دریایی و تراژدی‌های مخصوص به خود دارند که این جزایر را در کل دنیا منحصر به فرد کرده است یا حتی برخی از آنها توانسته‌اند رکوردی را نیز به خود اختصاص دهند.

 برخی از این جزایر عجیب و غریب ممکن است امروز باشند و فردا زیر خروارها آب مدفون شده باشند و دوباره پس از چند روز سر از آب بیرون بیاورند.  

جزیره نفرین شده

جزیره پالمیرا آتول که در اقیانوس آرام و در جنوب جزیره کینگمن قرار دارد، با مساحتی در حدود ۱۲ کیلومترمربع، یکی از دست نخورده‌ترین مناطق روی کره زمین است.

این جزیره برای اولین بار در سال ۱۷۹۸ توسط کاپیتان ادموند فانینگ، که کشتی او با این جزیره برخورد کرده بود، کشف شد اما او هرگز نتوانست از این جزیره خارج شود و در همان‌جا از دنیا رفت و بعدها بقایای جسد او در این جزیره پیدا شد.  

در سال ۱۸۰۲ کاپیتان ساول که با طوفان دریایی شدیدی مواجه شده بود، به طور اتفاقی به این جزیره رسید و چون آنجا را دست نخورده دید، فهمید که این جزیره ناشناخته بوده و بنابراین نام کشتی خود یعنی پالمیرا را روی آن گذاشت. در سال ۱۸۹۸ این جزیره یکی از جزیره‌های مجمع الجزایر هاوایی معرفی شد.  

در سال ۱۹۷۴ جزیره پالمیرا به خاطر قتل خانواده مک گراهام ثروتمند اهل سان دیگو بر سر زبان‌ها افتاد. بعد از آن افراد دیگری از جمله خوان والکر و همسرش، استفان استیرنز، وینسنت بوگلیسوی و بروس هندرسون به این جزیره رفتند و هیچ گاه بازنگشتند. همین امر باعث شد تا مردم منطقه به نفرین شده بودن این جزیره اعتقاد پیدا کنند و از آن به بعد می‌گفتند هر کس به آنجا برود زنده باز نمی‌گردد.  

تا اینکه در سال ۱۹۷۴ دو نفر در جزیره هونولولو در حالی که سوار بر قایق مسافری گراهام بودند، دستگیر شدند و به قتل افرادی که به جزیره آمده بودند، اعتراف کردند. اجساد این افراد پس از جستجو در آب‌های اطراف جزیره پیدا شد.  

همچنین مردم اعتقاد دارند که گنج‌های زیادی در اطراف این جزیره وجود دارد که با کشتی دزدان دریایی به اعماق آب رفته است ولی هیچ کس تا به حال نتوانسته آنها را بیابد.

 بسیاری نیز در راه پیدا کردن این گنج‌های خیالی جان خود را نیز از دست داده‌اند. در حال حاضر تنها ۲۰ نفر از کارمندان حفاظت محیط‌زیست به صورت نوبتی در این جزیره زندگی می‌کنند که تنها ساکنان آن هستند.  

جزیره متحرک

جزیره بووت، جزیره‌ای آتشفشانی و غیر مسکونی زیر مدار قطب جنوب و دور افتاده‌ترین منطقه جهان و همچنین متحرک‌ترین جزیره در دنیا است. بیشتر این جزیره منحصر به فرد از یخ‌های شناور پوشیده شده و در بسیاری از اوقات سال به طور کلی زیر آب فرو رفته و پس از چند ماه دوباره ظاهر می‌شود.

جدا شدن تکه‌های یخ از این جزیره در فصول گرم سال و اضافه شدن به یخ‌های آن در فصول سرد، باعث تغییر مساحت جزیره در طول سال می‌شود.

به همین خاطر مساحت دقیق آن هرگز مشخص نشده است. تنها موجودات زنده در این جزیره پنگوئن‌ها، پرندگان و خزه‌های دریایی هستند. دمای این جزیره در بیشتر اوقات سال ۶۰ درجه سانتی‌گراد زیر صفر است. برای اولین بار جزیره بووت در اول ژانویه ۱۷۳۹ هنگامی که از زیر آب بیرون آمده بود و درهمان زمان توسط چارلز بووت فرانسوی که با کشتی خود از آن منطقه عبور می‌کرد دیده‌ شد.

