8 حقیقت درباره گراز دریایی شگفت انگیز

فرادید| والروس‌ها یا همان گراز دریایی بیشتر به خاطر عاج های بزرگشان مشهور شده اند. در واقع، نام علمی این گونه Odobenus rosmarus و درزبان لاتین به معنای «گراز دریایی عاج دار» است. دو زیرگونه از این پستانداران دریایی وجود دارد: شیر دریایی اقیانوس آرام و شیر دریایی اقیانوس اطلس. آنها در تابستان به شمال و در زمستان به جنوب مهاجرت و در مناطق کم عمق قطب شمال که عمدتاً از یخ ساخته شده اند زندگی می کنند. به دلیل گرم شدن کره زمین و شکار ماهی های دریایی، والروس ها در معرض خطر هستند.

به گزارش فرادید؛ گراز دریایی از نوع حیوانات اجتماعی است و معمولاً با اعضای همجنس خود در یک گروه زندگی می‌کنند. این گوشتخواران عاج دار از مقادیر زیادی بی مهرگان کوچک تغذیه می کنند. در این مطب راجع به والروس ها یا همان گراز دریایی شگفت صحبت و ویژگی های منحصر به فردشان را از حساسیت آنها به صداهای بلند گرفته تا توانایی آنها برای یافتن غذا در آب های کدر و ... معرفی کرده‌ایم:

گراز دریایی جثه‌ای بسیار بزرگ و سنگین دارد

والروس ها بال پاهای نیمه آبزی بزرگی هستند. از بین دو زیرگونه موجود، شیرهای اقیانوس آرام از شیرهای اقیانوس اطلس سنگین‌تر و به طور خاص نرها بزرگ‌تر و سنگین‌تر از ماده‌ها هستند. گراز دریایی  می تواند به طول 12 فوت و وزن 4000 پوند برسد. به غیر از انسان، گراز دریایی فقط دو شکارچی طبیعی دارد - نهنگ های اورکا در آب و خرس های قطبی روی یخ.  گوساله‌های این گونه آسیب‌پذیرترین هستند.

از عاج‌های خود به عنوان ابزار استفاده می‌کنند

هر دو گراز دریایی نر و ماده عاج های بزرگی دارند  که در واقع دندان های نیش بزرگ هستند. آنها از عاج های خود - که می تواند تا 35 اینچ رشد کند - به عنوان سلاحی در برابر شکارچیان و به عنوان ابزاری برای نشان دادن قدرت و سلطه شان استفاده می کنند.

آنها همچنین از عاج ها برای رسیدن به نرم تنان و بی مهرگان دریایی در زیر سطح یخ استفاده می کنند به این صورت که  با ان ها سوراخ های ریزی در یخ ایجاد و تکه های یخ را جدا می کنند  و از این طریق به منابع غذایی زیر یخ می رسند.

آنها برای زندگی دریایی به دنیا آمده‌اند

والروس ها پستانداران دریایی هستند و سازگاری های ویژه ای برای زندگی خود در قطب شمال دارند. والروس ها نسبت به حیواناتی که در خشکی زندگی می کنند بین دو تا سه برابر حجم خون بیشتری دارند. این ویژگی به آنها اجازه می دهد برای مدت طولانی در آب سرد بمانند تا به غذا برسند و تا آنجا که ممکن است در خون و عضلات خود اکسیژن ذخیره کنند تا زیر آب دوام بیاورند. والروس ها همچنین می توانند ضربان قلب خود را زمانی که زیر آب هستند کاهش دهند تا گرما را حفظ کنند.

گرازهای دریایی لایه ای چربی به ضخامت تقریباً 10 اینچ زیر پوست خود دارند که از آنها در برابر آب های سرد قطب شمال محافظت می کند.

 گرازهای دریایی در تولید مثل استراتژیک عمل می‌کنند

برای تولد و رشد یک نوزاد  در قطب شمال، حیوانات باید مراقب زمان بندی باشند تا مطمئن شوند منابع کافی برای بقا و شکوفایی مادر و نوزاد وجود دارد. برای گرازهای دریایی این به معنای تاخیر در لانه گزینی است، جایی که تخمک بارور شده بلافاصله در دیواره رحم کاشته نمی شود.

این تاخیر که در میان بال پاها رایج است، کمک می کند تا اطمینان حاصل شود که گراز دریایی ماده انرژی و منابع لازم برای بزرگ کردن گوساله ای را داشته باشد که در هنگام تولد 130 پوند وزن با طول تقریباً چهار فوت دارد. ماده ها فقط هر سه سال یک گوساله به دنیا می آورند و انرژی قابل توجهی صرف پرورش گوساله می کنند. گرازهای دریایی ماده فرزندان خود را تا سه سال نزدیکشان نگه می دارند.

