۱۰ حقیقت جالب در مورد خرس‌ها
دانشمندان مشخص کرده اند که بچه‌های خرس پاندا اساساً نارس هستند و در ۷۰ درصد رشدی که معمولاً از یک دوره کامل حاملگی انتظار می‌رود، متولد می‌شوند. اینکه چرا پاندا‌ها زودتر از سایر گونه‌های خرس به دنیا می‌آیند مشخص نیست.
فرادید | زیستگاه خرس‌ها در سرتاسر جهان، از آمریکای شمالی تا آمریکای جنوبی و اروپا تا آسیا پراکنده شده است. از طرفی تنوع زیست محیطی منجر به پیدایش گونه‌های شگفت انگیزی از آن‌ها در اندازه‌های مختلف و با عادات و ترجیحات غذایی متفاوت شده است.
به گزارش فرادید؛ هشت گونه خرس در حیات وحش حضور دارد: خرس سیاه آمریکای شمالی، خرس سیاه آسیایی، خرس قهوه ای، پاندای غول پیکر، خرس قطبی، خرس تنبل، خرس خورشید (جنگلی) و خرس کوهستان.
متأسفانه، جمعیت همه این‌ها طبق فهرست قرمز IUCN از گونه‌های در معرض خطر انقراض و آسیب پذیرهستند که بیشتر به دلیل از دست دادن زیستگاه و شکار غیرقانونی است.
با این وجود، از خرس قطبی - بزرگترین شکارچی خشکی روی زمین - گرفته تا پاندای غول پیکری که روز‌ها را با بازی با بامبو می‌گذراند، خرس‌های دنیا ویژگی‌های شگفت‌انگیزی دارند. در این مطلب چند مورد از جنبه‌های عجیب و غریب خرس‌ها را بیان می‌کنیم:
۱. پاندا‌ها برای خوردن یک استخوان اضافی در دست (شست کاذب) دارند
پاندا‌ها به دلیل تمایل زیادی به خوردن بامبو شناخته می‌شوند. پاندا‌ها بیش از ۱۲ ساعت در روز را صرف تغذیه می‌کنند و هر روز بین ۲۰ تا ۴۰ پوند مواد گیاهی می‌خورند. برای اینکه راحت‌تر از ساقه‌ها و برگ‌ها تغذیه کنند، آن‌ها دارای ویژگی بدنی خاصی هستند.
پاندا‌ها یک استخوان دراز در هر پنجه جلویی در امتداد مچ خود دارند که به انتهای برآمدگی پنجه وصل است. این استخوان که به عنوان استخوان سزاموئید (غضروف کنجدی) شناخته می‌شود، کمی شبیه به انگشت شست عمل می‌کند و توانایی بیشتری به پاندا برای پیچ و تاب دادن ساقه‌های بامبو می‌دهد.
این یک انگشت شست واقعی نیست و پاندا نمی‌تواند از آن برای درک و لمس اشیا استفاده کند، اما ابزار خوبی است برای اینکه راحت‌تر بامبو بخورد.
استفان جی گولد، نویسنده کتاب «شست پاندا: جستجوی بیشتر در تاریخ طبیعی»، توضیح داد که چگونه پاندا‌ها ساقه‌های بامبو را در پنجه‌های خود نگه داشتند و با کذاشتن ساقه‌ها بین انگشت شستی که ظاهراً انعطاف‌پذیر است به راحتی برگ‌ها را جدا کردند. او در ادامه متوجه شد که استخوان اضافی مچ دست یک راه حل تا حدی پیش و پاافتاده، اما کاملا قابل اجراست.
۲. لب‌های خرس‌های تنبل یک جاروبرقی طبیعی است
لب‌های خرس تنبل در گذر زمان به خاطر عادت‌های غذایی‌اش تغییر کرده و این ویژگی آنقدر برجسته است که نام جایگزین «خرس لب دار» را به این موجود داده اند.
