ترسناک ترین فیلم هایی که در ژانر وحشت قرار نمی گیرند؛ از Nightcrawler تا Jumanji

ترس و وحشت مختص و محدود به ژانر خاصی نیست، حتی در ژانر به کلیت ژانر وحشت. فیلمسازانی مانند دیوید لینچ ، از متدهای غیرمعمول برای گول زدن و در نهایت وحشت کردن سینماروها استفاده می کنند.

علاوه بر این، چیزی که بتوان آن را ترسناک یا اثری در ژانر وحشت دانست یک موضوع کاملاً شخصی و سلیقه ای است و کاربران بسیاری در شبکه های مجازی از ترس خود هنگام تماشای فیلم هایی گفته اند که در ژانر وحشت دسته بندی نمی شوند.

به همین دلیل داشتن تاثیر اساسی روی مخاطب و نداشتن بن مایه ها و جنبه های بصری که با ژانر وحشت مترادف است در این فیلم ها دیده نمی شود اما همزمان از بسیاری از فیلم های ژانر وحشت ترسناک تر هستند.

از فیلم های کودکانه بحث برانگیز تا درام های واقع گرایانه، در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ترسناک ترین فیلم های خارج از ژانر وحشت آشنا کنیم.

۱- Nightcrawler (2014)

در پست هایی به عنوان ترسناک ترین فیلم خارج از ژانر وحشت، بسیاری از کاربران اینترنتی گفته اند که فیلم Nightcrawler یک فیلم به شدت ترسناک است، فیلمی روانشناسانه و مطالعه بیرحمانه شخصیتی از دانیل پوتر.

جیک جیلنهال در این فیلم بهترین نقش آفرینی دوران حرفه ای خود را در نقش لو بلوم انجام می دهد، روزنامه نگاری تازه کار اما به شدت جاه طلب که برای بدست آوردن پوشش انحصاری یک خبر تکان دهنده دست به هر کاری می زند. اگر چه این فیلم به عنوان یک فیلم تریلر جنایی نئونوآر شناخته شده و طراحی شده است، شخصیت اصلی آن یک سایکوپات هوشیار است که چهره منفور او به طور قطع باعث می شود بسیار بیشتر از شخصیت های شرور فیلم های ترسناک از او بترسید.

۲- Return To Oz (1985)

فیلم Return To Oz ساخته ویکتور فلمینگ تصاویر ترسناک زیادی دارد اما این دنباله سال ۱۹۸۵ از استودیو والت دیزنی یک کابوس واقعی به نظر می رسد و برخی کاربران گفته اند که اصلاً انتظار ساخت چنین فیلمی ترسناک را از دیزنی نداشته اند.

این فیلم در همان سکانس ابتدایی تمامی عجایب فیلم اورجینال را حذف کرده و با برق درمانی دوروتی به خاطر «توهماتش» از یک سرزمین فانتزی آغاز می شود. دومین سفر او به سرزمین آز بیش از پیش در تاریکی فرو می رود و لحظاتی رقم می خورد که شامل سرهای قطع شده در حال جیغ زدن، پادشاه نوم ترسناک و البته ویلرهای بدنام است. این فیلم که برای سال ها باعث بی خوابی کودکان دهه ۸۰ شد، به ویژه برای سکانسی که ویلرها وارد قاب دوربین می شوند، که باعث شد بسیاری آرزوی میمون های پرنده را داشته باشند.

۳- Jumanji (1995)

برخلاف دنباله های محبوبی که دکمه ریست Jumanji را برای نسل های جدید فشار داده اند، اقتباس اورجینال این داستان بر روی عناصری تاریک تر و ترسناک تر از این بازی مشهور تمرکز داشت. مخاطبان هرگز دنیای بازی را ندیده بلکه شاهد وحشت هایی بودند که در آن وجود داشت که باعث شده بود این فانتزی تاریک به یکی از مالیخولیایی ترین فیلم های خانوادگی دهه ۹۰ و شاید همیشه تبدیل شود.

در این فیلم چیزهایی وجود دارد که هر بیننده ای را وحشت زده خواهد کرد. بعد از آنکه آلن پریش نوجوان به شکلی ترسناک و از طریق یک بازی تخته ای به درون دنیای جومانجی کشیده می شود، حدود ۲۵ سال بعد به زادگاهش باز می گردد، امیدوار اما به شدت زخ خورده در حالی که از دست رفتن خانواده محبوبش را پردازش می کند. معرفی مجدد شخصیت آلن که نقش بزرگسالی او را رابین ویلیامز ایفا می کند، یک فضای تاریک و مه آلود با خود دارد پیش از آنکه نفرین بازی دوباره بیدار شده و هیولاهای وحشی راه خود را به دنیای واقعی باز کنند.

