چرا باستان شناسان معمولا کاوش‌های خود را دوباره دفن می‌کنند؟

دیوار هادریان در شمال انگلستان یک نقطه توریستی محبوب برای علاقمندان به تاریخ بریتانیا محسوب می‌شود. بازدیدکنندگان از آنجا در سال جاری این فرصت را خواهند داشت تا حمام رومی در بردوسوالد را پیش از دفن مجدد توسط باستان شناسان ببینند.

بردوسوالد یک قلعه و پایگاه نظامی رومی درون دیوار هادریان بود که در سال ۱۲۰ پس از میلاد در زمان امپراتوری هادریان ساخته شد. در زمان ساخت آن منطقه شمالی‌ترین بخش امپراتوری روم را اشغال می‌کرد و حدود ۱۱۷ کیلومتر از شرق به غرب امتداد داشت.

به نقل از کانورسیشن؛ این حمام که در سال ۲۰۲۱ کشف شد درست در خارج از قلعه رومی قرار دارد و در منطقه‌ای است که به نام سکونتگاه برون شهری شناخته می‌شود.

گمانه زنی‌ها مبنی بر آن است که در این مناطق ترکیبی از خانواده‌های سربازان، غیر نظامیان، تاجران و ارائه دهندگان خدمات سکونت داشتند. گمان می‌رود در آنجا خانه ها، فضا‌های جمعی، کارگاه ها، میخانه‌ها و سایر امکاناتی وجود داشتند که معمولا در یک شهر نظامی یافت می‌شدند.

تیم حفاری دو سال پس از کشف آن منطقه اعلام کرد که حمام را دوباره دفن خواهد کرد تصمیمی که ممکن است برای برخی عجیب به نظر برسد. با این وجود، تدفین مجدد یک منطقه کشف شده باستان شناسی امری رایج است و به حفظ آن مکان برای باستان شناسان آینده کمک می‌کند و آنان ممکن است بتوانند با روش‌های مدرن‌تر شواهد بیش تری را به شکلی بهتر مورد مطالعه قرار داده و پرسش‌های تازه‌ای را مطرح کنند.

یک فرآیند مخرب

هدف از کاوش بردوسوالد آن است که قرارگیری قلعه‌های نظامی بر روی دیوار هادریان را در چشم اندازی وسیع تری قرار داده و نگاهی نادر به زندگی مردم عادی ساکن در اطراف دیوار در دوران روم ارائه دهد.

حمام در قسمت‌هایی به ارتفاع ۲ متر حفظ شده و دارای اتاق گرمایی است که به هیپوکاست معروف است که یک سیستم تامین آب است که به احتمال زیاد منجر به سیستم گرمایش آب شده بود.

بخش‌هایی از هر حفاری برای مثال خاک رسوب شده در داخل حمام یا محتویات یک گودال ذخیره سازی زمانی که باستان شناسان از میان آن حفاری می‌کنند عملا نابود می‌شوند.

زمانی که مکانی حفاری شد دیگر نمی‌توان را دوباره مورد حفاری قرار داد. به همین دلیل باستان شناسان باید به دقت حفاری را ثبت کنند نتایج آن را منتشر کرده و آن چه را که کنده شده و آن چه را که در محل باقی مانده حفظ کنند.

باستان شناسان به دلیل ماهیت مخرب کاوش‌ها به ندرت کل ساختمان‌ها یا محوطه‌ها را حفاری می‌کنند. در عوض یک استراتژی حفاری دقیق برای هدف قرار دادن مناطقی که احتمالا مفیدترین اطلاعات را به دست می‌دهند تهیه می‌شود.

در بردوسوالد چندین منطقه خارج از قلعه از جمله حمام و جاده اصلی منتهی به خارج از قلعه هدف حفاری قرار گرفت. بخش عمده‌ای از اقدامات فیزیکی کار میدانی دستی است و بنابراین زمان زیادی را می‌طلبد. به جز در مواردی که یک سایت در معرض تخریب قرار گیرد تیم حفاری مکان‌هایی را که بخش اعظم باستان شناسی تقریبا دست نخورده است رها می‌کند.

این کار به باستان شناسان آینده که ممکن است روش‌ها و تکنیک‌های بهتری داشته باشند اجازه می‌دهد تا دوباره از سایت بازدید کرده و اطلاعات جدیدی از قسمت‌هایی از سایت که دست نخورده باقی مانده اند به دست آورند.

باستان شناسان در بردوسوالد چندین سال متوالی به همان نقطه باز می‌گردند و هر بار کمی عمیق‌تر از قبل حفاری می‌کنند. به همین ترتیب آنان هر سال تنها بخشی از حمام را حفاری می‌کنند.

دفن کردن یا دفن نکردن؟

حفاری‌ها در نقطه‌ای متوقف می‌شوند که کار برنامه ریزی شده انجام شده باشد و به پرسش‌های تحقیقاتی خاص معمولا در مورد کاربرد و قدمت یک سایت پاسخ داده می‌شود. در بردوسوالد پرسش‌ها شامل کاربرد، اهمیت و نقش استقرار در خارج از قلعه بود.

باستان شناسان در حمام به این نقطه رسیده و تصمیم گرفته اند پس از پایان کار خود آن را پشت سر بگذارند. بیش‌ترین خطر گزارش شده برای میراث باستان شناسی عدم نگهداری و حفاظت از بقایای حفاری شده در محل است. بنابراین، در بسیاری از کشورها، از جمله بریتانیا که در آن روش حفاری استاندارد است پر کردن محل‌های حفاری شده شرط صدور مجوز حفاری است.

در صورت باز ماندن محل حفاری وضعیت رسوبات زیرسطحی می‌تواند به سرعت در معرض شرایط جدید بالای سطح زمین از جمله تغییرات دما، قرار گرفتن در معرض نور خورشید و سطوح رطوبت نوسان به سرعت بدتر شود.

هم چنین، در آن صورت آسیب‌های فیزیکی نیز رخ خواهد داد از جمله ترک در سازه‌های سنگی، هوازدگی، فروریختن بعدی بخش‌هایی از سازه‌ها و فرسایش و فرو افتادن لبه‌های نواحی حفر شده و بریدگی‌های ایجاد شده توسط باستان شناسان.

عوامل انسانی نیز خطراتی را به همراه دارند از جمله غارت، فلزیابی، خرابکاری و بازدیدکنندگان کنجکاو که می‌خواهند وارد مناطق حفر شده شوند. این تیم پیش از پر کردن حمام مواد مختلف را تجزیه و تحلیل کرده و توانایی آن را برای مقاومت در برابر شرایطی مانند رطوبت بالا و آسیب‌های بیولوژیکی از جمله حفاری توسط حیوانات و ریشه‌های گیاهان ارزیابی خواهد کرد.

تپه‌های خاکی که کنده شدند به ترتیبی که حفاری شده بودند احیا می‌شوند. این کار تضمین می‌کند که پوشش گیاهی می‌تواند تابستان بعد به سایت بازگردد. حمام احتمالا با لایه‌ای از ماسه تمیز یا یک ورق پلاستیکی پوشانده می‌شود تا باستان شناسان آینده محل باستان شناسی را تشخیص دهند.

گاهی اوقات سکه‌هایی با تاریخ فعلی به مواد پر کننده محل حفاری اضافه می‌شود تا امکان شناسایی مکان‌های حفر شده فراهم شود.

منبع: فرارو