روش خلاقانه مخوف‌ترین شکارچی دریا برای حفاظت از بچه‌هایش
به نظر می‌رسد مراقبت از شکارچیان باستانی در این محیط‌ها اهمیت زیادی داشته است به‌ویژه که نوزاد‌ها و نوجوان‌ها همراه با دیگر کوسه‌های باستانی زندگی می‌کردند. یکی از نمونه‌ها مگالودون در پاناما است.
به نظر می‌رسد بزرگ‌ترین کوسه‌های جهان، فرزندان خود را در پرورشگاه‌های اقیانوسی رها می‌کردند.
کوسه‌های منقرض‌شده‌ی عظیم از میلیون‌ها سال قبل پیغامی برای ما دارند و دیرینه‌شناسان برای افشای این پیغام تلاش می‌کنند. آن‌ها تعداد زیادی از پرورشگاه‌های کهن را کشف کردند که احتمالاً کوسه‌های جوان در آنجا متولد می‌شدند و تا زمانی که به اندازه‌ی کافی بزرگ شوند در آنجا می‌ماندند. کوسه‌ها حداقل از ۲۳ میلیون سال پیش، از این استراتژی موفق تکاملی استفاده می‌کنند.
فراوان‌ترین بقایایی که از این شکارچیان رأس هرم بقا داریم، دندان‌های آن‌ها هستند. معمولاً غضروف‌ها که مؤلفه‌ی اصلی ساختار داخلی بدن کوسه هستند، زیاد دوام نمی‌آورند و فسیل نمی‌شوند. با توجه به کمیابی چشمگیر فسیل‌ها، دیرینه‌شناس‌ها چگونه می‌توانند انواع و سن کوسه‌های منقرض‌شده را شناسایی کنند؟ و چگونه موقعیت پرورشگاه کهن مربوط به ده‌های میلیون سال پیش را تعیین می‌کنند که حتی دیگر زیر آب نیستند؟
پاسخ در دندان‌ها است
پاسخ به پرسش‌های فوق در دندان‌های فسیلی نهفته است. دیرینه‌شناس‌ها براساس این دندان‌ها می‌توانند به شناسایی گونه‌ها بپردازند و اندازه، دما و میزان شوری آب محل زندگی کوسه‌ها را تخمین بزنند. به نقل از متیو گیبسون، نمایشگاه‌گردان تاریخ طبیعی موزه‌ی چارلستون، گرچه دانشمندان هنوز نمی‌توانند براساس یک دندان فسیلی به سن دقیق کوسه‌ها پی ببرند، می‌توانند بفهمند که کوسه، نوزاد، نوجوان یا بزرگسال بوده است.
براساس دندان‌ها می‌توان فهمید که یک منطقه، زمانی پرورشگاه باستانی کوسه‌های جوان بوده است؛ و اندازه‌گیری‌ها و تحلیل‌های زیادی روی یک دندان لازم است تا بتوان به نوع گونه، گروه سنی و ابعاد کوسه پی برد. با وجود سختی‌ها، پروژه به پایان رسید. اولین پرورشگاه کهن مگالودون در پاناما کشف شد و در مقاله‌ی سال ۲۰۱۰ شرح داده شد.
وقتی بحث کوسه‌های منقرض‌شده به میان می‌آید، مگالودون (اوتودس مگالودون) تنها جانور غول‌پیکر و ترسناک دریایی است که در ذهنمان ترسیم می‌شود؛ اما تعداد زیادی از گونه‌های کوسه‌های کهن در چند میلیون سال گذشته ساکن دریا‌ها بودند که همه دندان‌هایی عظیم داشتند.
از ۱۲ سال پیش، تعداد بیشتری از پرورشگاه‌های باستانی کوسه‌های دندان بزرگ در کشور‌هایی مثل پرو، شیلی، اسپانیا و ساحل شرقی ایالات متحده کشف شدند. در سال ۲۰۲۰، اولین پرورشگاه کهن کوسه‌های بزرگ سفید (Carcharodon carcharias) در شیلی و در سال ۲۰۲۱، اولین پرورشگاه کهن گونه‌های دندان‌بزرگ دیگر به نام Carcharocles angustidens در کارولینای جنوبی کشف شدند.
سه گروه از پژوهشگر‌ها که پرورشگاه‌های کهن جدید را کشف کردند به بررسی تعداد چشمگیر دندان‌های فسیلی پرداختند: ۲۸ دندان مگالودون از پاناما، ۱۳۶ دندان Carcharocles angustidens از دو منطقه در کارولینای جنوبی و تقریباً ۲۳۴ دندان کوسه‌ی بزرگ سفید از سه منطقه‌ی مجزای شیلی و پرو که ۶۹ عدد از آن‌ها از پرورشگاهی کهن در شیلی به دست آمدند. دکتر جیم ویلافانا، دیرینه‌شناس مرکز پژوهش‌های پیشرفته در کوکیمبوی شیلی و مؤلف ارشد مقاله‌ی کوسه‌ی بزرگ سفید باستانی است.
او می‌گوید: بررسی ۲۳۴ دندان کار بزرگی بود. آلونسو آلوارادو اندازه‌گیری دندان‌ها را تحت سرپرستی من انجام داد. این فرایند و کار‌های مرتبط با آن (پایگاه داده و آماده‌سازی تصاویر) در طی چهار ماه اجرا شدند.»