آنها نام بووت را روی جزیره گذاشتند. بووت پس از بازگشت این جزیره را به نام خود ثبت کرد اما دیگر هیچ کس موفق به دیدن جزیره نشد تا اینکه در سال ۱۷۷۲ بار دیگر جزیره ظاهر شده و در این زمان بود که کشتی دیگری به کاپیتانی جیمز کوک به نزدیکی آن رسید. اما آنها متوجه جزیره نشدند و فکر کردند که این تنها یک تکه یخ بزرگ شناور روی آب است و به همین دلیل از نزدیک شدن به آن امتناع کردند.

این جزیره آن قدر به زیر آب رفته و بیرون می‌آید که حتی برای گرفتن عکسی ماهواره‌ای از آن ماه‌ها زمان صرف شد. تمام کسانی که از اقیانوس آرام عبور می‌کنند، خواستار دیدن این جزیره متحرک از نزدیک هستند. آنها می‌دانند که شاید این جزیره امروز روی آب باشد، اما فردا نتوان اثری از آن پیدا کرد.  

جزیره دلپذیر

جزیره نائورو که در اقیانوس آرام و مجمع الجزایر میکرونزیا قرار گرفته، با ۲۱ کیلومتر مربع مساحت سومین کشور کوچک جهان است. اولین ساکنان این جزیره میکرونزی‌ها بودند که در حدود ۳۰۰۰ سال پیش به آنجا مهاجرت کردند و در این جزیره ساکن شدند. آنها در کل ۱۲ خانواده بودند. نام نائورو نیز از زبان آنها گرفته شده و به معنی «من به ساحل می‌روم» است.

جان فرن، کاپیتان انگلیسی که به شکار نهنگ علاقه شدیدی داشت، اولین اروپایی‌ای بود که در سال ۱۷۹۸ از این جزیره دیدن کرد و نام آن را جزیره دلپذیر گذاشت. از آن تاریخ به بعد بود که اروپاییان به این جزیره قدم گذاشته و رفته رفته بیماری‌ها و مشکلات شهری را با خود به این جزیره آوردند.

بر اثر بیماری‌هایی که شهرنشینان با خود به آنجا منتقل کرده و باعث مرگ و میر بومیان شدند، تعداد آنها از ۱۴۰۰ نفر به ۹۰۰ نفر رسیده و بقیه آنها نیز برای زندگی بهتر و پیدا کردن شغل و درآمد به شهرهای اطراف مهاجرت کردند.

از آن به بعد این جزیره مکانی شد برای بیمارانی که مریضی آنها درمانی نداشت. این جزیره که از صخره‌های فسفاتی ساخته شده بود، پس از جنگ جهانی دوم محل مناسبی برای معدنچیان شد و هم اکنون در گوشه و کنار این جزیره کوچک معادن مختلفی دیده می‌شود.  

جزیره گینسی

جزیره بیشاپ، یک جزیره صخره‌ای بسیار کوچک و غیر مسکونی است که به خاطر داشتن یک فانوس دریایی در میان آن معروف است. این جزیره به عنوان کوچکترین جزیره دنیا که دارای یک بنا نیز می‌باشد، در کتاب رکوردهای گینس ثبت شده و در شمال اقیانوس اطلس و در نزدیکی انگلستان قرار دارد. ارتفاع این فانوس دریایی که در سال ۱۸۴۷ ساخته شد، ۴۹ متر  است.

نام این فانوس دریایی ترینیتی است. سازنده ترینیتی جیمز والکر بود که سال‌ها برای طراحی و ساخت آن زحمت کشید اما تا سال ۱۸۵۸ این فانوس حتی یک بار هم روشن نشد.

در پنجم فوریه ۱۸۵۰، فانوسی که با این همه تلاش ساخته شده بود بر اثر یک طوفان سهمگین تخریب شد و والکر برای بار دوم آن را در سال ۱۸۵۱ از نو و با مشکلات زیادی که با آن مواجه بود، از قبیل شیب زیاد صخره‌ها، سنگ‌های لغزنده و فرو رفتن مقدار زیادی از جزیره در زیر آب در هنگام جزر و مد ساخت.

در سال ۱۹۰۱ یک کرجی کوچک با صخره‌های این جزیره برخورد کرد و صاحب آن جان خود را از دست داد. در سال ۱۹۰۷ نیز کشتی آدمیرال شاول در نزدیکی جزیره غرق شد و آدمیرال توانست با رساندن خود به جزیره بیشوت، جانش را نجات دهد ولی چون نتوانست راه فراری از جزیره پیدا کند در آنجا از دنیا رفت. کشتی او در سال ۱۹۶۷ در نزدیکی این جزیره پیدا شد.

