کرم‌های «زامبی» بعد از ۲۴ هزار سال دوباره زنده شدند
دانشمندان روسی موفق شده‌اند زامبی‌های ۲۴.۰۰۰ ساله را احیا و شبیه‌سازی کنند، اما این اتفاق به‌اندازه‌ای که به نظر می‌رسد ترسناک نیست.
فرادید| این موجودات زنده‌ی از گور برخاسته «دلُویدیا روتیفِر» نام دارند یا همان «حیوانات چرخی» میکروسکوپی که دهان دایره‌ای آن‌ها با موهای ریز احاطه شده است. دلُویدیا روتیفِرها درست مانند خویشاوند مشهورترشان، تاردیگِرِیدها (خرس آبی یا خوکچه خزه‌ای)، اِکستریموفیل (شدیددوست) هستند؛ موجوداتی که می‌توانند در شرایطی باورنکردنی مانند دریچه‌های داغ اعماق دریا یا حتی خلأ فضا زنده بمانند.
به گزارش فرادید، دانشمندان برای این آزمایش به سیبری رفتند و قطعه‌ای از لایه منجمد یخ (زمینی که دائماً منجمد باقی می‌ماند) را کندند. این ناحیه خاص از زمین دست‌کم از پایان دوران پلیستوسین (۲.۶ میلیون تا ۱۱.۷۰۰ سال پیش) منجمد بوده است.
دانشمندان روتیفرهای منجمد را گرفتند و آن‌ها را به‌آرامی ذوب کردند و در این مرحله این موجودات زنده شدند و دوباره به زندگی ادامه دادند، از جمله تولیدمثل غیرجنسی کردند که مشخصه‌ی آن‌هاست. راز بقاء آن‌ها حالتی از زیست تعلیقی به نام کریپتوبیوسیس است.
استاس مالاوین، نویسنده‌ی اصلی تحقیق گفته:
«آن‌ها متابولیسم خود را متوقف می‌کنند و ترکیبات خاصی مانند پروتئین‌های شاپرون تولید می‌کنند که به آن‌ها کمک می‌کند هنگام بهبود شرایط از حالت کریپتوبیوسیس بیرون آیند.»
کریپتوبیوسیس بسیار حیاتی است، زیرا موجودات دارای این توانایی به یک حالت خواب ویژه فرو می‌روند که امکان احیاء دوباره‌ی آن‌ها را در آینده فراهم می‌کند. این روند را می‌توان با آماده شدن حیوانات برای خواب زمستانی مقایسه کرد، در مقابل حیواناتی که به‌طور تصادفی چرت می‌زنند. آماده شدن کلید بیدار شدن موفقیت‌آمیز است.
برای مطالعه‌ی این روتیفرها، دانشمندان تا عمق ۳.۵ متری زمین حفاری کردند تا نمونه‌ای از خاک دست‌نخورده را استخراج کنند. بر اساس آزمایش‌های قدمت‌یابی با کربن، سن این خاک حدود ۲۴.۰۰۰ سال تخمین زده شد. پس از ذوب خاک با یک محیط مخصوص که به بیدار شدن روتیفرها کمک می‌کرد، دانشمندان در یک چشم بهم زدن دیگر قادر نبودند تشخیص دهند کدام موجودات میکروسکوپی قدیمی و کدام‌یک فرزندان جدید هستند، زیرا این موجودات از راه تولیدمثل غیرجنسی، نسخه‌های کاملاً یکسانی از خودشان تولید می‌کنند.
مطالعه‌ی کریپتوبیوسیس در موجوداتی مانند روتیفرها به پیشرفت سرمازیست‌شناسی (شاخه‌ای که موجودات زنده را در دماهای بسیار پایین بررسی می‌کند) کمک می‌کند. از دید تئوری، این تحقیق می‌تواند به فناوری‌های مشابه برای انسان منجر شود، اما چنین ایده‌ای فاصله‌ی زیادی با واقعیت دارد، زیرا انسان‌ها بسیار پیچیده‌تر از روتیفرهای ساده و سایر موجودات سخت‌زی هستند.
روتیفرها اکنون کنار گروهی از موجودات احیاشده‌ی دیگر قرار می‌گیرند که شامل خزه‌ها، علف‌های هرز و کرم‌های کوچک نماتود می‌شود. دانشمندان موفق شده‌اند این موجودات را پس از دست‌کم ۱.۰۰۰ سال انجماد، دوباره زنده کنند. در آینده، گیاهان مقاوم با ویژگی‌های کریپتوبایوسیس می‌توانند کشاورزی و نگهداری مواد غذایی را متحول کنند و شاید حتی به همراه انسان‌ها به مریخ سفر کنند.
در حال حاضر تنها چیزی که در اختیار داریم، چند کرم میکروسکوپی جدید است که در حال کپی‌برداری از خودشان هستند و این نیز به نوبه‌ی خود، بسیار شگفت‌انگیز است!
مترجم: زهرا ذوالقدر