آنها می‌توانند روی آب استراحت کنند

والروس ها سخت کار می کنند، شنا می کنند، غواصی می کنند و تکه های یخ را به اطراف حرکت می دهند. بنابراین وقتی زمان استراحت فرا می رسد، می توانند تقریباً در هر جایی چرت بزنند حتی روی آب شناور می شوند. مطالعه الگوهای خواب گرازهای دریایی اسیر نشان داد که آنها می‌توانند برای مدت کوتاهی در ته استخر  با تکیه دادن به پهلو یا شناورشدن روی سطح آب بخوابند. با این حال، استراحت در آب با شناور ماندن ایده آل نیست، بیشتر زمان خواب گرازهای دریایی در خشکی انجام می شود.

آنها غذا را با «ویبریسای*» خود پیدا می‌کنند

اگرچه «ویبریسا» اغلب با سبیل اشتباه گرفته می‌شود، اما سبیل‌های روی صورت گرازهای دریایی مو نیستند، بلکه ویبریسا‌های فوق‌العاده حساسی هستند. والروس ها بین 400 تا 700 مورد از این اندام های لمسی دارند که در 13 تا 15 ردیف در اطراف بینی قرار گرفته اند. از آنها به همان شیوه ای استفاده می شود که گربه ها، سمورها، موش ها و سایر حیوانات سبیل دار برای احساس دنیای اطراف خود ااستفاده می کنند.

والروس ها دید خوبی ندارند، بنابراین برای یافتن طعمه در کف اقیانوس تاریک به ویبریسا های خود تکیه می کنند. اهمیت این سبیل ها را نمی توان نادیده گرفت، زیرا گرازهای دریایی از آنها برای یافتن حدود 50 پوند غذا در روز استفاده می کنند.

*Vibrissae، موهای سفت روی صورت یا سوراخ های بینی حیوانات ، مانند سبیل گربه Vibrissae. اغلب به عنوان اندام های لمسی عمل می کنند.

 آنها موجودات حساسی هستند

گرازهای دریایی بزرگ و تنومد و غیر قابل نفوذ به نظر می‌رسند، اما می‌توان آن‌ها را به راحتی جذب  کرد. گله‌های گراز دریایی که به مناظر، صداها و بوی ماشین‌ها مثل هواپیماو قایق‌ و یا انسان‌ها حساس هستند، گاهی اوقات برای فرار از خطر واقعی یا تصور شده به داخل آب می‌روند.

گرازهای دریایی برای استراحت، پرستاری از گوساله‌های خود و عبور ازمرحله پوست‌اندازی به مکان‌های سرد و یخی زمینی و دریایی متکی هستند. وقتی می‌ترسند، ممکن است محیط را ترک کنند و دیگر برنگردند و گوساله‌هایی که آسیب‌پذیر هستند، ممکن است از مادرشان جدا شده و یا در طول ازدحام پایمال شوند و زنده نمانند.

گرازهای در معرض خطر  هستند

گرازهای دریایی در زیستگاه خود در قطب شمال، در فهرست قرمز IUCN در گونه‌های در معرض خطرانقراض طبقه‌بندی می‌شوند. تهدیدات اولیه برای گرازهای دریایی گرمایش جهانی و شکار است.

این بال پاهای بزرگ برای رفت و آمد و رشد و نمو به یخ دریا متکی هستند. در مناطقی که یخ به دلیل گرم شدن زمین کم شده است، گرازهای دریایی اقیانوس آرام مجبور می شوند با گله خود در خشکی جمع شوند و مسافت های بیشتری را برای یافتن غذا طی کنند و به این ترتیب این گونه را در معرض خطر بیشتری قرار می گیرد.

 افزایش کشتی‌رانی، اکتشاف نفت و گاز و گردشگری در قطب شمال باعث ایجاد اختلال در جمعیت گرازهای دریایی اقیانوس اطلس می‌شود که ممکن است منجر به  افزایش نابودی و ازبین رفتن آن ها شود. افزایش فعالیت های صنعتی نیز گرازهای دریایی را به دلیل نشت نفت در معرض خطر بیشتری قرار می دهد.

شکار ماهی‌های دریایی بیش از 200 سال است که تأثیر عمده‌ای بر جمعیت گرازهای دریایی اقیانوس آرام داشته است. شکار معیشتی در کانادا و گرینلند با سهمیه بندی تنظیم شده و در نروژ و روسیه، از گرازهای دریایی اقیانوس اطلس در برابر شکارچیان محافظت می شود.

 ترجمه: فرادید