خرس تنبل علاوه بر خوردن میوه‌ها و گل‌ها در منطقه بومی خود هند، عاشق خوردن مورچه‌ها و موریانه‌ها است. این کار را با استفاده از لب پایینی بلند خود انجام می‌دهد که می‌توان آن را در اطراف لبه بیرونی بینی خود پیچید و نوعی شلنگ مکش دار از انتهای پوزه ایجاد کند و به دلیل اینکه فاقد دندان‌های ثنایای بالایی است، می‌تواند به راحتی در یک وعده غذایی صد‌ها حشره را بمکد. از این نظر خرس تنبل شبیه مورچه خوار است.
ظاهراً صدای خوردن خرس تنبل به دلیل مکش قوی که توسط لب هایش ایجاد می‌شود، بلند و ترسناک است. حتی مو‌های خاصی روی بینی خود دارد که می‌تواند هنگام غذا خوردن سوراخ‌های بینی خود را ببندد تا هیچ حشره‌ای بالا نرود.
۳. خرس‌های قهوه‌ای بیشترین پراکندگی در جهان را دارند
خرس قهوه‌ای که بومی اروپا، آسیا، آفریقا و آمریکای شمالی است، زمانی در سراسر جهان دیده می‌شد. به دلیل انقراض گونه‌های محلی در مناطق خاص دامنه جمعیتی آن‌ها امروزه به طور قابل توجهی کاهش یافته است. با این حال، سازمان حفاظت از خرس‌ها بیان می‌کند که جمعیت آن نسبتاً پایدار باقی می‌ماند.
در حال حاضر، خرس قهوه‌ای را می‌توان در سراسر اروپا، آسیا و آمریکای شمالی یافت. بیشترین جمعیت در روسیه، ایالات متحده و کانادا و سایر جمعیت‌های اصلی در منطقه کارپات رومانی، بالکان و اسکاندیناوی هستند. برخی از زیرگونه‌های خرس قهوه ای، مانند خرس گوبی در مغولستان، بسیار نادرهستند.
۴. خرس‌های "گرولار" و "پیزلی"؛ نمونه‌های نادر طبیعت
تجاوز خرس‌های قهوه‌ای و خرس‌های قطبی به قلمرو‌های یکدیگر بیشتر دیده می‌شود، به ویژه زمانی که خرس‌های قطبی فاقد محوطه یخی مورد نیاز برای شکار فوک‌ها هستند و نتیجه می‌شود جفت گیری با خرس قهوه‌ای که باعث افزایش گونه‌های نادر خرس‌های هیبریدی (دورگه) است که معمولاً خرس‌های "گرولار" یا "پیزلی" نامیده می‌شوند.
در سال ۲۰۰۶، یک شکارچی خرس قطبی را کشت، اما در واقع مشخص شد که ترکیبی از خرس قطبی و گریزلی بوده است. این اولین نمونه تایید شده جفت گیری بین دو گونه متفات در طبیعت بود. جالب اینجاست که این خرس‌ها بارورترهستند، به این معنی که خرس‌های قطبی و خرس گریزلی می‌توانند بر مخزن ژنی گونه‌های دیگری تأثیر بگذارند.
آن‌ها معمولا کوچکتر از خرس قطبی اما بزرگتر از گریزلی هستند. مو و دندان آن‌ها ترکیبی از هر دو گونه است. در مورد اینکه آیا این چیز بدی است یا خیر، نظرات متفاوت است. برخی از محققان پیشنهاد می‌کنند که این روش انعطاف‌پذیری را در جمعیت ایجاد می‌کند و تضمین می‌کند که خرس‌ها در مواجهه با تغییرات آب و هوایی بهتر رفتار خواهند کرد.
۵. خرس‌های سیاه همیشه سیاه نیستند
همانطور که در نگاه اول حدس زده اید، خرس‌های این عکس خرس قهوه‌ای نیستند. آن‌ها در واقع یک خرس سیاه دارچینی رنگ و توله بور او هستند. اگرچه این گونه خرس سیاه نامیده می‌شود، اما گونه آن‌ها طیف رنگی زیادی دارند: سیاه، قهوه ای، دارچینی، بور، آبی مایل به خاکستری یا حتی سفید.
