(تصاویر) F/A-18 Super Hornet؛ همه چیز در مورد انواع و قابلیت های جنگنده ناونشین آمریکا

استراتژی اعمال قدرت ناوگروه تهاجمی نیروی دریایی ایالات متحده (Carrier Strike Group (CSG)) در خارج از سواحل این کشور در پیشبرد سیاست های این کشور بسیار مهم است. این استراتژی ناوهای هواپیمابر را به عنوان ستون های مرکزی یک نیروی جهانی به کار می گیرد، کشتی های پشتیبان آن ها مانند ناوشکن ها و زیردریایی ها با هم کار می کنند تا قدرت خود را از دریاها به نمایش بگذارند.

با خدمت به عنوان یک پایگاه هوایی متحرک، ناوگروه های تهاجمی می توانند حملات هوایی و ماموریت های شناسایی را انجام داده و از نیروهای زمینی در هر صحنه عملیاتی پشتیبانی کنند. توانایی آنها برای عملیات مستقل از پایگاه های زمینی، امکان واکنش سریع به بحران ها و عملیات نظامی پایدار در محیط های مورد مناقشه را فراهم می کند.

استراتژی ناوگروه های تهاجمی با ترکیب فناوری پیشرفته و تقویت عملیات مشترک با نیروهای متحد، سازگاری و کارآیی را در برابر تهدیدات در حال تغییر را افزایش می دهد. این قابلیت اعمال قدرت نه تنها باعث ایجاد بازدارندگی در مقابل دشمنان بالقوه می شود، بلکه می تواند برای ارائه کمک های بشردوستانه و امدادرسانی در بلایای طبیعی در صورت نیاز مورد استفاده قرار گیرد.

قدرت عظیم در دریا

نیروی دریایی ایالات متحده از جنگنده های F/A-18 Super Hornet برای اعمال قدرت در خارج از خاک اصلی این کشور، تقویت آمادگی نظامی و قدرت بازدارندگی استفاده می کند. این جنگنده های تهاجمی که روی ناوهای هواپیمابر مستقر شده اند، حملات هوایی دقیقی را انجام می دهند، از نیروهای زمینی پشتیبانی می کنند و در محیط های مورد مناقشه به جمع آوری اطلاعات می پردازند.

قابلیت های پیشرفته آنها، از جمله توانایی حمل مهمات های نقطه زن، پاسخ سریع به تهدیدات در حال بروز را ممکن می سازد. نیروی دریایی ایالات متحده با حفظ حضور قوی دریایی به کمک جنگنده سوپر هورنت، انعطاف عملیاتی را تضمین کرده، اتحادها را تقویت نموده و از منافع ملی این کشور محافظت می کند.

بال‌های هوایی نیروی دریایی ایالات متحده از هر جایی که ناو هواپیمابر می‌تواند برود، مأموریت‌های خود را انجام می‌دهند. آنها با استفاده از بسته های ضربتی هماهنگ، پاسخ سریع به تهدیدات را با حفظ برتری هوایی تضمین می کنند. فناوری‌های پیشرفته، مانند مهمات حمله مستقیم مشترک (JDAM) و سیستم‌های هدف‌گیری، کارآیی مأموریت ها را افزایش می‌دهند. بال‌های هوایی نیروی دریایی آمریکا با ادغام با نیروهای مشترک و متحدان، بازدارندگی را تقویت کرده، از عملیات‌های زمینی پشتیبانی می کنند.

۹ ناوگروه تهاجمی و گروه های آماده آبی خاکی

در زیر خلاصه‌ای از آمارهای کلیدی از ۹ ناوگروه تهاجمی و گروه‌های آماده آبی-خاکی (ARG) در سراسر جهان تا ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴ است:

• مجموع کشتی های در خدمت: ۲۹۳
• ناو هواپیمابر: ۱۱
• کشتی های تهاجمی آبی خاکی: ۱۲
• ناوشکن: ۷۰
• زیردریایی: ۵۴ (شامل ۲۲ زیردریایی حامل موشک بالستیک)
• پایگاه های دریایی اعزامی: ۴
• نیروهای تفنگدار ناوگان: ۱۷۴,۰۰۰ پرسنل فعال
• مجموع تفنگداران دریایی: ۱۸۵,۰۰۰ پرسنل

این اعداد توانایی‌های فعلی نیروی دریایی و تفنگداران دریایی ایالات متحده را نشان می‌دهند و آمادگی و ظرفیت عملیاتی آن‌ها را برای پاسخگویی به درگیری‌ها در هر گوشه‌ای از جهان هر زمان که درخواست شود، برجسته می سازند.

جنگنده هورنت

جنگنده F/A-18 Hornet هوانوردی دریایی را با نمایشگر هدآپ (HUD) خود متحول کرد و حواس پرتی داخل کابین برای خلبانان را به حداقل رساند. هورنت که برای قابلیت تعمیر و نگهداری آسان طراحی شده است، به پرسنل اسکادران اجازه می دهد موتورها را تنها در ۲۰ دقیقه تعویض کنند، در حالی که سیستم های راداری آن بازرسی سریع را امکان پذیر می کنند. تحویل این جنگنده در ماه مه ۱۹۸۰ آغاز شد و VMFA-314 در ژانویه ۱۹۸۳ به اولین اسکادران عملیاتی این جنگنده تبدیل شد. اولین استقرار هورنت روی ناو در سال ۱۹۸۵ بود و به دنبال آن نبرد در طول عملیات دره الدورادو علیه لیبی انجام شد.

