«دورترین» ساختۀ دست بشر هنوز زنده است
فضاپیمای وویجر در حال حاضر نزدیک به پانزده میلیارد مایل از زمین فاصله دارد اما هنوز ارتباطش را با زمین از دست نداده است. (تصویر بالا را این فضاپیما از فاصلۀ بیش از چهار میلیارد مایلی از زمین گرفته است).
فرادید| مارسیا دان برای آسوشیتدپرس (AP) گزارش داده است که پس از قطع ارتباط با کاوشگر دوردست وُیَجِر ۲ در ماه جولای، ناسا «سیگنال ضربان قلب» را از فضاپیمای ۴۶ساله دریافت کرده است.
به گزارش فرادید، اگرچه آژانس ارتباط خود را با این فضاپیما مجدداً برقرار نکرده است، اما این سیگنال نشانه مثبتی از زنده بودن و فعالیت آن در اعماق فضاست. سوزان داد، مدیر پروژه وُیَجِر به AP می‌گوید: «این خبر روحیه ما را تقویت کرده است».
در ۲۱ جولای، ناسا یک سری دستورات برنامه‌ریزی‌شده را به ویجر ۲ فرستاد که به طور تصادفی سبب شد آنتن آن دو درجه از زمین فاصله بگیرد. این موضوع سبب قطع ارتباط بین فضاپیمای دوردست و شبکه فضای دوردست ناسا (DSN) شد؛ گروهی شامل سه مجموعه آنتن رادیویی در فاصله مساوی از یکدیگر، واقع در نزدیکی کانبرا، استرالیا، مادرید، اسپانیا و بارستو، کالیفرنیا.
تصویر زمین و ماه در یک قاب که فضاپیمای وویجر گرفته است
تا زمانی که آژانس نتواند دوباره با کاوشگر تماس بگیرد، نمی‌تواند دستورات را دریافت کند و نمی‌تواند داده‌ها را برای دانشمندان روی زمین ارسال کند.
گلن ناگل، مدیر آموزش و توسعه در مجتمع ارتباطی فضای دوردست کانبرا می‌گوید: «[عیوب فنی] هر از گاهی اتفاق می‌افتد. شگفت‌انگیز است که فضاپیمای شما به ۴۶مین سالگرد خود در یک ماموریت فضایی برسد در حالی که در اصل فقط برای ۱۲ سال طراحی شده است… این فضاپیما هر روز پیر و از ما دورتر می‌شود. ما می‌دانیم اواخر این دهه ارتباط خود را با فضاپیما از دست خواهیم داد.»
ویجر ۲ و جفت آن، وویجر ۱ که به اندازه ماشین است، هر دو در سال ۱۹۷۷ برای کاوش مشتری و زحل به فضا پرتاب شدند. به گفته ناسا، پس از انجام یک سری اکتشافات مانند مشاهده آتشفشان‌های فعال در قمر مشتری Io، این ماموریت تمدید شد. ویجر ۲ به سمت اورانوس حرکت کرد، جایی که ۱۱ قمر ناشناخته را کشف کرد و سپس سال ۱۹۸۹ به نپتون نزدیک شد. ویجر ۲ هنوز تنها فضاپیمایی است که این دو سیاره بیرونی را کاوش کرده است.
تصویری نزدیک از قمر مشتری به نام اروپا، فضاپیمای وویجر
سال ۱۹۹۰، وویجر ۱ عکس نمادین نقطه آبی کم‌رنگ از زمین را هنگام دور شدن از منظومه شمسی گرفت. ویجر ۱ سال ۲۰۱۲ وارد فضای بین‌ستاره‌ای شد (منطقه‌ای فراتر از جایی که ذرات خورشید به آن می‌رسند) و ویجر ۲ نیز سال ۲۰۱۸ از آن پیروی کرد.
لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه ویجر در جت ناسا می‌گوید: «من از مدت زمانی که هر دوی این فضاپیماها، ویجر ۱ و ویجر ۲، توانسته‌اند به راه خود ادامه دهند و داده‌های علمی منحصر به فردی را در مورد مکان‌های جدیدی که قبلا هیچ فضاپیمایی از آن‌ها بازدید نکرده برای ما ارسال کنند، متعجبم و اکنون آن‌ها به مسافران بین‌ستاره‌ای تبدیل شده‌اند.»
در حال حاضر، ویجر ۱ تقریباً ۱۴.۹ میلیارد مایل از زمین فاصله دارد و ویجر ۲ تقریباً ۱۲.۴ میلیارد مایل از زمین فاصله دارد. اما کاوشگرها در حال پیر شدن هستند، موتورهای کنترل‌کننده‌ی آن‌ها رو به زوال است و راندمان نیرویشان در حال کاهش است. دانشمندان انتظار دارند یکی از پنج ابزار علمی ویجر ۲ را در سال ۲۰۲۶ تعطیل کنند. ویجر ۱ همین حالا هم با یک ابزار کمتر کار می‌کند، چون یکی از ابزار آن اوایل ماموریت شکست خورد. هر دو ویجر دارای یک صفحه طلایی هستند، یک صفحه گرامافون که حاوی صداها و تصاویری است که قرار است اطلاعات مربوط به حیات روی زمین را به فرازمینی‌ها منتقل کند.
هنوز تمام امیدهایمان برای ویجر ۲ از بین نرفته است. این فضاپیما برنامه‌ریزی شده که تا چند بار در سال جهت‌گیری خود را تغییر دهد. جهت‌گیری بعدی برای ماه اکتبر برنامه‌ریزی شده است. این امر می‌تواند سبب ازسرگیری ارتباط شود، اما ناسا قصد دارد قبل از آن سیگنال‌هایی ارسال کند تا توجه کاوشگر را جلب کند.
داد به AP گفته است: «مدت زمان زیادی باید منتظر بمانیم، بنابراین سعی می‌کنیم چندین بار دستورات را ارسال کنیم.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