۴- The NeverEnding Story (1984)

فیلم The NeverEnding Story ساخته ولفگانگ پترسون به عنوان یک فانتزی تجسمی محبوب به یاد آورده می شود که جایگاه یک فیلم کلاسیک کودکانه را بدست آورده اگر چه انتقاد نویسنده اورجینال از نسخه سینمایی بسیار سختگیرانه بود. اقتباس سینمایی پترسون حاوی لحظات ماندگاری از جادوی سینماست، مانند پرواز فالکور اما برخی از کاربران اینترنت گفته اند که سکانس هایی از این فیلم را کابوس گونه می دانند.

شخصیت متافیزیکی منفی داستان با نام «پوچی» می خواهد دنیای جادوی فانتاسیا را به تسخیر خود درآورد و تمام تصورات و تجسم هایی که در آن تبلور می یابند را در یک پوچی بی معنی به دام بیندازد. به نظر می رسد که این فیلم بسیاری از کودکان را با فلسفه اگزیستانسیالیسم آشنا ساخت، به ویژه با صحنه هایی شامل بلعیده شدن اسب آتریو توسط پوچی و شخصیت گرگ گونه گیمورک که به شکلی ترسناک منبع قدرت پوچی را فاش می سازد.

۵- We Need To Talk About Kevin (2011)

بسیاری می گویند که فیلم We Need To Talk About Kevin محبوب ترین فیلم تریلر روانشناختی آن هاست اما تماشای آن را به هر کسی توصیه نمی کنند. بدون شک فیلم از آن قرص های تلخ و بدمزه ای است که قورت دادنش کار هر کسی نیست زیرا اقتباس ترسناک لین رمزی یک پیام مهم و فوری دارد، نه تنها برای والدین بلکه برای هر کسی که بیماری روانی دارد یا کسی از اطرافیانش را با این شرایط می شناسد، بیماری روانی که با گذشت زمان بدتر و بدتر می شود.

تیلدا سوینتون یک بازی بی بدیل و فراموش نشدنی را در نقش مادری ایفا می کند که حس می کند چیزی در مورد پسرش کوین خوب پیش نمی رود. رمزی از طریق غم و درماندگی مادر نوعی احساس بیماری قابل درک را ایجاد می کند در شرایطی که نشانه های گویایی فاش می شوند که به شکلی اجتناب ناپذیر به اوج شوکه کننده خشونت داستان منتهی می شوند. فیلم We Need To Talk About Kevin با شوکه کنندگی و ترسناکی داستانش باعث شده رمزی به کارگردانی تبدیل شود که بسیاری پروژه هایش را دنبال می کنند.

۶- Mulholland Drive (2001)

بسیاری از کاربران شبکه های اجتماعی اصرار دارند که Mulholland Drive مانند بسیاری از دیگر کارهای دیوید لینچ، به طور قطع یک فیلم ترسناک است، حتی اگر خود کارگردان با این قضاوت موافق نباشد. اگر چه این فیلم شرایط و کلیشه های مشابه یک فیلم ترسناک سنتی را ندارد، اما پوچ گرایی و عناصر سوررئالیستی موجود در دیدگاه سینمایی لینچ اغلب آنقدر واضح هستند که باعث شوند ترس را در ستون فقراتتان حس کنید.

بسیاری کاربران به سکانس کابوس گونه افشای حضور یک گدا پشت سالن غذاخوری وینکی را یکی از بهترین لحظه های لینچی برای ترسناک بودن دانسته اند، حتی پس از آنکه لحظاتی قبل بخش زیادی از داستان فاش شده است. این سکانس نمایانگر ترس ویرانگری است که در سراسر فیلم موج می زند. به همین خاطر است که بسیاری فیلم Mulholland Drive را یک فیلم ذاتاً ترسناک دانسته اند.

۷- One Hour Photo (2002)

جدای از اینکه یکی از بهترین و بامزه ترین بازیگران کمدی تاریخ سینماست، رابین ویلیامز یک بازیگر بسیار بااستعداد در ژانرهای دیگر بود و هیچ شخصیتی به اندازه شخصیت سای پریش در فیلم One Hour Photo نمی توانند قدرت او در ایفای نقش یک شخصیت پیچیده و لایه دار را نشان دهد، نقش آفرینی که بسیاری از طرفداران ویلیامز که به نقش های کمدیک او عادت کرده بودند را به شدت غافلگیر و وحشت زده کرد.

