آل پاچینو و قدرت بازیگری با چشم

آل پاچینو از جمله نوابغ بازیگری دنیای سینما به شمار می‌آید که نزدیک پنج دهه در فیلم‌های متعدد و متنوع به ایفای نقش پرداخت و تنها یکبار موفق به کسب اسکار بازیگری شد. این توفیقات پاچینو را به معدود بازیگرانی بدل می‌سازد که تاج سه‌گانه بازیگری را دریافت کرده‌اند.

آلفردو جیمز پاچینو متولد ۲۵ آوریل ۱۹۴۰ میلادی در نیویورک بازیگر و تهیه کننده امریکایی است. آل پاچینو در دهه ۱۹۷۰ میلادی خود را به عنوان یکی از برجسته‌ترین بازیگران اثبات کرد. وی در کودکی صدا و بازی شخصیت‌هایی را که در فیلم‌ها می‌دید، تقلید می‌کرد.

آل پاچینو در ۱۹۶۶ میلادی در کلاس بازیگری لی استراسبرگ شرکت کرد. مدتی در نقش‌های مکمل به بازی پرداخت و در این مدت موفق به دریافت ۲ جایزه تونی شد. نخستین بار در ۱۹۶۹ در فیلم ناتالی و من ایفای نقش کرد. سرانجام در ۱۹۷۹ میلادی و با بازی در فیلم پدرخوانده زندگی اش برای همیشه تغییر کرد. بازی در این فیلم بود که آل پاچینو را برای نخستین بار به یکی از نامزد‌های مکمل جایزه اسکار تبدیل کرد.

آل پاچینو تاکنون چهار بار موفق به دریافت جایزه گلدن گلوب شده است، وی همچنین هشت مرتبه به عنوان بهترین بازیگر نقش اصلی در سال‌های ۱۹۷۴، ۱۹۷۵، ۱۹۷۶، ۱۹۸۰ و ۱۹۹۳ میلادی برای بازی در فیلم‌های سرپیکو، پدرخوانده ۲، بعد از ظهر سگی، عدالت برای همه و بوی خوش زن به عنوان بهترین بازیگر نقش مکمل برگزیده و در سال‌های ۱۹۷۳، ۱۹۹۱ و ۱۹۹۳ میلادی برای بازی در فیلم‌های پدرخوانده، دیک تریسی و گلن گری گلن راس نامزد جایزه اسکار شد. او در نهایت در ۱۹۹۳ میلادی برای بازی درفیلم بوی خوش زن جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی را به دست آورد.

دوران بازیگری آل پاچینو
ورود آل پاچینو به عرصهٔ بازیگری را باید ۱۹۶۹ دانست. پاچینو در این سال همان طور که در مقدمه گفته شد در فیلم ناتالی و من نقش آفرینی کرد و ۲ سال بعد از آن نیز ایفای نقشی در وحشت در نیلی پارک را پذیرفت. اما بازی در این ۲ فیلم هرگز او را راضی نکرد تا اینکه فرانسیس فورد کاپولا تصمیم به ساخت یکی از شاهکار‌های تاریخ سینما یعنی فیلم پدرخوانده گرفت و نقش مایکل کورلئونه به او واگذار شد.

رابرت ردفورد و جک نیکلسون و جمعی دیگر از بازیگران مشهور سینمای دنیا مورد آزمایش قرار گرفتند، اما کاپولا فقط پاچینو را انتخاب کرد. پاچینو برای این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد که به آن نرسید.

او در ۱۹۷۳ میلادی در فیلم‌های مترسک و سرپیکو بازی کرد. در مترسک نقش آدمی سرگشته را داشت که در پی هویت خویش است و در سرپیکو نیز یک پاچینوی تمام عیار بود. آل پاچینو در این فیلم نقش فرانک سرپیکو افسر پلیسی را بازی کرد که فساد افسران مافوق خود را افشا می‌کند.

آل پاچینو در همان سال بار دیگر نامزد دریافت اسکار شد، اما باز هم این جایزه نصیبش نشد. اما منتقدان، جایزهٔ گلدن گلاب را به سبب بازی در سرپیکو به وی اهدا کردند.

از دیگر بازی‌های چشمگیر آل پاچینو می‌توان به حضورش در فیلم‌های پدرخوانده ۲ (۱۹۷۴)، بعد از ظهر سگی (۱۹۷۵) و عدالت برای همه (۱۹۷۹) اشاره کرد. پاچینو برای بازی در همه این فیلم‌ها نامزد اسکار شد، اما مورد بی مهری اعضای اسکار قرار گرفت. او می‌گوید: من برای اسکار بازی نمی‌کنم، چون بازیگری عشق من است، عشقی که هرگز نمی‌توانم رهایش کنم.

