پایان خانه به دوشی دختر ۳۲۰۰ ساله بابلی

بابلی ها با حضور در موزه بابل و انتشار عکس و فیلم این اسکلت ۳۲۰۰ ساله در شبکه های اجتماعی شوق ماندگاری این دختر بی پناه را جشن می گیرند.

اسکلت این دختر حدود سه سال قبل بعد از شناسایی آن در منطقه شهنه پشت روستای کامیکلا از توابع بخش بندپی غربی بابل به موزه این شهر منتقل شده است.

احمد زمانی یکی از بازدیدکنندگان اسکلت دختر ۳۲۰۰ ساله در این موزه به خبرنگار ایرنا گفت : در مدت یک ماه اخیر برای دیدن این اسکلت سه بار به موزه بابل آمدم و هربار چند دقیقه به این اسکلت خیره می شوم.

وی بیان کرد: با نگاه به این اسکلت حس عجیبی در دل انسان ایجاد می شود و ابهام در سرنوشت این دختر نگران کننده است.

زمانی ادامه داد : بسیار خوشحالم که گره کور موزه بابل برطرف شد و این اسکلت به مکان دیگری منتقل نمی شود.

وی اظهار کرد : نگاه به این استخوان های ۳۲۰۰ ساله بار معنوی زیادی دارد و انسان بازدید کننده را به فکر فرو می برد.

پروفسور حسن فاضلی نشلی عضو هیات علمی دانشگاه تهران و مسئول کاوش گورستان شهنه پشته بابل واقع در روستای کامیکلا در بخش بندپی غربی بابل که اسکلت این دختر بابلی در جریان کاوش در سال ۱۳۹۹ را کشف کرد، گفت : اسکلت دختر ۳۵ ساله بابلی که در موزه این شهرستان مستقر شد متعلق به ۳۲۰۰ سال گذشته و در عصر آهن می باشد که با مرگ طبیعی فوت کرده است.

وی ادامه داد: همه ما مثل بسیاری از شهروندان بابلی خوشحال هستیم که گره کور مشکل موزه بابل برطرف شد و به اصطلاح کاربران شبکه های اجتماعی این دختر دیگر خانه به دوش نمی شود.

این استاد کاوشگر بیان داشت: با آزمایشات کربن ۱۴ صورت گرفته برای تاریخ گذاری بر روی این اسکلت مربوط به سه هزار و دویست سال پیش از زمان حاضر است.

عضو هیات علمی دانشگاه تهران اضافه کرد : در شیوه تدفین این جوامع اجساد عموماً در جهت غرب به شرق یا شمال شرق به جنوب غرب دفن شده بودند که سر هایشان به سمت شمال جنوب و شرق بود و بالاتنه بیشتر افراد مدفون در گور طاقباز و پایین تنه یعنی پاها جمع شده به پهلوی چپ و دست ها بر روی سینه قرار داشت.

وی ادامه داد : در مواردی هم تدفین کاملاً طاقباز یا کاملاً به پهلوی چپ بود که می‌توان گفت این تدفین ها از لحاظ جهت بدن و روی سر هیچ نظم خاصی ندارد و هر یک از تدفین ها به یک سمتی متمایل بوده‌اند.

پروفسور فاضلی نشلی اظهار داشت: موزه بابل به عنوان اولین موزه تخصصی در مازندران می تواند نقش برجسته ای در جذب گردشگر و تحقیقات علمی داشته باشد.

وی این را هم گفت که قبرستان وسیع شهنه پشته از ۱۲۰۰ سال قبل از میلاد مورد استفاده قرار گرفته بود و تا دوره اشکانیان نیاکان ما از این قبرستان برای دفن درگذشتگان خود استفاده کرده بودند.

وی افزود : هزاره اول قبل از میلاد گورستان شهنه پشته بندپی غربی بابل همزمان با ورود اجداد آریایی ما به ایران می باشد اینکه چگونه اجداد آریایی ما با اقوام بومی ایران در آمیختند از موضوعات مطالعات حاضر می باشد.