تریلر مضطرب کننده مارک رومانک در مورد یک تکنسین عکاسی تنها به نام سای است که مخفیانه به شکلی وسواس گونه به روابط شخصی یک خانواده مرموز علاقمند می شود. رفتارهای او غیراخلاقی هستند و در نهایت به شدت منزجر کننده اما چیزی که چالش برانگیز جلوه می کند که درک و همدردی با او چقدر راحت است، کسی که در کودکی قربانی سوء استفاده بوده، به ویژه وقتی ویلیامز چنین صداقت و اشتیاقی را در این شخصیت به کار می گیرد وقتی او به شدت به دنبال ارتباط برقرار کردن با دیگر انسان هاست.

۸- Requiem For A Dream (2000)

فیلم Requiem For A Dream یکی از قوی ترین فیلم های تاریخ سینما در مورد اعتیاد است و پایان تراژیک آن بسیار موثرتر از صدها داروی ضد اعتیاد. بسیاری گفته اند که این درام روانشناختی تاثیرگذار باید در کلاس های بهداشت و روانشناسی در مدارس و دانشگاه ها به عنوان تاکتیکی کمیاب علیه سوء مصرف مواد مخدر به نمایش درآید.

دارن آرونوفسکی کارگردان فیلم و جی رابینوویتز تدوینگر، از افکت های توهمی خارق العاده مواد مخدر به عنوان اسلحه خود استفاده می کنند، در شرایطی که مواد مخدر رفته رفته شرایط روانی و جسانی چهار شخصیت اصلی را رو به نابودی می برد. بدون شک تماشای این فیلم هر انسانی را تکان می دهد، فیلمی که تماشای آن بسیار دشوار است اما همزمان توانسته تاثیر واقعی اعتیاد به مواد مخدر بر روی زندگی انسان و اطرافیانش را به واقعی ترین شکل ممکن به تصویر بکشد.

۹- Come And See (1985)

فیلم Come And See ساخته الم کلیموف به وقایع کمتر شناخته شده کشتار مردم بلاروس توسط نازی ها در دوران جنگ جهانی دوم می پردازد، زمانی که این کشور توسط نیروهای آلمانی تصرف شده بود. این فیلم که همه شرایط یک فیلم ترسناک را دارد، از فیلمبرداری تاریک و تاثیرگذار و صداگذاری ترسناک برای خلق یک نمای ویرانگر استفاده می کند که توصیه می کنیم افراد رقیق القلب هرگز به تماشای آن ننشینند.

یک کاربر ردیت درباره فیلم کلیموف به درستی گفته است: «می دانستم که چنگ ترسناک است اما نمی دانستم که ترسناک تر از مجموع فردی، جیسون و مایکل مایرز و میلیون ها برابر بیشتر از آن هاست». مخاطبان رئالیسم ترسناک جنگ را در این فیلم از نگاه فلیورا می بینند، پسربچه بلاروسی که نقش او را به شکلی ترسناک و استادانه، الکسی کراوچنکو بازی کرده است.

۱۰- Schindler’s List (1993)

همانند فیلم قبلی، فیلم Schindler’s List یک درام تاریخی سنگین است که چهره کریه انسانیت در جریان وقایع هولوکاست را به تصویر می کشد.  اگر چه داستان اسکار شیندلر در نهایت به نجات جان ۱۲۰۰ یهودی از درون اردوگاه مرگ برونلیتز منجر شده و پایانی امیدبخش دارد اما اقدامات شیطانی و بیرحمانه ایمون گوث رییس اس اس باعث خواهد شد که برخی از مخاطبان این فیلم نتوانند برای مدتی بخوابند.

«واقعیت ترسناک تر از داستان است» و استیون اسپیلبرگ و فیلمبردار او یانوژ کامینسکی تصاویری سیاه و سفید را ضبط کرده اند تا به جایگاه رئالیسم و بدون تاریخ مصرفی بی مانند برسند که فیلم را شبیه یک مستند می سازد. اسپیلبرگ حتی کمی از شرارت های شخصیت ایمون گوث می کاهد تا مخاطب او را به شکل یک شیطان کاریکاتوری نبیند، علیرغم اینکه وی یکی از بدترین و تکان دهنده ترین جنایات جنگی تاریخ را رقم زده است.

منبع: روزیاتو