این جزیره جای مناسبی برای تبعید کردن زندانیان خطرناک بود، به طوری که آنها را تنها با مقدار کمی آب و نان به این جزیره می‌فرستادند تا به تنهایی زندگی کرده و از گرسنگی و تشنگی جان خود را از دست بدهند.  

جزیره دورافتاده

جزیره تریستان دی چانها با ۲۸۱۶ کیلومتر مربع مساحت و ۲۷۲ نفر جمعیت، دور افتاده‌ترین نقطه مسکونی در جهان است. این جزیره در اقیانوس اطلس و در نزدیکی آفریقای جنوبی قرار گرفته و با آمریکای جنوبی ۳۳۶۰ کیلومتر فاصله دارد.

این جزیره برای اولین‌بار توسط تریستائو دی چانها اهل پرتغال کشف شد و او نیز نام خود را روی جزیره گذاشت. در دهه ۱۸۰۰ این جزیره به مستعمرات انگلستان افزوده شد و از آن زمان بود که تعدادی از مردم تصمیم گرفتند در این جزیره دور افتاده زندگی کنند.

 آتشفشان‌های متعددی که در دهه ۱۹۶۰ در این جزیره به وقوع پیوست، بسیاری از خانه‌ها را ویران کرده و جان خیلی از اهالی آن را گرفت. جمعیت ۲۷۲ نفری این جزیره تنها ۸ نام خانوادگی دارند و از کد پستی انگلستان استفاده می‌کنند و اگر بسته‌ای پستی داشته باشند، ماه‌ها طول می‌کشد تا به دستشان برسد.

جزیره تریستان آنقدر کوچک است که فاقد فرودگاه بوده و نزدیک‌ترین خشکی با جزیره ۳۲۱۸ کیلومتر فاصله دارد. این جزیره علاوه بر بومیانش، میزبان کوچکترین پرنده جهان است که قادر به پرواز نیست و در جای دیگری دیده نشده است.

به دلیل خزه‌ها و جلبک‌های بسیار زیاد و صخره‌های آتشفشانی که زیر آب قرار گرفته و از روی آب دیده نمی‌شوند، نزدیک شدن به این جزیره بسیار مشکل است به طوری که تا به حال کشتی‌ها و قایق‌های زیادی در نزدیک آن غرق شده‌اند.  

جزیره آتشفشانی

جزیره پیت کایرن از چهار جزیره کوچک آتشفشانی به نام‌های هندرسون، دوسی، پیت کایرن و اوئنو تشکیل شده که در جنوب اقیانوس آرام قرار دارد و از مستعمرات انگلستان است و اولین مستعمره این کشور در اقیانوسیه به حساب می‌آید.  

مساحت کل این جزایر کوچک ۴۷ کیلومتر مربع است و به همین دلیل از کوچکترین جزایر دنیا محسوب می‌شوند. این جزیره به خاطر سکونت دزدان دریایی تاهیتیئی، بسیار معروف است و با اینکه امروزه هیچ کدام از آنها زنده نیستند، اما نام خانوادگی‌شان در جزیره و مرکز آن یعنی شهر آدامز بسیار شنیده می‌شود.  این جزیره در سال ۱۷۶۷ توسط کاپیتان فیلیپ کرترت افسر نیروی دریایی انگلستان، کشف شد و او نیز نام خود را بر روی جزیره گذاشت اما آن را ثبت نکرد.  

چندی بعد یک ماجراجوی انگلیسی به آنجا سفر کرد و پس از بازگشت جزیره را به نام خود یعنی پیت کایرن ثبت کرد. در سال ۱۷۹۰ اولین کسانی که در این جزیره ساکن شدند، دزدان دریایی شامل شش مرد و ۱۱ زن و یک کودک بودند که برخی از این زن‌ها و کودکان از شهر دزدیده شده بودند یا بر اثر برخورد کشتی‌شان با جزیره و نداشتن راه فرار در آنجا ساکن شدند و از آن به بعد این جزیره مقر یاغیان شد.  

کشتی آنها در سال ۱۹۵۷ در اعماق آب‌های اطراف جزیره پیدا شد. آمار به دست آمده نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۰۸ جمعیت این جزیره ۴۹ نفر بوده که با مرگ یک پیرمرد ۸۸ ساله این تعداد به ۴۸ نفر رسید.  به جز جزیره پیت کایرن سه جزیره دیگر خالی از سکنه است. این افراد از طریق ساخت صنایع دستی و پرورش زنبور عسل امرار معاش می‌کنند. 

منبع : همشهری