بوستان سعدی؛ درسی از شیخ اجل: «در باب خودپسندی!»

فرادید| سعدی بوستان و گلستان را در اردیبهشت‌ماه سال 655 و 656 هجری سرود و دو تا از حکمت‌آموزترین و در عین حال شیرین‌ترین آثار ادبیات فارسی را به وجود آورد. شاید همین شیرینی و پندآموزی این دو اثر سعدی است که باعث شده است که استاد اصغر دادبه معتقد باشند که مدخل آشنایی با ادبیات فارسی باید بوستان و گلستان سعدی باشد.

به گزارش فرادید، تنوع داستان‌ در آثار سعدی بسیار زیاد است. او هر بار داستان جدیدی برای گفتن دارد و الحق که هر بار به زیباترین شکل ممکن این کار را انجام می‌دهد. لطف سخن او باعث می‌شود که مخاطب علاوه بر یادگیری لذت هم ببرد. بوستان نخستین اثر سعدی است و سعدی این منظومه عظیم را در سفر نوشت و یکی از ماندگارترین آثار ادبیات فارسی را به آحاد مرد جهان هدیه کرد.

باب اول: در عدل و تدبیر و رای

در جامعه‌ای که در آن هر کس فقط به خودش فکر بکند، هرگز سعادت جمعی اتفاق نخواهد افتاد.

شبی دود خلق آتشی برفروخت

شنیدم که بغداد نیمی بسوخت

 

یکی شکر گفت اندران خاک و دود

که دکان ما را گزندی نبود

 

جهاندیده‌ای گفتش ای بوالهوس

تو را خود غم خویشتن بود و بس؟

 

پسندی که شهری بسوزد به نار

اگر چه سرایت بود بر کنار؟

 

به جز سنگدل ناکُنَد معده تنگ

چو بیند کسان بر شکم بسته سنگ

 

توانگر خود آن لقمه چون می‌خورد‌؟

چو بیند که درویش خون می‌خورد؟

 

مگو تندرست است رنجور‌دار

که می‌پیچد از غصه رنجوروار

 

تنکدل چو یاران به منزل رسند

نخسبد که واماندگان از پسند

 

دل پادشاهان شود بارکش

چو بینند در گل خر خارکش

 

اگر در سرای سعادت کس است

ز گفتار سعدیش حرفی بس است

 

همینت بسنده‌ست اگر بشنوی

که گر خار کاری سمن ندروی