نسخه ارتقا یافته این جنگنده به نام F/A-18C که در سال ۱۹۸۷ دریافت شد، از موشک های پیشرفته پشتیبانی می کرد. نسخه F/A-18D مخصوص حملات شبانه نیز در سال ۱۹۹۰ وارد خدمت شد. در طول عملیات طوفان صحرا، چهارده اسکادران، تطبیق پذیری و همه کاره بودن هورنت را به نمایش گذاشتند و در یک ماموریت واحد با موفقیت با چندین هدف درگیر شدند. جنگنده F/A-18 Hornet در دوران موسوم به جنگ جهانی علیه تروریسم، به ایفای نقش حیاتی در عملیات علیه عراق و افغانستان ادامه داد.

مشخصات کلیدی F/A-18 Hornet (مدل های A-D)

• سازنده: شرکت مک دانل داگلاس (بوئینگ کنونی)
• نوع: جنگنده تهاجمی
• خدمه: یک نفر در مدل های A و C ؛و ۲ نفر در مدل های B و D
• حداکثر سرعت: ۱,۹۱۵ کیلومتر در ساعت در ارتفاع ۴۵,۰۰۰ فوت (۱۳,۷۱۵ متر)
• سقف پروازی: ۵۰,۰۰۰ فوت (۱۵,۲۴۰ متر)
• برد: ۲,۰۱۶ کیلومتر
• موتور : دو موتور توربوفن با پیشرانه ۱۷,۷۰۰ پوند (۸,۰۲۸ کیلوگرم) با پس سوز
• طول: ۱۷ متر
• ارتفاع: ۴.۶ متر
• طول بالها: ۱۲.۳ متر
• وزن خالی: ۱۰,۴۵۵ کیلوگرم
• وزن ناخالص (ماموریت جنگنده): ۱۶,۵۱۵ کیلوگرم
• وزن ناخالص (ماموریت تهاجمی): ۲۳,۵۴۱ کیلوگرم
• تسلیحات: یک توپ ۲۰ میلی‌متری M61 و مهماتی به وزن ۷,۷۱۰ کیلوگرم، از جمله موشک‌های هوا به هوای اسپارو و سایدوایندر، بمب‌های چند منظوره، موشک‌های ماوریک و HARM، و بمب گلایدری Walleye

جنگنده سوپر هورنت

نسخه های F/A-18 E و F سوپر هورنت که توسط مک دانل داگلاس (اکنون بخشی از بوئینگ) در سال ۱۹۵۵ معرفی شد، شامل یک نوع E تک سرنشین و یک نوع F دو سرنشین است که ظرفیت آموزشی و ماموریتی را از طریق حجم کاری مشترک افزایش می دهند. سوپر هورنت که به طور قابل توجهی بزرگتر از F/A-18 Hornet بوده و وزن آن تقریباً ۳۱۷۵ کیلوگرم بیشتر است و ۵۰ درصد برد بیشتری دارد، در حالی که به قطعات و تعمیرات کمتری نیاز دارد.

اولین پرواز عملیاتی F/A-18 E با اسکادران VFA-115 روی ناو یو اس اس آبراهام لینکلن (CVN 72) در جولای ۲۰۰۲ بود. اقدام رزمی اولیه آن در نوامبر همان سال در منطقه پرواز ممنوع عراق رخ داد. بدنه قوی و حجیم Super Hornet از معماری سیستم های ماموریت باز پشتیبانی می کند و ادغام آسان فناوری های جدید را تسهیل می کند.

نسخه روزآمد Block II این جنگنده، رادار AESA و حسگرهای پیشرفته را معرفی کرد، در حالی که آخرین نسخه به نام Block III طول عمر ۱۰,۰۰۰ ساعت پرواز، کاهش ردپای راداری و کابین ارتقا یافته با نمایشگرهای صفحه لمسی را ارائه می دهد.

مشخصات کلیدی F/A-18 Super Hornet (مدل های E و F)

• سازنده: شرکت مک دانل داگلاس (بوئینگ کنونی)
• نوع: جنگنده تهاجمی
• خدمه: یک سرنشین در مدل E و دو سرنشین در مدل F
• حداکثر سرعت: بیش از ۱.۸ ماخ
• سقف پروازی: ۵۰۰۰۰ فوت (۱۵۲۴۰ متر)
• برد: ۲۳۴۶ کیلومتر
• موتور: دو موتور توربوفن با پیشرانه ۱۷۷۰۰ پوند با پس سوز
• طول: ۱۸.۵ متر
• ارتفاع: ۴.۹ متر
• طول بالها: ۱۳.۷ متر
• وزن: حداکثر وزن ناخالص برخاست ۲۹۹۳۲ کیلوگرم
• تسلیحات: یک توپ ۲۰ میلی متری M61A1/A2 Vulcan؛ موشک های AIM 9 Sidewinder، AIM-9X (برنامه ریزی شده)، AIM 7 Sparrow، AIM-120 AMRAAM، Harpoon، Harm، SLAM، SLAM-ER (برنامه ریزی شده)، موشک های Maverick. سلاح مشترک استندآف (JSOW)؛ مهمات حمله مستقیم مشترک (JDAM)؛ غلاف لینک داده; بمب هدایت لیزری Paveway; انواع بمب های چندمنظوره، مین ها و موشک ها.

منبع: روزیاتو