تنوع رنگ به محیط زندگی خرس‌ها مربوط می‌شود. رنگ روشن‌تر در خرس‌های سیاه در غرب ایالات متحده رایج‌تر است، زیرا سایه‌های روشن‌تر به آن‌ها کمک می‌کند در علفزار‌های باز با هم ترکیب شوند و زمان بیشتری را برای چرا و تغذیه فراهم کنند و همچنین استرس گرمایی را کاهش دهند. حدود نیمی از خرس‌های سیاه غربی سایه‌های قهوه‌ای دارند.
در همین حال، در شمال شرقی، حدود ۹۷ درصد از خرس‌های سیاه رنگ سیاه دارند. این به ملانین موجود در خز سیاه مربوط می‌شود که به مقاوم‌تر شدن آن در برابر سایش در سطوح زیرین جنگل‌های شرقی کمک می‌کند. گاهی اوقات خز زیر نور خورشید سفید می‌شود و در نتیجه رنگ خرس در پایان تابستان نسبت به ابتدای تابستان روشن‌تر است.
۶. خرس‌های سفید اهمیت فرهنگی دارند
معروف‌ترین خرس‌های سیاهی که به دلیل ژنتیک غیرسیاه شدند بخشی از زیرگونه «کرمود» هستند که در کلمبیا یافت می‌شوند و به افتخار فرانک کرمود، مدیر سابق سلطنتی بریتیش کلمبیا «کرمود» نامگذاری شده‌اند.
بین ۱۰ تا ۲۵ درصد از موجودات در این زیرگونه پوششی کاملا سفید یا کرم دارند که با توجه به اینکه از نظر فنی خرس سیاه هستند، جای تعجب دارد. با این حال، توله این خرس مانند سایر خرس‌های سیاه چشم و بینی تیره دارد.
خرس سفید کرمود، فراتر از زیبایی شگفت‌انگیز خود، دارای اهمیت فرهنگی است و به آن لقب خرس روح را داده اند. یکی از داستان‌هایی که گفته می‌شود این است: از جانب کلاغ می‌گوید که با رسیدن عصر یخبندان، این حیوان جهان را به یاد برف و یخ می‌اندازد. در داستان دیگری، خرس‌های سیاه توافق می‌کنند که در طول زمان، برخی از توله‌های آن‌ها سفید باشند.
در حالی که این خرس‌ها را می‌توان در سراسر جنگل‌های بارانی معتدل ساحلی ایالت بریتیش کلمبیا یافت، آن‌ها به طور خاص در دو جزیره بیشتر دیده می‌شوند - شاهزاده رویال و گریبل.
۷. بچه‌های پاندا به طرز شگفت انگیزی کوچک هستند
توله‌های پاندا به خاطر بامزه بودنشان معروف هستند، اما چیز خاصی در مورد آن‌ها وجود دارد: آن‌ها به طرز عجیبی کوچک هستند. معمولاً در هر زایمان دو توله به دنیا می‌آید، اما فقط یکی زنده می‌ماند.
وزن آن‌ها در بدو تولد تنها ۳.۵ اونس است که معادل یک قالب کره است. همانطور که موسسه اسمیتسونیان توضیح می‌دهد، "به جز یک جانور کیسه دار، مانند کانگورو ،یک بچه پاندا غول پیکر کوچکترین نوزاد پستاندار نسبت به اندازه مادر است. "
دانشمندان مشخص کرده اند که بچه‌های پاندا اساساً نارس هستند و در ۷۰ درصد رشدی که معمولاً از یک دوره کامل حاملگی انتظار می‌رود، متولد می‌شوند. اینکه چرا پاندا‌ها زودتر از سایر گونه‌های خرس به دنیا می‌آیند مشخص نیست. پیشو لی، دانشجوی دانشگاه دوک که پژوهشی در این زمینه انجام داده است، گفت: «آن‌ها اساساً نارس به دنیا می‌آیند».
احتمالاً با فرآیندی به نام "کاشت تاخیری" که اغلب آن را تجربه می‌کنند، ارتباط دارد. یک تخمک بارور شده برای چندین ماه قبل از کاشت در دیواره رحم برای رشد شناور است. در آن زمان، خرس‌های دیگر دو ماه قبل از زایمان باردار می‌شوند، در حالی که پاندا‌ها فقط یک ماه این کار را انجام می‌دهند.