موزه گنجینه بابل در تاریخ هشتم مرداد ۱۳۵۴ به شماره ۱۵۲۶ در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسیده است. این مکان در سال ۱۳۷۵ با عنوان موزه گنجینه بابل برای بازدید عموم مردم قرار داده شد. حدود پنج سال پس از فعالیت این موزه در بخش‌های مختلف برای بار دوم و در سال ۱۳۷۹ مورد بازسازی شیروانی و زیرزمین واقع شده و در سال ۱۳۸۲ به فعالیت خود ادامه داد.

بخش باستان شناسی موزه گنجینه در طبقه اول قرار دارد که شامل آثاری از دوره‌های پیش از تاریخ اسلامی است. اشیا این بخش در یک اتاق و دو سالن قرار داده‌ شده‌اند و طیف وسیعی را در بر می‌گیرند. سفال‌های منقوش هزاره چهارم و سوم پیش از میلاد از تپه حصار دامغان، تپه سیلک کاشان و محوطه باستانی شوش، سفال خاکستری رنگ داغ‌دار تورنگ‌تپه و ظروف خاکستری

مازندران در اواخر هزاره سوم و اواخر هزاره دوم پیش از میلاد، و همچنین، ظروف سفالی قرمز رنگ منقوش اسماعیل‌آباد متعلق به هزاره پنجم پیش از میلاد، از قدیمی‌ترین آثار این موزه هستند.

اشیایی از اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره پیش از میلاد تا دوره پارت و ساسانی شامل مجسمه‌های سفالی، مفرغی، جنگ‌افزارهای مفرغی و ظروف سنگی، از مجموعه‌های موجود در یکی از سالن‌های موزه هستند. بسیاری از اشیا موجود در این موزه، از مناطق باستانی مازندران مانند بهشهر، ساری، قائمشهر، نکا و نور به دست آمده و نمایانگر قدمت منطقه شمال کشور است.

سالن دیگر این موزه به آثار تاریخی دوره اسلامی اختصاص داده شده است. در این سالن اشیایی مانند ظروف سفالی لعاب‌دار از قرن ۳ تا ده هجری، آبگینه در اشکال تنگ، صراحی، پیاله در آن قرار دارند. زیورآلاتی از هزاره اول پیش از میلاد و دوره اسلامی نیز در این موزه قابل مشاهده هستند. بخش مردم‌شناسی موزه گنجینه بابل، در طبقه دوم آن قرار دارد.

این بخش به تمام قومیت‌های ساکن در این خطه پرداخته و در تالاری وسیع، اشیایی مانند وسایل کشاورزی، پوشاک مازندران، گیلان، ترکمن، چادرشب بافی زنان مازندران، صنایع دستی زنان ترکمن‌صحرا و صنایع دستی مانند زری‌بافی و سفال‌گری، قرار داده شده‌اند. در همین بخش نمایی از ازدواج و نوع پوشش عروس و داماد شمالی در معرض دید عموم قرار گرفته است.

در قسمت داروخانه سنتی در همین بخش، که با نام داروخانه یا عطاری معرفی شده است، اطلاعاتی از انواع گیاهان دارویی شمال و فهرست طرز استفاده از آن‌ها، برای علاقه‌مندان در نظر گرفته شده است.

یک سالن از موزه گنجینه بابل به یادمان‌های چوبی مازندران اختصاص یافته‌ است. سالن یادمان‌های چوبی موزه گنجینه دارای اشیایی مانند در، پنجره، انواع منبت، مشبک، قاب و گره است. قدیمی‌ترین اثر این بخش، صندوق مزار امامزاده علی از روستای سوادکوه و متعلق به ۸۳۳ هجری قمری است. دو لنگه در چوبی منبت‌کاری شده که متعلق به مزار شاهزاده رضا هستند نیز، در این بخش قرار داده شده‌اند.