(تصاویر) بیرون زدن دست‌های انسان تنها در بیابان

در دنیا مجسمه‌های عجیب و غریب زیادی وجود دارند؛ مجسمه‌هایی که به بهانه‌های مختلف ساخته شده و مورد توجه خیلی‌ها هم قرار گرفته‌اند.

مجسمه‌های شگفت انگیزی مثل تندیس «مانو دل دیزرتو» که در خشک‌ترین قسمت فلات آتاکاما - یکی از خشک‌ترین مناطق دنیا -ساخته شده؛ مجسمه‌ای به شکل یک دست بزرگ که از خاک بیرون آمده؛ این مجسمه عجیب ۱۱ متری گردشگران و بازدیدکننده‌های زیادی را به این منطقه گرم و سوزان می‌کشاند؛ گردشگرانی که دوست دارند یکی از شاهکارهای مجسمه سازی معاصر را از نزدیک ببینند.  

تندیس مانو دل دیزرتو به معنی «دستی در صحرا» در سال ۱۹۹۲ در ۷۵ کیلومتری جنوب شهر آنتوفاگاستا در صحرای آتاکاما واقع‌در شیلی توسط ماریو ایرازابال ساخته شده.

این مجسمه با ارتفاعی حدود ۱۱متر و با اسکلتی از آهن و سیمان در خشک‌ترین قسمت فلات آتاکاما ساخته شده اما با وجود خشکی و گرمای شدید این صحرا باز هم بازدیدکنندگان زیادی برای دیدن این اثر هنری شگفت‌انگیز به آنجا می‌روند و علاوه بر صحرانوردی، از این مجسمه هم دیدن می‌کنند.

به خاطر زیرسازی قوی این مجسمه که تا چندین متر در زمین فرو رفته و همچنین به دلیل آهن‌های زیادی که در ساخت آن به کار رفته تا به حال هیچ‌کدام از زمین‌لرزه‌ها و باران‌های شدیدی که در این صحرا به وقوع پیوسته نتوانسته‌اند این مجسمه را تخریب کنند و این تندیس همچنان میان این فلات پابرجا مانده است.

سازنده این اثر هنری عجیب کسی نیست جز ماریو ایرازابال، یکی از هنرمندان خلاق اهل شیلی که با ساخت چندین تندیس مشابه در برخی از شهرهای آمریکای جنوبی، توانسته نام خود را به گوش جهانیان برساند.

این تندیس‌ها که در نظر اول تداعی بخشی از اعضای بدن شخصی غول‌پیکرند که زیر خروارها خاک مدفون شده و به گفته این هنرمند نمادی از تنهایی، کمک خواهی و تاسف هستند.

ماریو ایرازابال در سال ۱۹۷۰ طرح اولین تندیس بزرگ خود را که به شکل دستی از خاک بیرون مانده بود، کشید. او اعتقاد داشت که این تندیس عجیب می‌تواند نشان‌دهنده کسی باشد که دچار مشکل بزرگی شده، به دردسر افتاده و از دیگران درخواست کمک می‌کند.  

مجسمه «مونومنتو ال آهوگادو» به‌معنی دست هم یکی دیگر از کارهای این هنرمند خلاق است؛ مونومنتو ال آهوگادو دستی است که در شن‌های ساحلی باراوا در پونتو دل آسته واقع در اروگوئه فرو رفته و فقط پنج انگشتش از خاک بیرون مانده است.

در تابستان سال ۱۹۸۲ جشنواره‌ای برای ساخت سمبل شهر در باوارا برپا شد که نه نفر از بزرگ‌ترین مجسمه‌سازان آمریکای جنوبی برای شرکت در آن به این شهر آمدند؛ ماریو هم تصمیم گرفت شانسش را در این جشنواره امتحان کند.

ماریو برای ساخت مجسمه خود از طرحی که در زمان تحصیلش در سال ۱۹۷۰ برای اولین بار کشید و مورد توجه استادش قرار گرفته بود بهره برد. او توانست در مدت شش روز ساخت آن را به اتمام برساند، نظر داوران و مردم را جلب کند و به عنوان طراح برگزیده انتخاب شود. از آن به بعد این مجسمه به عنوان سمبل این شهر ساحلی معرفی شد.

این شهر به دلیل واقع بودن در کناره اقیانوس اطلس میزبان مسافران زیادی است که برای شنا به اقیانوس می‌روند و در آب‌های متلاطم اقیانوس غرق می‌شوند.

به همین علت و به خاطر یادآوری خطرات شنا در آب‌های آزاد، این تندیس در کناره ساحل این شهر ساخته شد تا نماد کسانی باشد که در آب گرفتار شده‌اند، دست و پا می‌زنند و از دیگران کمک می‌خواهند. این مجسمه با مقادیر زیادی میله استیل به‌عنوان پایه و ستون ساخته شده. روی این میله‌ها با رویه‌ای از پلاستیک پوشیده شده و نمای خارجی آن هم با شن ساخته شده است.

این مجسمه به‌خاطر نزدیک بودن به دریا و رطوبت زیاد هوا در آن، منطقه تا حدودی آسیب دیده بود که در سال ۲۰۰۵ بازسازی شد.

با ساخت این مجسمه، نام ماریو در سراسر جهان بر سر زبان‌ها افتاد و او توانست با ساخت مجسمه‌های دیگر به همین شکل در سال ۱۹۸۷ در مادرید و همچنین در سال‌های ۱۹۹۵ و ۱۹۸۷، نام خود را در جهان به ثبت برساند.

منبع: همشهری