زمانی که نقش شیطان در فیلم وکیل مدافع شیطان (۱۹۹۷) را ایفا کرد، همه بزرگان، نامداران و تماشاگران سینما و مردم عادی او را نابغه خواندند. او برای بازی در فیلم هایی، چون کرامر علیه کرامر (۱۹۷۹)، اینک آخرالزمان و متولد چهارم جولای (۱۹۸۹) برای بازی دعوت شد، اما او قبول نکرد. هنگامی که کاپولا برای فیلم اینک آخرالزمان او را دعوت کرد، آل پاچینو در یک جمله پاسخ منفی به او داد: من با تو به جنگ نخواهم آمد.

دههٔ ۹۰ را باید دههٔ نوینی برای آل پاچینو دانست، زیرا او که پس از بازی در فیلم انقلاب (۱۹۸۵) مبتلا به ذات الریه شده و مدت چهار سال نیز از عالم سینما دور مانده بود در فیلم دریای عشق (۱۹۸۹) بار دیگر خوش درخشید.

از فیلم‌های مشهور او در این دهه می‌توان به دیک تریسی، پدرخوانده ۳ (۱۹۹۰)، فرانکی و جانی (۱۹۹۱)، گلن گری گلنراس (۱۹۹۲)، راه کارلیتو (۱۹۹۳)، التهاب (۱۹۹۵)، تالار شهر (۱۹۹۶)، وکیل مدافع شیطان، دنی براسکو (۱۹۹۷) و خودی (۱۹۹۸) اشاره کرد، اما برترین فیلم او در این دهه، بوی خوش زن در ۱۹۹۳ میلادی بود که جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد.

آل پاچینو در این فیلم ایفاگر نقش مرد نابینایی بود که عشق به همنوع را به بهترین شکل ممکن بیان می‌کند. علاوه بر جایزهٔ اسکار، جایزه گلدن گلاب نیز برای این فیلم از طرف منتقدان به او اعطا شد.

سبک و متد بازیگری آل پاچینو
کمتر بازیگری در سینمای دنیا می‌توان سراغ گرفت که نظیر آل پاچینو قدرت بازی با چشم را داشته باشد. چشمان پاچینو قدرت صحبت کردن با مخاطب را دارد و می‌توان برق خاصی را در دیدگان وی احساس کرد. این یکی از امتیازات منحصر به فرد او است و فیلم پدرخوانده ۲ اوج بازی وی با چشم هایش به شمار می‌رود.

قدرت و تأثیر نگاه او صحنه‌های جاودانه‌ای را در تاریخ سینمای جهان خلق کرده است. به عنوان مثال بازی استثنایی او در سکانس مرگ سولاتسو و پلیس خیانت کار (پدر خوانده۱) استعداد بی نظیرش را به نمایش می‌گذارد.

آل پاچینو در بازیگری دارای سبک ویژه‌ای است و به واقع سرشار از استعداد است و به خوبی می‌تواند ایفاگر هر نقشی باشد. نکتهٔ برجسته در بیشتر بازی‌های او این است که مخاطب را با خود همراه می‌سازد. فرانسیس فورد کاپولا درباره او می‌گوید: اگر کارگردان نمی‌شدم، دوست داشتم یک پاچینو بودم. صدای گرم و دلنشین او در بازی به پاچینو کمک فراوانی می‌کند، گویی اعضای بدنش همه هنگام بازی واقعاً بازیگر هستند.

نکاتی جالب درباره زندگی خصوصی و کاری آل پاچینو. آل پاچینو مدت زیادی با فقر و افسردگی دست و پنجه نرم می‌کرد و گاهی حتی برای رسیدن به محل آزمون بازیگری، از نزدیکانش، پول بلیت اتوبوس را قرض می‌کرد.. در کودکی مادر و پدرش از هم جدا شدند و آل پاچینو با مادرش (رز پاچینو) زندگی می‌کرد. در ۲۲ سالگی مادرش را از دست داد.

آل پاچینو در اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی روزانه چهار پاکت سیگار می‌کشید، بعد از آن به روزانه ۲ پاکت سیگار کاهش پیداکرد، اما در ۱۹۹۴ میلادی برای حفاظت از صدایش این عادتش را ترک کرد و سپس به ندرت از سیگار گیاهی استفاده می‌کرد.. در اوایل حرفه اش به عنوان استندآپ کمدین بازی می‌کرد.

