۱۱ تصویر شگفت انگیز از مشتری که فضاپیماها منتشر کردند!

فرادید | مشتری بزرگترین سیاره منظومه شمسی و پنجمین سیاره از خورشید است. این غول گازی ۲.۵ برابر جرم سیارات دیگری است که به دور خورشید ما می‌چرخند. نام این سیاره نیز از خدایان باستانی رومی گرفته شده است.

به گزارش فرادید؛ به لطف چندین ماموریت ناسا - از جمله مدارگرد جونو، وویجر و کاسینی، مدارگرد گالیله و تلسکوپ هابل - ما می‌توانیم به راحتی بزرگترین همسایه سیاره‌ای زمین را بدون هیچ مشکلی بشناسیم و در مورد آن تحقیق و تفحص کنیم.

اگرچه زمان بندی مشخصی برای کاوش دوباره در مریخ وجود ندارد، اما احتمالاً ماموریت‌های بیشتری در راه است. مثلا در یک مقطع زمانی، صحبت از این بود که کنگره از نظر قانونی ناسا را ملزم کند تا در سال‌های ۲۰۲۲ و ۲۰۲۴ یک جفت ماموریت به مشتری را برای مطالعه اروپا، یکی از قمر‌های مشتری، انجام دهد. حالا چرا اروپا؟ ماموریت‌های قبلی تأیید کردند که اروپا در پوسته‌ای از یخ سفید روشن پوشیده شده است و سطح آن شکسته و مرتباً دوباره ظاهر می‌شود، به این معنی که احتمالاً اقیانوس عمیقی از آب در زیر آن وجود دارد و جایی که آب وجود داشته باشد، نشان می‌دهد که ممکن است زندگی هم در آنجا وجود داشته باشد.

در این گزارش مجموعه‌ای از عکس‌های مشتری که توسط فضاپیما‌های ناسا گرفته شده و در کنار این سیاره پرواز کرده یا به دور آن می‌چرخند، آورده شده است.

جونو

فضاپیمای جونو از ژوئیه ۲۰۱۶ با هدف بهبود درک ما از سیاره مشتری در حال گردش است. این مدارگرد منشاء مشتری، ساختار داخلی، جو عمیق و مگنتوسفر آن را با استفاده از مجموعه‌ای چشمگیر از ابزار‌های علمی که جهان هرگز ندیده است، بررسی خواهد کرد. برنامه اولیه این بود که در مجموع ۲۰ ماه را در مدار مشتری بگذراند و سپس در اوایل سال ۲۰۱۸ در جو سیاره سوزانده شود، اما این اتفاق نیفتاد. این ماموریت تا جولای ۲۰۲۱ ادامه داشت.

"کهکشان" طوفان‌های چرخنده

به گفته ناسا، جونو این تصویر را در ۲ فوریه ۲۰۱۷ از ارتفاع حدود ۹۰۰۰ مایلی بالای ابر‌های این سیاره غول پیکر گرفته است. یک نقطه تاریک بزرگ در سمت راست عکس نشان می‌دهد که در واقع یک طوفان تاریک در حال رخ دادن است. در سمت چپ یک طوفان درخشان و بیضی شکل با ابر‌های بلندتر و درخشان‌تر دیده می‌شود که ناسا آن را یک کهکشان در حال چرخش توصیف می‌کند.

رومن تکاچنکو "دانشمند فضایی" قبل از اینکه ناسا آن را برای عموم منتشر کند، رنگ‌های موجود در عکس را تقویت کرد.

قطب جنوب

به گفته ناسا، فضاپیمای جونو این تصویر را از قطب جنوبی مشتری و جو چرخان آن گرفته است و این عکس به دست دانشمند رومن تکاچنو رنگ آمیزی شده است. این فضاپیما در ۲ فوریه ۲۰۱۷ از ارتفاع حدود ۶۳۴۰۰ مایلی به طور مستقیم از قطب جنوب مشتر تصویربرداری کرده است. چرخش‌ها به صورت گردباد هستند و طوفان‌های بیضی سفید در سمت چپ عکس دیده می‌شوند.

لکه قرمز بزرگ با ماه آیو

این تصویر توسط فضاپیمای کاسینی ناسا در ۱ دسامبر ۲۰۰۰ گرفته شده است که لکه قرمز بزرگ مشتری (GRS) را با جزئیات نشان می‌دهد. لکه قرمز بزرگ مشتری شبیه یک طوفان بزرگ روی زمین است. این غول گازی که برای اولین بار توسط گالیله در سال ۱۶۱۰ مشاهده شد، بزرگتر از زمین است و این نشان می‌دهد که با یک ابرگاز رو به رو هستیم. با این حال، این نقطه نمادین برای همیشه دوام نخواهد داشت و در طول سال‌ها ناپدید خواهد شد.

ترکیب جو مشتری شبیه به جو خورشید است که عمدتاً هیدروژن و هلیوم است. این عکس علاوه بر نشان دادن سیاره، قمر بزرگ مشتری، آیو (در سمت چپ) را نیز نشان می‌دهد.

