اینفوگرافی؛ ۵۰ کشوری که بیشترین ذخایر ارز و طلا را در بانک‌های مرکزی خود دارند

ذخایر بانک‌های مرکزی نقشی حیاتی در ثبات اقتصاد جهانی دارند و به کشورها کمک می‌کنند تا تعهدات تراز پرداخت‌ها را انجام داده و در برابر شوک‌های اقتصادی یا ژئوپلیتیکی مقاومت کنند.

• ده کشور برتر در مجموع ۹.۴ تریلیون دلار ذخایر ارزی و طلایی در اختیار دارند که بیش از ۶۰ درصد کل ذخایر جهانی را شامل می‌شود.

ذخایر بانک مرکزی را می‌توان «سپر مالی» هر کشور دانست. این ذخایر که شامل ارزهای خارجی، طلا و سایر دارایی‌های نقدشونده هستند، نقشی کلیدی در حفظ ثبات ارزش پول ملی و مقابله با بحران‌های مالی دارند.

در این گزارش، ۵۰ کشوری که بیشترین ذخایر بانک مرکزی را در جهان در اختیار دارند بررسی شده‌اند تا تصویری از توازن مالی جهانی ارائه شود.

داده‌ها و تحلیل

اطلاعات این مطلب از پایگاه The World Factbook استخراج شده است. این داده‌ها ارزش ذخایر ارزی و طلای بانک‌های مرکزی جهان را تا سال ۲۰۲۴ مقایسه می‌کنند.

این ذخایر نشان می‌دهند که اقتصاد کشورها تا چه حد در برابر شوک‌ها مقاوم هستند و چه میزان نفوذ در بازارهای جهانی دارند.

در مجموع، ده کشور نخست بیش از ۶۰ درصد کل ذخایر ارزی و طلای جهان را در اختیار دارند که جایگاه تعیین‌کننده‌ای در نظام مالی بین‌المللی برای آن‌ها ایجاد کرده است.

چین، بزرگ‌ترین دارنده ذخایر ارزی جهان است

طبق برآوردهای The World Factbook، چین با ۳.۵ تریلیون دلار ذخایر بانک مرکزی، بیش از هر کشور دیگری ذخیره ارزی دارد.

به گزارش The Economics Review، این موضوع نتیجه مازادهای تجاری مداوم چین است که باعث می‌شود ورود ارزهای خارجی به کشور بیشتر از خروج آن‌ها باشد.

برای جلوگیری از افزایش سریع ارزش یوان (RMB)، بانک مرکزی چین (PBC) در بازار ارز مداخله کرده و با خرید ارزهای خارجی، پول جدید وارد چرخه اقتصادی می‌کند (که می‌تواند خطر تورم به همراه داشته باشد).

برای خنثی کردن این فشار تورمی، چین از استراتژی‌ای به نام استریلیزاسیون استفاده می‌کند. این روش شامل اجرای سیاست‌های پولی معکوس با مداخله اولیه است تا اثر آن بر پایه پولی خنثی شود.

به‌عنوان مثال، اگر بانک مرکزی چین در بازار ارز مداخله کرده و با استفاده از یوان، ذخایر ارزی اضافی خریداری کند، در مرحله بعد برای استریلیزاسیون از سیاست‌های انقباضی مانند فروش اوراق در بازار آزاد یا افزایش نرخ ذخیره الزامی بانک‌ها استفاده می‌شود.

این کار باعث کاهش دارایی‌های خالص داخلی در ترازنامه بانک مرکزی چین و کاهش بدهی‌های آن می‌شود، که در نهایت رشد پولی را مهار می‌کند.

چرا سوئیس در رتبه چهارم قرار دارد؟

پس از بحران مالی جهانی ۲۰۰۸، تقاضا برای فرانک سوئیس به‌عنوان یک ارز امن به شدت افزایش یافت، و این موضوع باعث شد ارزش آن به‌سرعت بالا برود.

این امر مشکل‌ساز است، زیرا با افزایش سریع ارزش فرانک، واردات ارزان‌تر می‌شود و در نتیجه سطح کلی قیمت‌ها کاهش یافته و خطر تورم منفی (Deflation) افزایش می‌یابد.

برای مقابله با این خطر، بانک ملی سوئیس (SNB) مقادیر زیادی ارز خارجی خریداری کرد تا جلوی رشد سریع ارزش فرانک را بگیرد؛ اما در نتیجه، حجم ذخایر ارزی‌اش به شکل چشمگیری افزایش یافت.

در سال‌های اخیر، بانک ملی سوئیس از همین ذخایر ارزی برای مقابله با فشارهای تورمی استفاده کرده است. با فروش ارزهای خارجی (که باعث افزایش تقاضا برای ارز داخلی می‌شود)، بانک‌های مرکزی می‌توانند ارزش پول ملی خود را بالا ببرند، واردات را ارزان‌تر کنند، رشد قیمت‌ها را کاهش دهند و تورم را به سطح هدف بازگردانند.

منبع: روزیاتو