می‌گوید به هرکه می‌گویم باور نمی‌کند.. سونی اسم مستعارش در دوران کودکی بود. در اوایل حرفه اش قصد داشت تا نامش را به" سونی اسکات" تغییر دهد تا با نام سونی اشتباه گرفته نشود.. سال پاچینو پدرش بازیگر و مامور بیمه بود.. آل پاچینو یکی از معدود بازیگران هالیوودی است که هرگز ازدواج نکرده است.. مدتی به عنوان دربان در تالار کارنگی کار می‌کرد.

می‌گوید: زمانی که دربان بودم و در حالی که در آینه دیواری خودم را تحسین می‌کردم از کار اخراج شدم.. آل پاچینو از طرفداران پروپا قرص شکسپیر است و "هملت" یکی از نمایشنامه‌های مورد علاقه اش است.. تهیه کننده فیلم پدرخوانده او را پاچینو ریز اندام می‌نامید و دوست نداشت تا نقش کورلئونه را بازی کند چرا که آل پاچینو ۱۷۰ سانتی متر قد داشت..

زمانی که در آزمون بازیگری فیلم پدرخوانده در استودیو حضور داشت، چندین بار به وسیله مدیر آنجا رد شد، اما فورد کاپولا برای داشتن او جنگید. فیلمبرداری خیلی زود انجام گرفت، زیرا هر۲ می‌ترسیدند تا به وسیله مدیر استودیو اخراج شوند.. درباره کار با مارلون براندو در فیلم پدرخوانده گفته است: او را بسیار دوست دارم. مرد حساسی است. سختی‌هایی را که با آن‌ها روبرو بودم، می‌دید و به خاطر دارم که یکبار پشت سرم آمد، ماساژم داد و پرسید حالت خوب است؟

آل پاچینو درباره سه گانه پدرخوانده گفته است: داستانی ترسناک، طولانی و خسته کننده.. برای بازی در سری سوم فیلم پدر خوانده، ۷ میلیون دلار درخواست کرد، این کار او به عصبانیت فرانسیس فورد کاپولا منجر شد به طوریکه وی تصمیم داشت تا داستان را دوباره بنویسد و از بعد از مرگ مایکل کورلئونه آن را آغاز کند. سرانجام آل پاچینو با دستمزد ۵ میلیون دلار این نقش را بازی کرد.. آل پاچینو: من آدم گوشه گیری هستم، همانطور که همواره بوده ام.

مردم می‌خواهند تا همیشه مانند یک سوپراستار بازی کنم. نمی‌خواستم بازیگر شوم و از آن لذت نمی‌برم، اما باید بازی کنم و کار دیگری برایم وجود ندارد.. آل پاچینو: از خدا خواستم تا به من یک دوچرخه بدهد، اما خدا کار‌ها را اینطور انجام نمی‌دهد؛ بنابراین یک دوچرخه دزدیدم و از خدا طلب بخشش کردم.. آل پاچینو مدتی از بی خوابی مزمن رنج می‌برد..

آل پاچینو درباره جانی دپ می‌گوید: که او یکی از بهترین بازیگران در میان هم نسلانش است. استعداد باورنکردنی دارد. می‌تواند خودش را به جای شخصیت داستان قرار دهد و براساس لازمه هر سکانس تغییر کند. این موهبتی بسیار نادر است.. طرفدار پروپا قرص اپرا است.. در فیلم بعد از ظهر سگی در ۱۹۷۵ میلادی، آل پاچینو به همراه کریس ساراندون صحنه‌ای را که پای تلفن بودند، بداهه گویی کردند..

در ۱۹۷۳ و در زمان بازی در فیلم "سرپیکو" آنقدر غرق شخصیتش شده بود که در واقعیت راننده کامیونی را دستگیر و به جرم آلودگی تهدیدش کرد.. احترام زیادی برای رابرت دنیرو، جانی دپ و شان پن قائل است.. آل پاچینو در ۱۹۶۱ میلادی به دلیل حمل سلاح مخفی دستگیر شد.. یکی از یازده بازیگری است که در یک سال نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اصلی و بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شده است..

اینترتینمت ویکلی، آل پاچینو را چهل و یکمین بازیگر برتر تمامی ادوار نامید.. در اکتبر ۱۹۹۷ میلادی در مجله امپایر از میان صد بازیگر برتر تمامی دوران رتبه چهارم را به دست آورد.. در ۱۹۹۰ میلادی بعد از چهارسال دوری از بازیگری فیلم بدنام محلی (The Local Stigmatic) را ساخت که تاکنون اکران نشده است..

از آل پاچینو پرسیدند که می‌خواهد چگونه به خاطر آورده شود، گفت: بهترین چیزی که شنیدم این است، نمی‌خواهم مرا فراموش کنی. می‌خواهم مرا به خاطر آوری.