نمای نزدیک لکه قرمز بزرگ مشتری

این عکس توسط وویجر ۱ هنگام پرواز از کنار مشتری در سال ۱۹۷۹ گرفته شده است. این عکس رنگ‌های مختلف لکه قرمز را نشان می‌دهد و مشخص می‌کند که ابر‌ها در خلاف جهت عقربه‌های ساعت در ارتفاعات مختلف در اطراف نقطه می‌چرخند. لکه‌های سفید ابری از جنس مه آمونیاک هستند. از زمانی که این عکس گرفته شده است، ناسا توضیح می‌دهد که ابر‌های مشتری به طور قابل توجهی درخشان‌تر شده اند.

شفق قطبی

این تصویر فرابنفش توسط تلسکوپ فضایی هابل منتشر شده است. این عکس که در ۲۶ نوامبر ۱۹۹۸ گرفته شده است، شفق آبی-الکتریکی را در سیاره گازی غول پیکر نشان می‌دهد. این شفق‌های قطبی شباهت زیادی به آنچه در اینجا روی زمین می‌بینیم ندارند. به گفته ناسا، این شفق‌ها "ردپای" مغناطیسی سه قمر بزرگ مشتری را نشان می‌دهند. آن‌ها "تصویر آیو (در امتداد اندام دست چپ)، گانیمد (نزدیک مرکز) و اروپا (درست پایین و سمت راست ردپای شفق گانیمد) هستند. "

خسوف سه گانه نادر

این عکس که توسط تلسکوپ هابل در مارس ۲۰۰۴ گرفته شده است، یک خسوف نادر سه گانه در مشتری را نشان می‌دهد. قمر‌های آیو، گانیمد و کالیستو در سراسر سطح سیاره در یک راستا قرار گرفته اند. سایه آیو در مرکز و سمت چپ، گانیمد در لبه چپ مشتری و کالیستو نزدیک لبه سمت راست است. مشتری دارای ۷۹ قمر شناخته شده است که بیشترین قمر را در بین سیاره‌های منظومه شمسی ما دارد.

گالیله

رندر این هنرمند نشان می‌دهد که گالیله در ۷ دسامبر ۱۹۹۵ به مشتری می‌رسد. آیو به صورت هلال ماه در سمت چپ دیده می‌شود. گالیله که در ۱۸ اکتبر ۱۹۸۹ توسط شاتل فضایی آتلانتیس به فضا فرستاده شد، اولین کاوشگر را به جو مشتری پرتاب کرد. سپس به دور سیاره چرخید و مشاهدات خود را تا سال ۲۰۰۳ انجام داد، زمانی که ناسا آن را به اتمسفر جوین (سیارات بزرگی که گازی و دور از خورشید هستند و ماهواره‌های زیادی دارند. جو آن‌ها اساساً از هیدروژن، هلیوم، متان و آمونیاک که گاز‌های سبک هستند تشکیل شده است) فرستاد. ناسا این کار را برای جلوگیری از هرگونه آلودگی احتمالی قمر‌های مشتری با باکتری‌های زمین انجام داد.

مگنتوسفر

این عکس توسط فضاپیمای کاسینی در سال ۲۰۰۰ هنگام پرواز از کنار مشتری در مسیر زحل گرفته شد که مغناطیس کره مشتری را نشان می‌دهد. مشتری دارای قوی‌ترین میدان مغناطیسی سیستمی است که سیاره را احاطه کرده و به ایجاد مگنتوسفر کمک می‌کند. یک مگنتوسفر زمانی تشکیل می‌شود که گروهی از ذرات باردار از خورشید (باد خورشیدی) توسط میدان مغناطیسی سیاره منحرف می‌شود - در این مورد مانند یک قطره اشک غول پیکر به دور سیاره می‌پیچد. همانطور که ناسا آن را توصیف می‌کند، "مگنتوسفر حبابی از ذرات باردار است که در محیط مغناطیسی سیاره به دام افتاده اند. " این حباب خاص در ۱.۸ میلیون مایل از فضا امتداد دارد.

چاندرا مشتری را بررسی می‌کند

در ۲۸ فوریه ۲۰۰۷، فضاپیمای چاندرا به مشتری در راه پلوتو نزدیک شد. این تصویر نتیجه یک فضا نوردی پنج ساعته است که برای کاوش شفق‌های پرتو ایکس قدرتمند در نزدیکی قطب‌های مشتری طراحی شده است. به گفته ناسا، «تصور می‌شود که این شفق‌ها در اثر برهمکنش یون‌های گوگرد و اکسیژن در نواحی بیرونی میدان مغناطیسی جووین با ذرات دور از خورشید در جریان به اصطلاح باد خورشیدی ایجاد شده اند»

سیاره خال خالی در عرض‌های جغرافیایی بالا

این تصویر در ۱۳ دسامبر ۲۰۰۰ توسط فضاپیمای کاسینی ناسا گرفته شده است. این نشان می‌دهد که چگونه شکل نواری مشتری با رسیدن ابر‌ها به ارتفاعات بالاتر، جای خود را به ظاهر خالدارتری می‌دهد. به گفته ناسا، این اثر نتیجه تغییرات جوی است. اکثر ابر‌های قابل مشاهده از آمونیاک تشکیل شده اند. "راه راه"‌های این سیاره درواقع کمربند‌های تیره و روشنی هستند که توسط باد‌های شدید شرقی-غربی در جو فوقانی مشتری ایجاد شده اند. کارشناسان همچنین بر این باورند که مشتری تقریباً به اندازه‌ای که از خورشید گرما جذب می‌کند، گرما ساطع می‌کند و این کار را بیشتر در قطب‌های خود انجام می‌دهد.

ترجمه: فرادید