(تصاویر) حیوانات مردۀ ثروتمندترین هنرمند انگلستان؛ هرزگی هنر یا راز مرگ؟

فرادید| دیمین هرست مجموعه‌های متفاوتی از آثار تجسمی را خلق کرده است؛ از نقاشی‌های فیگوراتیو و انتزاعی گرفته تا مجسمه‌هایی نسبتا عجیب و غریب.

به گزارش فرادید؛ اما شهرت اصلی او به خاطر مجموعه‌ای از آثار با مضمون «مرگ» است که از دهۀ 1990 میلادی دست به خلق آن‌ها زد. این مجموعه، با عنوان «تاریخ طبیعی»، شامل جسد حیوانات مرده‌ای است که در جعبه‌های شیشه‌ای بزرگ حاوی مادۀ نگه‌دارندۀ فرمالدهید شناور شده‌اند.

اولین نمونه از این آثار، با عنوان «عدم امکان فیزیکی مرگ در ذهن یک شخص زنده»، یک کوسۀ شناور در فرمالدهید بود که با دهان بازش انگار در یک لحظۀ ابدیِ «هجوم» یخ زده است. خود هرست یک بار گفته بود: «می‌خواستم کوسه آنقدر بزرگ باشد که حس کنید می‌تواند شما را بخورد و محفظه‌اش هم آنقدر بزرگ باشد که بتوانید خودتان را در درون آن احساس کنید».

هرست در طی سی سال اخیر چندین نمونۀ دیگر از این نوع آثار را با حیوانات مختلفی مثل گاو و گوسفند تکرار کرده است. یکی از گاوهای مردۀ او در سال 2008 با قیمت بیش از 16 میلیون دلار در حراجی ساتبیز به فروش رفت.

هرست در کنار یکی از آثارش

این مجموعه آثار به لحاظ مضمونی، مخاطب خود را در برابر تجربۀ مرگ قرار می‌دهند؛ مرگی که نه در یک جسد پوسیده یا در یک گورستان خارج از شهر، بلکه درست در وسط یک گالری شلوغ و در سکوت ابدی یک بدن کاملا سالم خود را آشکار می‌کند.

انگار این بدن‌های مرده با سلامت ظاهری‌شان (و حتی با ژست‌های خاصشان) دارند به این نکته اشاره می‌کنند که مفهوم «زندگی» را باید چیزی فراتر از «ظاهرِ زنده بودن» جستجو کرد. این آثار با برداشتن و کمرنگ کردن مرزهای متعارف و عادی میان مرگ و زندگی، می‌خواهند ذهن مخاطب را به سمت پرسش دربارۀ ماهیت حقیقی زندگی و مرگ بکشانند.

دیدگاه‌های متفاوتی نسبت به آثار هرست وجود داشته است؛ در برابر منتقدانی که کار او را ستایش کرده‌اند و آن‌ها را تامل‌برانگیز و انقلابی خوانده‌اند، منتقدانی مانند رابرت هیوز هم بوده‌اند که این آثار را نشان‌دهندۀ «هرزگی فرهنگی» در بازار بین‌المللی هنر خوانده‌اند.

به واسطۀ همین دیدگاه‌های متضاد است که وبسایت Myartbroker در یکی از مقاله‌های خود، هرست را «پادشاه هنر بحث‌برانگیز» خواند. در این مقاله عبارتی از خود هرست در همین رابطه نقل شده است: «شما به عنوان هنرمند باید امیدوار باشید که مردم دربارۀ آثارتان بحث کنند و نظرات متفاوت داشته باشند. عاشق آثارتان باشند و از آن‌ها نفرت داشته باشند. اگر به اینجا رسیدید پس در مسیر درست هستید. اگر همه کس آثارتان را دوست داشته باشد یا همه کس از آن‌ها متنفر باشد پس حتما یک مشکلی در کارتان هست».