۸. خرس‌های قطبی پستانداران دریایی هستند
خرس‌های قطبی یک مورد خاص در میان گونه‌های خرس هستند، زیرا برای غذا و مکانی برای زندگی به اقیانوس و دریا‌ها وابسته هستند. در نتیجه، آن‌ها تنها گونه خرس‌هایی هستند که پستانداران دریایی در نظر گرفته می‌شوند. آن‌ها حتی تحت قانون حفاظت از پستانداران دریایی قرار می‌گیرند.
خرس‌های قطبی برای زنده ماندن در زیستگاه یخی خود، ویژگی‌های بدنی دقیقی دارند. آن‌ها دارای پنجه‌های جلویی هستند که به آن‌ها کمک می‌کند با سرعتی در حدود شش مایل در ساعت در آب شنا کنند.
از پای عقب خود به عنوان سکان استفاده می‌کنند. علاوه بر این، پوشش ضخیمی که دارند از آن‌ها در برابر آب سرد محافظت می‌کند و سوراخ‌های بینی آن‌ها هنگامی که زیر آب هستند بسته می‌شود. خرس‌های قطبی می‌توانند ساعت‌ها به طور مداوم شنا کنند و در میان یخ‌ها در جستجوی فوک‌ها برای شکار و غذا خوردن باشند.
۹. فقط یک گونه خرس در نیمکره جنوبی زندگی می‌کند
همه خرس‌های جهان در نیمکره شمالی زندگی می‌کنند، به جز یکی: خرس عینکی. این خرس اغلب در کوه‌های آند آمریکای جنوبی یافت می‌شود و به درستی نام دیگر آن خرس آند است.
خرس‌های عینکی از غرب ونزوئلا تا غرب بولیوی، و گاهی تا شمال غربی آرژانتین، جایی که جنگل‌های ابری سرسبز و به هم تنیده را به عنوان زیستگاه خود انتخاب می‌کند پراکنده هستند.. این خرس‌ها عمدتاً گیاه‌خوار هستند و عاشق این هستند که میوه بخورند، به طوری که از درختان بالا می‌روند و روز‌ها منتظر رسیدن میوه‌ها می‌نشینند.
خرس عینکی دارای خطوط کرم رنگ در اطراف چشم است، که اغلب شبیه فریم عینک است، اگرچه ممکن است این نشانه‌ها تا گردن و سینه خرس کشیده شود. این گونه نه تنها آخرین گونه خرس باقیمانده در نیمکره جنوبی است، بلکه آخرین خویشاوند باقی مانده خرس‌های صورت کوتاه است.
۱۰. اعضای بدن خرس‌های خورشیدی خواص دارویی دارند؟!
خرس خورشیدی (جنگلی) کوچکترین گونه خرس است که فقط نصف اندازه یک خرس سیاه است، با یک علامت منحصر به فرد روی سینه اش که شبیه طلوع خورشید است واین نام به یاد ماندنی را به خرس داده است. هر خرس دارای یک علامت جداگانه مانند اثر انگشت است. آن‌ها دوست دارند در بالای درختان بنشینند و در لانه استراحت کنند تا از انسان‌ها دور باشند.
این گونه خرس‌ها به شدت از طرف انسان مورد تهدید واقع می‌شوند. آن‌ها اغلب به خاطر پنجه‌ها، کیسه صفرا و محصولات صفراوی شکار و کشته می‌شوند تا در طب سنتی چینی مورد استفاده قرار گیرند.
علاوه بر این، خرس‌های خورشیدی یکی از گونه‌هایی هستند که در مزارع صفرای خرس مورد استفاده قرار می‌گیرند، روشی بی‌رحمانه که در آن خرس‌ها را در قفس نگه می‌دارند تا صفرایشان را برای تجارت سیاه دارویی استخراج کنند، اما در هیچ یک از این موارد، شواهد علمی مبنی بر داشتن ارزش دارویی وجود ندارد.
منبع: treehugger
ترجمه: فرادید
