سنت شگفت‌انگیز مومیایی‌های بودایی

فرادید | خاستگاه بودیسم به حدود ۳۰۰۰ سال پیش در هند باز می‌گردد، اگرچه مورخان در این باره استدلال‌های متفاوتی دارند. این مذهب در طی ۲۰۰۰ سال گذشته با تاثیرپذیری از فرهنگ‌های آسیایی مختلف در آسیا شروع به گسترش کرد.

به گزارش فرادید ، این مذهب ممکن است از کشوری به کشور دیگر اندک تفاوت‌هایی داشته باشد، اما باور اصلی آن این است که تمام اَشکال زندگی از کوچک‌ترین حشره گرفته تا بزرگ‌ترین درخت در دنیا مقدس هستند و باید از تمامی آن‌ها محافظت کرد.

سکوشینبوتسو

برخی فرهنگ‌ها از قبیل ژاپن سنت‌های منحصربفردی از قبیل مومیایی خودکار دارند. این سنت خاص از قرن نهم آغاز شد و هدف آن الهی کردن راهبان ارشد یا جاودان کردن آن‌ها با قرار دادن‌شان در حالت مراقبه‌ی ابدی است. آغازگر این سنت راهب کوکای ( Kukai ) بنیانگذار مکتب بودایی شینگون در قرن نهم بود. طرز تفکر او این بود که با کامل کردنِ به موقعِ مومیاییِ خودکار یا همان سکوشینبوتسو (Sokushinbutsu)، با میلیون‌ها سال مدیتیشن کردن به یک نوع مقام الهی خواهد رسید.

بودایی‌ها این عمل را خودکشی تلقی نمی‌کردند چرا که باور داشتند روح انسان ابدی است، بنابراین سکوشینبوتسو در رسیدنِ سریع‌ترِ آن‌ها به این نوع مرحله‌ی ابدی کمک می‌کرد. با این حال، این سنت به واسطه‌ی دوره‌ی آماده‌سازی آن بسیار دشوار است. اگر تا به حال فکر می‌کردید زندگی یک بودایی سخت و دشوار است، پروسه‌ی آماده شدن برای سکوشینبوتسو، زندگی یک بودایی را سه برابر سخت‌تر می‌کند. فردی که می‌خواست برای این مراسم آماده شود باید به مدت ۱۰۰ روز رژیم غذایی خاصی را دنبال می‌کرد تا به واسطه‌ی آن آب بدنش را از دست بدهد و هر نوع سم یا باکتری از بین برود تا جلوی تجزیه‌ی بدنش پس از دفن شدن گرفته شود.

پس از گذشت ۱۰۰ روز، رژیم سخت‌تر دیگری به مدت ۱۰۰ روز آغاز میشد. رژیم نخست شامل میوه، مغزها، دانه‌ها و آب میشد تا تمام چربی بدن پیش از زنده‌بگور شدن آب شود و جلوی جذب کرم‌حشراتی که ممکن است در فرایند مومیایی خودکار بدن را بخورند گرفته شود. رژیم غذایی دوم شامل ریشه‌ها و تنه‌ی درختان کاج برای از دست دادن توده‌ی عضلانی و نوشیدن چای درست شده از یک گیاه سمی به نام درخت لاک چینی (Toxicodendron vernicifluum) میشد. سمی بودن چای سبب کشتن هرگونه انگل در بدن و متاثر نشدن از کثیفی پس از دفن شدن می‌شود.

(یکی از قدیمی‌ترین مومیایی‌های سکوشینبوتسو که حدود 500 سال قدمت دارد و متعلق به راهبی به اسم سانگا تنزین است)

پس از گذشت این ۲۰۰ روز رژیم، بدن ۱۰۰ روز زنده در زمین دفن می‌شد. راهبی که این فرایند را پشت سر می‌گذاشت در حالت لوتوس (نشستن به شکل نیلوفری) قرار می‌گرفت و لوله‌ی کوچکی برای نفس کشیدن از زیر زمین به او داده می‌شد. علاوه بر این طنابی هم به او داده می‌شد که به ناقوسی در بالای محل دفن متصل بود. راهب باید حداقل یک بار در روز ناقوس را به صدا درمی‌آورد تا به دیگران خبر دهد که هنوز نمرده است. نهایتا راهب در همین حالت از دنیا می‌رفت. اگر ۱۰۰ روز پس از مرگ راهب، جسد صحیح و سالم باقی می‌ماند، مراسم موفقیت‌آمیز اعلام می‌شد و جسد را در معبدی قرار می‌دادند که توسط راهبان دیگر تکریم شود.

اگرچه دولت ژاپن این سنت را در قرن نوزدهم غیرقانونی اعلام کرد، چون آن را خودکشی می‌دانست، گفته شده که هنوز در معابد ژاپن این سنت زنده است و اجرا می‌شود. در ژاپن ۱۶ راهب به این شکل از دنیا رفته‌اند و می‌توان از اجساد آن‌ها در معابد گوناگون بازدید کرد.

منبع: Historyofyesterday

مترجم: زهرا ذوالقدر