پروشگاه کوسه چگونه به وجود می‌آید؟
به نقل از گیبسون و دکتر رابرت بویئنکر یکی از مؤلفان مقاله‌ی پرورشگاه کهن Carcharocles angustidens، این ایده که تعداد زیاد دندان‌های فسیلی نشان‌دهنده‌ی تعداد زیادی کوسه‌ها است، تااندازه‌ای یک فرضیه است. گیبسون طی ایمیلی توضیح می‌دهد:
گرچه دندان‌های کوسه‌ها در طول عمر آن‌ها از دست می‌روند و دوباره رشد می‌کنند، به نظر بعید می‌رسد که یک کوسه در یک محل ثابت مانده باشد و دندان‌هایش را با سرعتی منظم از دست دهد به گونه‌ای که کل دندان‌ها فسیل شوند و بر اثر جریان‌های اقیانوسی و جزر و مدی جابه‌جا نشوند؛ اما براساس فرضیه‌ای محتمل‌تر، دندان C. angustidens در این موقعیت‌ها رایج است، زیرا تعدادی کوسه در این مناطق زندگی می‌کردند که دندان‌هایشان را از دست دادند.
اگر جمعیت در یک محل به صورت ثابت وجود داشته باشند، احتمال رسوب و فسیل‌شدن دندان افتاده حتی پس از جابه‌جایی بر اثر جریان‌ها بیشتر می‌شود.
دکتر بوئسنکر، استادیار پژوهشی موزه‌ی تاریخ طبیعی مک‌باون می‌افزاید: نمی‌توانیم ثابت کنیم دندان‌های مجزا از یک کوسه هستند مگر اینکه یک مجموعه دندان مرتبط پیدا کنیم؛ بنابراین فرض می‌کنیم این دندان‌ها از کوسه‌های متفاوتی هستند. با توجه به این فرضیه، برخی کوسه‌ها چند دندان خود را به ازای هر بار تغذیه از دست داده‌اند.
دیگر سرنخ‌های مهم برای یافتن موقعیت پرورشگاه باستانی از کوسه‌های کنونی و رفتار آن‌ها به دست می‌آیند. برخی از پرورشگاه‌های کوسه را می‌توان در مناطقی پیدا کرد که برای محافظت و تغذیه‌ی نوزادان در حال رشد به کار می‌روند. دیرینه‌شناسان این دو جنبه‌ی کلیدی را در سوابق فسیلی هم پیدا کردند: محیط‌های دریایی کم‌عمق که با منابع غذایی پر شدند.
وجود بی‌مهره‌های فسیلی مشخصی مثل حلزون‌ها مدرکی بر کم‌عمق بودن محیط‌های دریایی است و فسیل‌های ماهی نشان‌دهنده‌ی منبع غذایی احتمالی کوسه‌های در حال رشد هستند. نبود فسیل پستاندارانی مثل فوک‌ها یا گاو‌های دریایی در این نواحی هم سرنخ مهمی است چراکه کوسه‌های کنونی هنگام بلوغ تنها از پستانداران تغذیه می‌کنند.
به نظر می‌رسد مراقبت از شکارچیان باستانی در این محیط‌ها اهمیت زیادی داشته است به‌ویژه که نوزاد‌ها و نوجوان‌ها همراه با دیگر کوسه‌های باستانی زندگی می‌کردند. یکی از نمونه‌ها مگالودون در پاناما است. در این منطقه بیش از ۴۰۰ دندان از حداقل ۱۶ گونه‌ی متفاوت کوسه‌ی فسیلی کشف شدند. مگالودون‌های جوان کوچک نبودند. طول نوزاد مگالودون در پرورشگاه‌های کهن به ۲ متر می‌رسید؛ طول گونه‌های نوجوان هم بین ۲ تا ۱۰/۵ متر متغیر بود.
بااین‌حال شکارچیان هم‌زیست می‌توانستند نوزادانی به آن ابعاد را کنترل کنند. از شکارچیان کهن کشف‌شده می‌توان به کوسه‌ی سرچکشی بزرگ (Sphyrna mokarran) و گونه‌ی منقرض‌شده‌ی کوسه‌ی راسویی (Hemiprtistis serra) اشاره کرد.
چرا پرورشگاه؟
تمام این یافته‌ها نشان می‌دهند کوسه‌ها به مدت میلیون‌ها سال در پرورشگاه‌ها جمع شدند و به باور پژوهشگر‌ها دلایل خوبی برای این کار داشتند. دکتر کاتالینا پیمینتو، دیرینه‌شناس مؤسسه‌ی دیرینه‌شناسی و موزه‌ی دانشگاه زوریخ سوئیس و دانشگاه سوانزای ولز در بریتانیا است. او مؤلف اصلی مقاله‌ای درباره‌ی پرورشگاه کهن مگالودون در پاناما و همچنین یکی از مؤلفان مقاله‌ای با موضوع اولین پرورشگاه کهن کوسه‌ی بزرگ سفید در شیلی است.
پیمنتو از سال ۲۰۱۰ درباره‌ی کوسه‌های باستانی تحقیق می‌کرد. از دستاورد‌های او می‌توان به تخمین اندازه‌ی واقعی مگالودون اشاره کرد که به ۱۵ تا ۱۸ متر می‌رسید. او می‌نویسد: سوء برداشتی درباره‌ی کوسه‌های بزرگ وجود دارد. آن‌ها می‌توانند در بخش‌هایی از اقیانوس مخفی شوند و از دید پنهان بمانند.
امروزه بهتر می‌دانیم کوسه‌ها چگونه از پرورشگاه به‌عنوان راهی برای محافظت از فرزندان خود در حدود میلیون‌ها سال پیش استفاده می‌کردند و شواهد نشان می‌دهند که این رفتار تا چه اندازه کهن است و می‌تواند گسترده باشد.
منبع: خبرآنلاین
