صدا وسیما و معضل کسانی که «نمی گذارند»

سید علیرضا کریمی‌ سردبیر روزنامه آفتاب یزد نوشت:

آتش در ساختمان 24 طبقه «گرنفل» لندن زبانه می کشد و همزمان شبکه خبر صدا وسیما نیز به صورت زنده این حادثه را بازتاب می دهد.درست مثل سی ان ان ،دیلی تلگراف ، بی بی سی و باقی رسانه های مطرح دنیا.

حتی برخی اوقات از آنان نیز پیشی گرفت؛آنجا که رسانه های معتبر بین المللی خبر دادند آتش مهار و خاموش شده اما همچنان خبرنگار و مجری صدا وسیما اصرار داشتند که بگویند؛خیر.هنوز آتش برقرار است و آتش نشانان لندن چندان موفق نبوده‌اند! البته این پوشش اخبار آمیخته به یک آرزو هم بود.آرزوی فرو ریختن ساختمان «گرنفل».بهرحال هدف آن بود که بگویند در تمام دنیا حادثه پلاسکو وجود دارد و مختص به تهران نیست.اما ساختمان مسکونی 24 طبقه انگلیسی که مسلمان نشین بوده زغال شد لیکن نریخت.

نحوه بازتاب حادثه فوق در شبکه خبر یک نکته را مجددا به مردم ایران یادآوری کرد.صدا وسیما منابع و امکانات لازم برای عملکرد حرفه ای دارد اما «نمی گذارند»!در واقع دیروز بازهم بر همگان اثبات شد وقتی تلویزیون همزمان با حوادث و اخبار مهم در داخل کشور برنامه آشپزی روی آنتن می برد این موضوع خواست کسانی است که «نمی خواهند» ونقصان فوق نشات گرفته از ناتوانی مدیرانی فنی این رسانه عریض و طویل نیست.

خبرنگار شبکه خبر در یکی از خیابان های منتهی به ساختمان «گرنفل» مدعی بود که اخبار رسانه های غربی دقیق نیست و همچنان در برخی طبقات آتش وجود دارد.مگر ممکن است خبرنگاری به این سمجی و قدرت پیگیری در حادثه ای همچون حادثه تروریستی در تهران سوالی و ابهامی برایش ایجاد نگردد.

مشکل مشخص است .همان کسانی که «نمی خواهند» نگاه پرغلطی به صداو سیما دارند.
آنان تصور می کنند رسانه ملی، شورای عالی امنیت ملی کشور و وظیفه اش حراست از امنیت است .

این درحالیست که وظیفه تلویزیون اطلاع رسانی صحیح ،دقیق و در عین حال با سرعت است.آری ؛هر رسانه ای وظیفه دارد از تشویش اذهان عمومی بپرهیزد و برخی توصیه ها که برای حفظ آرامش از مراجع ذی ربط صادر می گردد را رعایت نماید اما نباید توصیه های فوق مخل کارکرد و وظیفه اصلی صدا وسیما باشد.چه بسا با اطلاع رسانی دقیق بتوان امنیت بهتری را کسب کرد.

ختم کلام این وجیزه کوتاه و مختصر یک پیشنهاد پوسیده است!کشور و ملت ایران با 80 میلیون جمعیت نیازمند تلویزیون های خصوصی است.

در چند سال اخیر در رسای باید و نباید های تلویزیون بسیار گفته و نوشته شده اما کمترین تاثیر را داشته است.به نظر هم نمی رسد در آینده اتفاق مهمی رخ دهد.مدیران رسانه ملی می آیند و می روند اما همچنان همان ها که «نمی گذارند» در اتاق فکر نشسته و فرمان خود را صادر می کنند.